Ο ΠΑΟΚ είναι περίεργη ιστορία. Εκεί που του έχεις σπείρει το μικρόβιο της διχόνοιας, εκεί που τον έχεις φέρει στα πρόθυρα εμφυλίου, εκεί που έχεις καταφέρει να χαλάσεις το μέσα του και να τον κάνεις να τα βλέπει όλα θολά, ξάφνου κάτι γίνεται και ανοίγει και πάλι τα φτερά του. Το -7 θα πρέπει να έκανε και τους τελευταίους να καταλάβουν ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εκτός των τειχών…
Ένα… φύσημα ήθελε ακόμα για να σπάσει και να γκρεμοτσακιστεί. Ένα ελαφρύ σκούντημα. Ένα ελαφρύ αεράκι. Το ξέραμε ότι τα ζύγια ήταν λάθος από την αρχή. Πολλά πράγματα στον σχεδιασμό πήγαν στραβά. Τα κατασκευαστικά λάθη ήταν εμφανή σχεδόν από την πρώτη μέρα. Μαζί με τις αστοχίες ήρθαν και οι ατυχίες. Πολλά στραβά το ένα μετά το άλλο. Έστω κι έτσι όμως ο χαρταετός είχε σηκωθεί. Δεν ήταν ψηλότερα από όλους, αλλά έκανε την τίμια πορεία του στους αιθέρες. Αυτή τη φορά όμως, δύο μέρες μετά την Καθαρά Δευτέρα ο ασπρόμαυρος χαρταετός κινδύνευε να πέσει στα βράχια.
Μετά το 0-2 στο 8ο λεπτό τα αστεία είχαν τελειώσει: «ΠΑΟΚ παίξε την μπάλα της ζωής σου, αλλιώς θα σε… τελειώσουμε (sic) εμείς οι οπαδοί σου». Δεν ξέρω και εγώ από πότε είχε να ακουστεί στην Τούμπα. Από την εποχή της σαρδέλας; Από τον Γούμενο; Τον Βουλινό; Δεν έχω ιδέα. Ο ΠΑΟΚ κινδύνευε σοβαρά να επιστρέψει στην εποχή της μαρμότας, του εμφυλίου, του διχασμού. Να πισωγυρίσει τόσο πολύ και να κάνει χρόνια να συνέλθει. Να αυτοτραυματιστεί από μόνος του, τόσο σοβαρά λες και δεν του φτάνουν τόσοι εγχώριοι εχθροί που θέλουν πάση θυσία να τον καταστρέψουν.
Κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, λίγο πριν χαθεί ο σφυγμός, ο ΠΑΟΚ ως εκ θαύματος ανένηψε. Δεν ξέρω που την βρήκε την δύναμη, ίσως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ίσως ο εγωισμός, η περηφάνια, το γαμώτο. Ο ΠΑΟΚ όμως, επιτέλους, θύμισε ΠΑΟΚ. Η Τούμπα θύμισε παλιά Τούμπα.
Το ματς έγινε ροκ. Σκληρό ροκ. Ροντέο. Στο γήπεδο απόλυτη αναρχία. Ηρωισμοί, αίματα, ανοιγμένα κεφάλια, φλέβες να τεντώνονται, σκληρή αυθεντική μαγκιά, ακόμα και καράτε, στην φάση της αποβολής του Γιαννούλη. Έπρεπε.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο τσαμπουκάς του Ολυμπιακού. Ο μόνος τρόπος να βγει από το τακτοποιημένο πλάνο του. Το κουστούμι του λερώθηκε και αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτοιμος για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο.
Το 3-2 δεν έσωσε μόνο την φετινή χρονιά του Δικεφάλου. Δεν του έδωσε απλώς κάτι χειροπιαστό για να ελπίζει και να ασχολείται τουλάχιστον για τις επόμενες 40 ημέρες. Πιθανώς να έσωσε και το εγγύς μέλλον του.
