Είμαστε οι αποτυχίες μας. Το σύνολο των λαθών μας. Το άθροισμα των κακών μας αποφάσεων. Αυτές είναι ο δάσκαλος, ο οδηγός, ο χαρακτήρας μας.
Ο τρόπος που αντιδράμε στις στραβές, στις δυσκολίες, στις αναποδιές είναι αυτός που καθορίζει το υλικό που είμαστε φτιαγμένοι. Υπάρχουν κάποιοι που αργούν να ξεπεράσουν μία ζόρικη φάση, δεν είναι όλοι μαθημένοι στα δύσκολα. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που με το πάτημα ενός μαγικού αόρατου κουμπιού κάνουν σε δευτερόλεπτα reset, restart και reboot σε όλα, είναι σαν να μην συνέβη τίποτα, ποτέ. Είναι η διαφορά ανάμεσα στους καλούς αθλητές και τους μεγάλους αθλητές. Ανάμεσα στις καλές και στις μεγάλες ομάδες.
Το παιχνίδι με την Ελσίνκι έμοιαζε με εκείνες τις βαριεστημένες, ανόρεχτες ημέρες στην δουλειά, όπου κάτι συμβαίνει και η βάρδια εξελίσσεται στραβά. Εκείνη την ώρα, πρέπει να βρεις τρόπο να συμμαζέψεις το κορμί και το μυαλό για να λειτουργήσεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν είναι εύκολο.
Εκεί προς τα τελειώματα του πρώτου μέρους, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας, πιθανώς ο πιο περίτεχνος παίκτης του ΠΑΟΚ βρέθηκε σε ένα ανεπανάληπτο τετ-α-τετ, με την μπάλα στρωμένη. Μόνος. Ολομόναχος. Πιο μόνος δεν γίνεται.
Είτε από χαλαρότητα, είτε από υπερβολική σιγουριά δεν «κόλλησε» την μπάλα στο πόδι του, ως συνήθως, και το τελείωμα του ήταν εξευτελιστικό για την κλάση του -η μπάλα έφυγε στα… πουλιά.
Μερικούς παίκτες μια τέτοια φάση αρκεί για να τους πάρει από κάτω. Όχι, όμως εκείνον. Όχι, τον Ντέλια. Συνέχισε να παίζει σαν να μην συνέβη τίποτα, συνέχισε να δοκιμάζει τα ίδια πράγματα, τα ίδια τρικ. Ανταμοιβή του ήταν ένα υπέροχο γκολ, με πολλαπλάσιο δείκτη δυσκολίας από αυτό που έχασε.
Ανάλογο mentality έχει ολόκληρος ο ΠΑΟΚ. Ναι, τερμάτισε πρώτος και αήττητος, με 16 βαθμούς στον όμιλο, αλλά κάντε ένα γρήγορο rewind.
Στην πρεμιέρα, ο ΠΑΟΚ ήταν άθλιος στο πρώτο μέρος και βρέθηκε να χάνει με 1-0 στο ημίχρονο του αγώνα στο Ελσίνκι. Μάζεψε τα κομμάτια του και έκανε την ανατροπή (2-3).
Απέναντι στην Φρανκφούρτη στην Τούμπα ισοφαρίστηκε με ένα κρύο γκολ από ένα φτηνό ατομικό λάθος. Βρήκε την αυτοκυριαρχία του και κέρδισε στο τέλος.
Στο Αμπερντίν βρέθηκε να χάνει με 2-0, ήταν με την πλάτη στον τοίχο. Βρήκε τρόπο και κέρδισε.
Οι Σκωτσέζοι προηγήθηκαν στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ το γύρισε, άσχετα αν το ματς έμεινε στο 2-2.
Στην Γερμανία, η Αϊντραχτ ισοφάρισε άμεσα και απείλησε με ολική ανατροπή. Η ομάδα του Λουτσέσκου βρήκε τα πατήματά της και έφτασε στην ιστορική νίκη.
Η Ελσίνκι προηγήθηκε στην πρώτη κατεβασιά της στο γήπεδο. Ούτε και εδώ αγχώθηκε κάποιος. Ο Δικέφαλος συνέχισε να κάνει το παιχνίδι του, έφτασε σε μία ακόμα τεσσάρα και έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ των 16 βαθμών στον όμιλο, κάτι που ουδέποτε έχει πετύχει οποιαδήποτε ελληνική ομάδα στα Κύπελλα Ευρώπης.
Τώρα, που η διαδικασία των ομίλων έχει ολοκληρωθεί, όλα αυτά μας μοιάζουν απλά. Αυτονόητα. Δεδομένα. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτές είναι δύσκολες καταστάσεις που δείχνουν τον χαρακτήρα και το μέταλλο μιας ομάδας.
Όσο ο ΠΑΟΚ διατηρεί την ψυχραιμία, την αυτοκυριαρχία και την σιγουριά του, όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να πηγαίνει ίσια, ευθεία.
Όσο συνεχίζει να είναι ομάδα του προπονητή, ομάδα του πλάνου, του σχεδίου, του προγραμματισμού και παίζει δίχως να κοιτάει το σκορ και το ρολόι, όλα θα πηγαίνουν καλά.
Εκείνο το… τσαρούχι του Ντέλια μπορεί να προκάλεσε έκπληξη, στιγμιαία απογοήτευση, μέχρι και θυμό, αλλά αυτή η φάση είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για την φετινή ομάδα, που δεν κοιτάει ποτέ πίσω, αλλά μόνο μπροστά…
