Φαινομενικά είναι τρεις άσχετες μεταξύ τους ομάδες, σκορπισμένες στην Γηραιά Ήπειρο. Τι κοινό μπορεί να έχουν η πορτογαλική Σετούμπαλ, η βελγική Έουπεν και η γαλλική Τουλούζ; Θεωρητικά, τίποτα.
Πρακτικά όμως, εν αγνοία τους, έχουν ευεργετήσει τον ΠΑΟΚ, ακόμα κι αν έχουν κάνει ελάχιστα από ποδοσφαιρικής άποψης.
Ο Δημήτρης Πέλκας είχε τελματώσει άσχημα, πριν φύγει δανεικός για την Πορτογαλία. Εκεί ξύπνησε. Εκεί σκλήρυνε. Εκεί αποφάσισε να δουλέψει με διαφορετικό τρόπο, να αλλάξει νοοτροπία, να δει άλλα πράγματα και να μεταμορφωθεί σε άλλο ποδοσφαιριστή.
Η θητεία του Γιάννη Κωνσταντέλια στο Βέλγιο μπορεί να ήταν εντελώς αθόρυβη από ποδοσφαιρικής άποψης, ωστόσο ήταν σαν… θητεία στον στρατό.
Εκεί ήταν που ο Ντέλιας είδε, κατάλαβε, συνειδητοποίησε ότι στο μέλλον θα κληθεί να τα βάλλει στο γήπεδο με θηρία, με τέρατα φυσικής και σωματικής διάπλασης. Εκεί κατάλαβε ότι το ταλέντο, η τεχνική, τα καλά λόγια και οι μεγάλες προσδοκίες δεν αρκούν από μόνες τους.
Εκεί διαπίστωσε ότι χρειάζεται πολύ δουλειά εκτός γηπέδων, μυϊκή ενδυνάμωση, πνευματική ωρίμανση για να κάνει κάποιος καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο.
Στην Γαλλία, ο Χάρης Τσιγγάρας μπορεί να έπαιξε ελάχιστα (έχοντας και μία σοβαρή επέμβαση στους κοιλιακούς), ωστόσο γύρισε πίσω άλλος άνθρωπος.
Όχι μόνο εμφανισιακά -με άλλο μαλλί. Αλλά κυρίως, με άλλο σώμα. Πιο στεγνό από λίπος, πιο μυώδες, πιο ποδοσφαιρικό. Μοιάζει να έχει βελτιώσει κι άλλο την αντοχή του, έχει εξελίξει την κατανόηση του παιχνιδιού, τις αποφάσεις και τις θέσεις στο γήπεδο, έχει γυρίσει με άλλη αυτοπεποίθηση.
Ένα μικρό μάθημα, ότι οι δανεισμοί είναι μία πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση στην εξελικτική διαδικασία ενός παίκτη. Αυτό που σήμερα μοιάζει με δυσμενή μετάθεση, μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον, μία πραγματική ευλογία…
