Ενα από τα πλέον ηλίθια ερωτήματα που θα μπορούσαν να υπάρξουν είναι το «ποιος έφερε τον Σαμάτα». Η απάντηση απλή. Αυτός που έφερε τον Μεϊτέ, τον Οζντόεφ, τον Μπάμπα, τον Μάρκος Αντόνιο, τον Ντεσπόντοφ, τον Έκονγκ. Η διαδικασία σε ένα κλαμπ είναι κοινή. Και το παγκόσμιο στατιστικό επιτυχίας σε μεταγραφές, είναι 35%. Αυτός είναι ο μέσος όρος.
Αν γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, θα διαπιστώσουμε πως ο Σαμάτα δεν ήταν η βασική επιλογή αυτών που διαλέγουν. Ήταν ο Γκαμπιαντίνι. O οποίος στην Αλ Νασρ του Κουβέιτ, σε 16 παιχνίδια που έχει παίξει φέτος, έχει 10 γκολ και 2 ασίστ.
Γιατί δεν πήραμε τον Γκαμπιαντίνι; Γιατί ήθελε τριετές ενώ ήταν 32 ετών. Και πήραμε στον Σαμάτα με τριετές που είναι 31. Που δηλώνει 31 για την ακρίβεια, αφού ποτέ δεν ξέρεις.
Για όλα όσα σου συμβαίνουν, θετικά ή αρνητικά, πάντα υπάρχει ένα δίδαγμα. Στη προκειμένη περίπτωση, ο Ιβάν Σαββίδης που αποφάσισε να μην προχωρήσει του Γκαμπιαντίνι, σήμερα το μετανιώνει γιατί αντιλαμβάνεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο που όταν σου δίνεται η ευκαιρία να κλειδώσεις την πρώτη σου επιλογή, την κλειδώνεις.
Όμως πάντοτε θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε εξασφαλίσει καμία παρουσία σε ομίλους, υπήρξε ξεκάθαρο θέμα ρευστότητας λόγω του πολέμου και από τα όσα έγιναν μετέπειτα κατανοητά, έπρεπε να πουλήσει για να κινηθεί.
Στις περιπτώσεις Μεϊτέ, Μάρκος Αντόνιο, Ντεσπόντοφ, ο χρόνος δούλεψε υπέρ του ΠΑΟΚ. Στη περίπτωση του φορ, όχι.
Στο ποδόσφαιρο αυτή είναι η καθημερινότητα. Δεν γίνεται να σου πηγαίνουν όλα ρολόι, δεν γίνεται να μην υπάρξουν αποφάσεις που θα σου στοιχίσουν. Απλά πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτές και να προχωράς.
