Δεν ξέρω αν έπεσε κανείς από τα σύννεφα, αλλά λίγο – πολύ η κοινή γνώμη έχει καταλάβει εδώ και καιρό ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο και τι είναι αυτό.
Είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι είναι τόσο αφελείς, ώστε να πιστεύουν ότι το πρωτογενές πρόβλημα είναι το αν οι διαιτητές είναι Έλληνες ή ξένοι, πόσω μάλλον αν είναι ελίτ ή Α’ κατηγορίας. Και βέβαια, ποιος μπορεί να πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι ο Μπαλτάκος ή ο Μπένετ; Αυτοί είναι εδώ επειδή προφανώς υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι το πρόβλημα το ίδιο.
Είμαι λίγο απογοητευμένος από την κατάσταση, έχω πια την βεβαιότητα ότι ήμασταν και θα παραμείνουμε το μαύρο πρόβατο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ότι δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε ένα ποδόσφαιρο, όπως έχουν όλες οι χώρες της Ευρώπης, κυρίως της κεντρικής και δυτικής.
Δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε ωραίο πολιτισμένο περιβάλλον, να έχουμε πρωτάθλημα που θα προσελκύει κόσμο και δε θα διώχνει κι αυτόν που έχει, που θα πηγαίνουμε στο γήπεδο και θα βλέπουμε μόνο χαρούμενα πρόσωπα, που θα κερδίζει ο πραγματικά καλύτερος ή πιο τυχερός, και θα το δέχονται όλοι, που σε τελική ανάλυση, θα νιώθουν όλοι ότι βρίσκονται στην ίδια όχθη του ποταμού και θα μοιράζονται κάτι ωραίο και ευχάριστο κι όχι σε διαφορετικές όχθες, σαν αντιμαχόμενες πλευρές.
Το πρόβλημα είναι πως από την ώρα που καταλάβαμε ότι έχουμε… πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο, δοκιμάσαμε σχεδόν τα πάντα.
Είχαμε διεθνή εποπτεία στο ποδόσφαιρο, όλοι θα θυμούνται την ποδοσφαιρική “τρόικα” που μας επέβαλαν. Πήγαμε σε διοικούσα επιτροπή στο ποδόσφαιρο, φέραμε ξένους αρχιδιαιτητές, μετά φέραμε και ξένους διαιτητές, κάποιοι εκ των οποίων ήταν οι κορυφαίες σφυρίχτρες στην Ευρώπη, μετά φέραμε και το VAR, για να φέρει δικαιοσύνη και να διορθώσει το ανθρώπινο λάθος.
Δοκιμάσαμε τα πάντα, αλλά αντί να βρούμε λύση, κάναμε το ποδόσφαιρο σα τα μούτρα μας. Πεδίο μάχης και λόξας.
Έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι αυτοί που έχουν τις τύχες των ομάδων στα χέρια τους, δεν ενδιαφέρονται να κερδίσουν (υπό την στενή οικονομική έννοια) από το ποδόσφαιρο, διότι αν τους ενδιέφερε, θα είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν ένα ωραίο προϊόν, που θα ανεβάσει τους τζίρους, άρα και τα κέρδη, όπως δηλαδή κάνουν και στις δουλειές του, νομίζω ότι υπάρχει μια τελευταία λύση να σωθούμε.
Οι ξένοι παράγοντες!
Αρχίζω να πιστεύω ότι αν και η ΟΥΕΦΑ ενδιαφέρεται για το προϊόν της, που γνωρίζει την παρακμή σε μια γωνιά της Ευρώπης, αν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται πραγματικά για τον αθλητισμό (δε μας το έχει δείξει), η λύση είναι μία. Να βρουν από κοινού τον τρόπο να φέρουν στην Ελλάδα έναν ξένο πρόεδρο για τη Λίγκα.
Έναν τεχνοκράτη, που έχει διοικήσει κάποια κορυφαία Λίγκα της Ευρώπης, που θα πάρει έναν πολύ μεγάλο μισθό και το πράσινο φως για να αποφασίζει μόνος του. Κι όποιος δεν συμφωνεί, να φεύγει από το πρωτάθλημα.
Είναι μάλλον ο μόνος τρόπος, για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να φτιάξουμε ένα πρωτάθλημα, όπως αυτά της κεντρικής Ευρώπης, με ελκυστικό προϊόν, γεμάτα γήπεδα, χαρούμενο κόσμο, περισσότερα έσοδα για να έρθει η πραγματική επιχειρηματικότητα στο ποδόσφαιρο, υγιείς ομάδες και υγιή ανταγωνισμό και όλα αυτά τα ωραία που δυστυχώς βλέπουμε μόνο στην τηλεόραση.
Αλλιώς, η παρακμή μας θα συνεχίζεται, όπως και ο αγώνας να κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από κάτι τόσο τοξικό, παρακμιακό και σε τελική ανάλυση ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.
