Ας κάνουμε μια προβολή στο χρόνο κι ας μεταφερθούμε νοερά στις 12 Φεβρουαρίου, όταν θα πάψει (;) να ισχύει η κυβερνητική απόφαση περί κεκλεισμένων των θυρών στα γήπεδα της Σούπερ Λιγκ. Τι θα έχει αλλάξει; Θα έχουμε ξεμπερδέψει με τη βία, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων; Είναι αστείο και να το συζητάμε. Το μόνο που θα έχει συμβεί είναι χιλιάδες φίλαθλοι ανά τη χώρα να έχουν στερηθεί της αγαπημένης τους συνήθειας, να βρίσκονται, δηλαδή, στις κερκίδες και να παρακολουθούν από κοντά την αγαπημένη τους ομάδα. Και οι ΠΑΕ, κατά κύριο λόγο οι πιο «μεγάλες», να μετρούν χιλιάδες ευρώ χαμένα από τις εισπράξεις, που δεν θα έχουν κάνει.
Η απόφαση περί διεξαγωγής αγώνων χωρίς θεατές είναι μια 100% λανθασμένη απόφαση και περί αυτού δεν χρειάζεται κανείς να μπει στο κόπο να επιχειρηματολογήσει. Ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο στις κερκίδες δεν είναι ποδόσφαιρο ή, τέλος πάντων, μετατρέπεται σε μια διαδικασία, που απωθεί και τους πιο πιστούς της μπάλας. Και, από αυτήν την άποψη, δεν θα είχε και πολύ μεγάλη διαφορά να αποφασίζονταν η αναστολή του πρωταθλήματος μέχρι το τέλος της χρονιάς του 2023, όπως… προέβλεπε ένα από τα πολλά σενάρια, που είχαν δει το φως της δημοσιότητας τις προηγούμενες ημέρες.
Το πρόβλημα της βίας θα το δούμε ξανά μπροστά μας, αυτό είναι βέβαιο. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί λύση να κλείνουν τα γήπεδα για τον κόσμο. Βέβαιο είναι επίσης ότι η χώρα μας, για άλλη μια φορά, γίνεται δακτυλοδεικτούμενη σ’ όλη την Ευρώπη. Είμαστε η χώρα, που δεν μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό κυπέλλου σε γεμάτο γήπεδο, είμαστε η χώρα, στην οποία δεν μπορεί να συνυπάρξουν στο γήπεδο οπαδοί και των δύο ομάδων, είμαστε η χώρα, στην οποία, όλα τα τελευταία χρόνια η πολιτεία και η αστυνομία δεν έχουν καταφέρει να εφαρμόσουν ένα σχέδιο απομόνωσης εκείνων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πλήξουν, ακόμη και με το χειρότερο τρόπο, τον οπαδό της αντίπαλης ομάδας, τον απόλυτο «εχθρό» τους.
Αμφιβάλλει κανείς ότι θα είμαστε εδώ και μετά τις 12 Φεβρουαρίου για να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια πράγματα; Ακόμη και στην κυβέρνηση το αναγνωρίζουν, χωρίς, φυσικά, να μπορούν να πουν αυτό που σκέφτονται. Ο ρόλος της εξαντλείται στο να εξαγγέλλει, μετά από μια μεγάλη κρίση, κάποια «μέτρα», προκειμένου να καταλαγιάσει κάπως η φασαρία. Το… έργο το είχαμε δει και πρόσφατα, μόλις το περασμένο καλοκαίρι μετά τη δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ. Και, δυστυχώς, τίποτα δεν μας εγγυάται ότι δεν θα το δούμε ξανά στο μέλλον.