Το 3-2, μα κυρίως ο τρόπος που ήρθε, ήταν το πρώτο γεμάτο φετινό βράδυ του. Όχι, δεν είχε ποιότητα, ούτε κλάση. Ο ΠΑΟΚ δεν το γύρισε επειδή ήταν τακτικά καλύτερος, πιο ποιοτικός, πιο αθλητικός ή πιο δουλεμένος. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός σήκωνε την μπάλα ήταν μισό γκολ. Τα δικά του στημένα ήταν πιο ακίνδυνα κι από… χάδι. Τακτικά ήταν άναρχος και έδινε με αφέλεια στατικές φάσεις γύρω από την εστία του. Ο τερματοφύλακας του δεν μπορούσε να καθαρίσει ούτε τις απλές φάσεις.
Όμως κέρδισε και δικαιούται να λέει ότι τον έκλεψαν κιόλας. Το 0-1 του Ολυμπιακού ξεκίνησε από οφσάιντ, το έβλεπες ακόμα και με γυμνό μάτι. Ο κόσμος κατάλαβε την (υπέρ)προσπάθεια και το εκτίμησε. Η ειλικρινής κατάθεση ψυχής πάντα εκτιμάται.
Τα κατασκευαστικά λάθη δεν διορθώνονται τώρα. Τα ζύγια δεν φτιάχνονται. Ο ΠΑΟΚ οφείλει να πορευτεί μέχρι το καλοκαίρι, πατώντας όπου μπορεί. Εκμεταλλευόμενος ότι έχει. Οφείλει να παραμείνει ηρωικός κάθε βράδυ, είναι το μόνο ασφαλές μονοπάτι για την φετινή ομάδα, που είναι ελλειμματική σε πολλά πράγματα στο χορτάρι.
Είναι αστείο, αλλά εκεί που ο ΠΑΟΚ εκεί κατά τις 9:30 το βράδυ ήταν έτοιμος να φάει τις σάρκες του, έγινε μία μέρα μετά συσπειρωμένος σαν γροθιά και μπετόν-αρμέ. Το -7 από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Όργανοωτης Super League, ξύπνησε και τους τελευταίους. Ο εχθρός δεν είναι εντός των τειχών…
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Ο ΠΑΟΚ είχε την ευκαιρία να αλλάξει φέτος επίπεδο μετά την κατάκτηση του τίτλου -την σπατάλησε. Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Από την στιγμή που έσπασε ο πρώτος και βασικός κρίκος της αλυσίδας είχε ξεκινήσει η αποδόμηση. Όποιος προπονητής κι αν ερχόταν θα έβρισκε μία ομάδα με αρκετούς παίκτες άδειους, μία ομάδα που είχε πιάσει το πικ της και ήθελε νέα κύτταρα. Ένα γκρουπ παικτών που αποδείχθηκε αλλεργικό σε οποιαδήποτε αλλαγή -δεν αδικώ κανέναν.
Αν ο ΠΑΟΚ θέλει να πετάξει ξανά οφείλει να δει την μεγάλη εικόνα. Να κρίνει συνολικά το μοντέλο. Τι πήγε στραβά; Υπήρχε εμπιστοσύνη; Διακριτοί ρόλοι; Τηρήθηκαν; Υπήρξε σωστή αξιολόγηση των παικτών;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι το αγωνιστικό. Είναι πως με τον βραχνά του FFP δεν μπορεί να πετάξει πια ούτε ευρώ. Κάθε του επιλογή πρέπει να βγαίνει. Δεν έχει την πολυτέλεια να δίνει… τάληρα για Ζαμπά και Ίνγκασον και να μην του κάνουν την διαφορά. Δεν μπορεί να ξοδεύει εκατομμύρια για μεταγραφές όπως ο Αουγκούστο και ο Εσίτι και αυτοί να μην είναι καν βασικοί. Δεν έχει την πολυτέλεια τα συμβόλαια άνω του ενός εκατομμυρίου να μην αλλάζουν επίπεδο την ομάδα.
Εκτός από γενναίες αποφάσεις, χρειάζεται πάνω από όλα ειλικρινής αυτοκριτική και αληθινή ενδοσκόπηση…
