Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χρησιμοποιήσεις μία σκούπα. Μπορεί να την πάρεις και να μουτζουρώσεις ακόμα περισσότερο το λερωμένο πάτωμα. Μπορεί να την πάρεις και απλώς να κρύψεις τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι. Το πιο σωστό είναι σηκώσεις μανίκια, να βάλεις στολή εργασίας και να καθαρίσεις πολύ σχολαστικά την μάκα που μαζεύτηκε επειδή τόσο καιρό είχες συνηθίσει την ακαταστασία.
Δεν υπάρχει καμία ομάδα στον πλανήτη που να υπογράφει ισόβιο συμβόλαιο με τις νίκες, τα τρόπαια, τις χαρές. Η μπάλα έχει τους δικούς της νόμους, άλλοτε κάθεται στον έναν, άλλοτε στον άλλον. Ακόμα και οι μεγαλύτερες ομάδες της γης, πέρασαν σημαντικές περιόδους ανομβρίας, πέτρινα χρόνια, τεράστια διαστήματα εσωτερικής αναζήτησης, παρακμής και στασιμότητας. Επιβίωσαν όμως. Διότι τα μεγάλα κλαμπ έχουν αυτή την ιδιότητα να είναι πολύ περισσότερο ανθεκτικά σε κρίσεις, έχουν τον τρόπο τους να ανασταίνονται και να βγαίνουν ξανά στον αφρό.
Η αλλαγή επιπέδου του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια αποτυπώνεται από την προσπάθεια να τροποποιηθεί ένα μότο που μπόλιασε για τα καλά στις ψυχές και στην νοοτροπία των οπαδών του: «ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους». Σαφώς και περιποιεί τίτλο τιμής, είναι μοναδικό φαινόμενο η δυσαναλογία τροπαίων με την λαοφιλία του ΠΑΟΚ. Ο οπαδικός του όγκος, η διείσδυση του δεν εξηγείται, δεν ερμηνεύεται με βάση τις κούπες που σήκωσε. Ωστόσο, είναι η εποχή που αυτό πρέπει να αλλάξει και να γίνει: «ΠΑΟΚ γίναμε ΚΑΙ για τα τρόπαια».
Είναι τέτοια η ιστορική συγκυρία που ο Δικέφαλος θα φανεί ασεβής ως προς τις επόμενες γενιές του, αν δεν κεφαλαιοποιήσει με τρόπαια, κούπες, τίτλους την παρουσία ενός πανίσχυρου οικονομικά παράγοντα που εγγυάται την σταθερότητα και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο.
Υπό αυτό το πρίσμα, κάθε χρονιά δίχως τίτλο στο τέλος θα πρέπει να λογίζεται ως αποτυχημένη. Να γεννά προβληματισμό. Να αποτελεί αιτία για βαθιά και ειλικρινή ενδοσκόπηση.
Οι εποχές του «δεν πειράζει, πάμε του χρόνου» έχουν περάσει, νομίζω ανεπιστρεπτί. Οι σκούπες που πόσταρε ο Γιώργος Σαββίδης στον λογαριασμό του στο Instagram δεν ήταν τόσο μία απειλή, αλλά μία υπενθύμιση (και προς τον ίδιο του τον εαυτό) πως σε αυτό το επίπεδο οι πάντες κρίνονται καθημερινά. Φυσικά και οι δικές του επιλογές, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Κανείς δεν έχει υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ, όσο δημοφιλής κι αν είναι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καθίσει και να αράξει πάνω σε μία γενναιόδωρη εργασιακή σύμβαση. Κανείς δεν μπορεί να προσφέρει το λιγότερο από το 100%, απέναντι σε μία ομάδα που του τα παρέχει όλα. Χρήμα, αναγνωρισιμότητα, κύρος, ασφάλεια, ιδανικές εργασιακές συνθήκες. Το λιγότερο με το οποίο μπορείς να ξεπληρώσεις όλα αυτά είναι να κάνεις την δουλειά σου καλά. Στο γήπεδο, μπορεί να κερδίσεις, μπορεί να χάσεις. Το μόνο αδιαπραγμάτευτο όμως θα πρέπει να είναι η προσπάθεια, ο ιδρώτας, η κατάθεση της ψυχής. Κι αυτό δεν βγαίνει φέτος. Τουλάχιστον, δεν φαίνεται.
Στα δύο ντέρμπι πρωταθλήματος στην Τούμπα, που χάθηκαν με πανομοιότυπο τρόπο και σκορ, ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε ούτε καν να πατήσει στην αντίπαλη περιοχή. Αυτό σημαίνει από την μία ότι το τακτικό πλάνο του προπονητή απέτυχε παταγωδώς, δεν βρήκε ποτέ λύσεις στα ίδια ερωτήματα που του πέτυχαν. Αυτό το νερόβραστο πράγμα στο χορτάρι δεν είναι μόνο προπονητική ευθύνη.
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ελλειμματικός μόνο τακτικά, αλλά υστερούσε σε τρεξίματα, σε διάθεση, σε αυτοσυγκέντρωση, σε κίνητρο σε ρυθμό, σε αυτοματισμούς, σε αυτοθυσία. Όλα αυτά είναι αγωνιστικά ζητήματα. Σε 180 λεπτά με τον Ολυμπιακό, ενώ θα έπρεπε να τρώει σίδερα, είδε τους παίκτες του να παίρνουν αθροιστικά μία κίτρινη κάρτα και να παίζουν στο ίδιο ράθυμο, ληθαργικό τέμπο συνεχώς.
Μπορεί να είναι ο κορεσμός. Μπορεί ο ΠΑΟΚ να έφτασε πέρσι στα όρια του, να τέντωσε, να τρύπησε το ταβάνι του, να τερμάτισε με το υπάρχον καστ. Αν αυτό είναι το πρόβλημα, τότε θα πρέπει ο θίασος να ανανεωθεί με νέα πρόσωπα, πολύ πιο προσεκτικά επιλεγμένα αυτή τη φορά.
Ο ΠΑΟΚ μπορεί να αντέξει μία άτιτλη χρονιά, τόσες άντεξε. Αυτό που δεν αντέχει είναι να επιστρέψει στις παλιές νοοτροπίες. Ναι, αυτό θα είναι καταστροφικό…
