Αν θελήσεις κάποια στιγμή να χτίσεις ένα σπίτι, το πιο απλό που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις τη δουλειά σε έναν εργολάβο. Να του εξηγήσεις τι θέλεις, να σου βγάλει το κοστολόγιο, να κάνεις μια πλήρη περιγραφή του έργου με χρονοδιάγραμμα, να το υπογράψετε και οι δύο, και ξεκινάς, παρακολουθώντας πάντα το έργο και αξιολογώντας τα επιμέρους στάδια.
Υπάρχει και η επιλογή, να το ξεκινήσεις μόνος σου, να ψάξεις τους τεχνίτες και τα υλικά. Θα πιστέψεις ότι θα στοιχίσει πιο φτηνά και θα το κάνεις όπως θέλεις. Στο τέλος θα σου στοιχίσει ακριβότερα, στο μεσοδιάστημα θα χάσεις τον ύπνο σου κι όταν το τελειώσεις θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις το σπίτι, που φαντάστηκες! Εγγυημένα πράγματα…
Μη νομίζετε ότι υπάρχει καμιά μεγάλη διαφορά στο να χτίσεις ένα σπίτι από το να χτίσεις μια ομάδα. Η διαδικασία είναι πάνω κάτω η ίδια.
Τον τελευταίο χρόνο, από πέρσι το καλοκαίρι ουσιαστικά, ο ΠΑΟΚ δεν είχε… εργολάβο. Προφανώς αυτός που είχε επιλέξει του φάνηκε πια ανεπαρκής και του αφαίρεσε αρμοδιότητες. Μπορεί να συμβεί παντού.
Την τελευταία δεκαετία, ο ΠΑΟΚ δοκίμασε πολλούς εργολάβους. Όλοι έφυγαν πριν την ολοκλήρωση του έργου, για διαφορετικούς λόγους.
Θεωρώ κορυφαίο τον Άρνεσεν, μια γριά αλεπού, που ήξερε την αγορά πολύ καλά, που έβαλε τον ΠΑΟΚ σε έναν άλλο δρόμο, του έδειξε πως πρέπει να πορευτεί, αλλά η σχέση κράτησε μόλις 6 μήνες και είχε άδοξο τέλος.
Ο Ζάιρο μπορεί να είχε προταθεί με λιγότερα στον Ολυμπιακό Βόλου, αλλά αυτό μας εμπόδισε να δούμε ότι η οξυδέρκειά του έφερε συν 6 εκατομμύρια για τον Λούκας, που ήταν μια χαμένη υπόθεση, ότι ο Ροντρίγκες ήρθε με 250.000 ευρώ και πουλήθηκε με εκατομμύρια, ότι ο Όλσεν άξιζε το δεκαπλάσιο απ΄ αυτά που αγοράστηκε κ.ο.κ.
Στη δεύτερη θέση θα έβαζα τον Μίχελ. Κατάφερε με λίγα λεφτά, να φτιάξει μια ομάδα πρωταθλητών. Ακόμη και τον προπονητή, αυτός τον έφερε και μάλιστα από μια μικρή ομάδα. Το ελάττωμά του ήταν πως δεν ήξερε να πουλάει, μετά το νταμπλ ο ΠΑΟΚ εγκλωβίστηκε και “κράσαρε”.
Στην τρίτη θέση θα έβαζα τον Ρέμπε. Πολλοί τον ειρωνεύονται και σήμερα, αλλά έφτιαξε μια ομάδα αξιοπρεπή μετά το νταμπλ, μέσα σε ένα άσχημο κλίμα, και είναι ο μόνος που έφερε στον ΠΑΟΚ πάνω από 22-23 εκατομμύρια από πωλήσεις.
Οι υπόλοιποι, θεωρώ ότι είναι μακριά απ΄ αυτούς.
Ίσως και γι΄ αυτό, αυτή τη στιγμή ο ΠΑΟΚ είναι μπροστά σε έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο. Να πιστέψει ότι μπορεί να χτίσει μια οικοδομή χωρίς να δώσει τη δουλειά σε έναν εργολάβο.
Στα σοβαρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, δεν υπάρχει ομάδα χωρίς αθλητικό διευθυντή.
Είναι αυτός που παίρνει το μπάτζετ, συμφωνεί με την ιδιοκτησία στο έργο που πρέπει να φτιάξει και το φτιάχνει. Προσθέτει, αφαιρεί, αγοράζει, πουλάει, διαχειρίζεται την καθημερινότητα, τους χαρακτήρες, τις καταστάσεις, βγαίνει μπροστά, βλέπει μπροστά. Είναι το αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γι΄ αυτό και αυτή η θέση, είναι καλοπληρωμένη παντού.
Όταν δεν υπάρχει αθλητικός διευθυντής, το οργανόγραμμα μπερδεύεται, τα υπόλοιπα στελέχη δέχονται επιπλέον πιέσεις, χάνουν την ενέργειά τους.
Το ότι μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί στον ΠΑΟΚ ο άνθρωπος που θα ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο σε απόλυτο βαθμό και σε βάθος χρόνου, δεν έχει να κάνει με το αν το μοντέλο είναι σωστό ή όχι, αλλά με το πως επιλέγει και διαχειρίζεται την επιλογή του ο ΠΑΟΚ.
Αυτή την εποχή, και σε μια περίοδο που οι ανταγωνιστές του σα να ξεφεύγουν, υπάρχει ο κίνδυνος να πιστέψει ο ΠΑΟΚ ότι γίνεται δουλειά κι αλλιώς. Μου φαίνεται πως θα είναι ολέθριο λάθος…
