Είναι στιγμές που κάτι τέτοια γνωμικά σαν κι αυτό, που άφησε πίσω του ο Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ταιριάζουν γάντι στην περίσταση: «Μην κλαις επειδή κάτι τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη».
Είμαστε σίγουροι, όμως, ότι καταλάβαμε τι ακριβώς συνέβη;
Είμαστε σίγουροι ότι αποκωδικοποιήσαμε σωστά όλα τα μηνύματα που προέκυψαν αυτούς τους εννιά μήνες, όπου ζήσαμε όλοι μέσα σε ένα όνειρο με τίτλο: «δυο φορές την εβδομάδα»;
Ας το πιάσαμε από το τέλος. Όλος ο ΠΑΟΚ στεναχωριέται, λυπάται, οδύρεται, χτυπιέται από την «αποτυχία» να περάσει στα ημιτελικά του Conference League για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία.
Αν «αποτυχία» ορίζεται κάτι που ο Δικέφαλος δεν αγγίξει ποτέ σε 98 χρόνια ύπαρξης, τότε ναι ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε, ψήλωσε, έκανε άλματα προόδου.
Υπενθυμίζω ότι ο μεγάλος στόχος ήταν η παρουσία στους ομίλους. Κι αυτός έμοιαζε εξαιρετικά χλωμός μετά από εκείνο το στείρο 0-0 της πρεμιέρας απέναντι στην Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ.
Σε αυτούς τους 9 μήνες η ομάδα του Λουτσέσκου δούλεψε, εξελίχθηκε, βελτιώθηκε, σχεδόν τρύπησε το ταβάνι της. Κι αυτό πρέπει να της πιστωθεί.
«Ναι, αλλά θα μπορούσε κάτι παραπάνω», είναι η επωδός των περισσότερων. Στην πραγματικότητα, ίσως και να μην μπορούσε. Στο ποδόσφαιρο, στον ομαδικό αθλητισμό, δεν μπορείς να παρακάμψεις βήματα εξέλιξης.
Είναι σχεδόν ουτοπικό από εκεί που αποκλείεσαι στον δεύτερο προκριματικό γύρο, να θες με μιας να φτάσεις τελικό την επόμενη χρονιά. Η εξελικτική διαδικασία σε μία ομάδα είναι προϊόν τριβής, ζυμώσεων, συνήθως οι κατακτήσεις γίνονται βήμα-βήμα, όχι τόσο βίαια.
Τα διπλά νοκ-άουτ είναι ένα μωσαϊκό, ένα ψηφιδωτό, ένα παζλ από χιλιάδες κομμάτια, από αμέτρητες λεπτομέρειες που μπορούν να επηρεάσουν την τελική εξέλιξη.
Αν η Μπριζ δεν είχε κάνει το ηλεκτροσόκ με την αλλαγή προπονητή, αν δεν φορμαριζόταν αιφνιδιαστικά, αν δεν είχε κάνει την ανατροπή με την Μόλντε, αν οι ιώσεις δεν είχαν χτυπήσει την πόρτα της μισής ομάδας του ΠΑΟΚ ανάμεσα στις δύο αναμετρήσεις, αν αυτά τα λίγα εκατοστά που εξέτασε το VAR ήταν λίγο πιο πίσω ή λίγο πιο μπροστά στα δύο γκολ της Μπριζ και στο πέναλτι πάνω στον Ντεσπόντοφ, το οποίο αναιρέθηκε. Είναι πολλά τα «αν» που μπορεί να πει κανείς.
Αυτό που μας δίδαξε όμως η επαφή με την Μπριζ, αυτό που αφήνει πίσω της η ποδοσφαιρική επαφή με τους Φλαμανδούς, το επιμύθιο είναι πως στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει χώρος για αν και υποθετικούς λόγους. Σημασία έχουν τα facts. Τα γεγονότα.
Η Μπριζ δεν χρησιμοποίησε ποτέ ως (βολική) δικαιολογία το γεγονός ότι έλειπαν οι 5 πιο βασικοί της παίκτες στον επαναληπτικό της Τούμπας. Δεν είναι στην φιλοσοφία της να το κάνει. Διότι δεν στέκεται ποτέ στους απόντες, αλλά στους παρόντες. Όσοι ανήκουν στο ρόστερ της, αυτόματα θεωρούνται ισότιμα μέλη, είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος της φανέλας της. Όπως κι αν λέγονται, ό,τι ηλικία κι αν έχουν.
Αλήθεια, πόσοι από τους παίκτες του ΠΑΟΚ θα ταίριαζαν στην φιλοσοφία της Μπριζ, που βασίζεται στα νιάτα, την αθλητικότητα, την ένταση, τα φυσικά προσόντα, την απλότητα, το παιχνίδι στους χώρους; Με εξαίρεση τον Ντέλια, τον Κούλιε, τον Κοτάρσκι και πιθανότατα τον Τζίμα, δεν βρίσκω άλλο.
Κι αυτό μαρτυρά πολλά. Ο ΠΑΟΚ έχει μία πολύ ποιοτική, αλλά κάπως «βαριά» ομάδα, για τον τρόπο που παίζεται πια το ποδόσφαιρο σε κορυφαίο επίπεδο. Κι αυτό είναι ένα καλό μάθημα για αυτό που πρέπει να ψάξει, ώστε να εξελίξει κι άλλο το υπέροχο πρότζεκτ που έχει στήσει.
Το φετινό ασπρόμαυρο ευρωπαϊκό ταξίδι κλείνει κάπως άδοξα, χωρίς έστω ένα «αχ» στον επαναληπτικό της Τούμπας, αλλά δεν κλείνει άδικα. Ο Δικέφαλος αποκλείστηκε από μία καλύτερη, πιο δουλεμένη, πιο μοντέρνα ομάδα. Μία ομάδα με ετήσιο τζίρο 176 εκατομμυρίων ευρώ, που παίζει σε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, μία ομάδα από την οποία ψωνίζει άφοβα η Premier League.
Η ευρωπαϊκή χρονιά του ΠΑΟΚ είναι πετυχημένη. Τελεία.
Μία θερμή ευχαριστία σε όσους γέμισαν με όνειρα, προσδοκίες, εικόνες και μνήμες τις Πέμπτες μας είναι το πιο δίκαιο κατευόδιο…
