Από αυτή εδώ την στήλη πριν από μία ακριβώς εβδομάδα έγραφα επί λέξει πως: μια παλικαρίσια πρόκριση σε δύσκολες συνθήκες μπορεί να δώσει πολύ μεγαλύτερο boost από έναν υγιεινό περίπατο, που συχνά γεμίζει έπαρση. Δεν αλλάζω, ούτε κόμμα…
Αρκεί κάποιος να έβλεπε τον τρόπο που μπήκε μέσα όλος ο πάγκος του ΠΑΟΚ στην φάση του 1-3, αλλά και τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του επαναληπτικού με την Μπεϊτάρ για να καταλάβει ότι αυτή η πρόκριση με τον τρόπο που ήρθε, μπορεί να δώσει στο γκρουπ πολύ περισσότερα πράγματα από ότι δύο ευρείες νίκες απέναντι σε ένα… χωριό.
Μπορεί να του δώσει πίστη, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση. Μπορεί να «λύσει», να απελευθερώσει παίκτες, να δημιουργήσει θετική αύρα, θετικό κλίμα, να βγάλει από τον νου τις μόνιμες κακές σκέψεις, να τσιτώσει κόσμο, να ξυπνήσει ενδεχομένως κάποιους.
Ο ΠΑΟΚ υπέφερε και μάλιστα υπέφερε πολύ. Πάρα πολύ. Ίσως πολύ περισσότερο από ότι θα έπρεπε απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο. Έφτασε μία ανάσα από την απόλυτη καταστροφή: το 2-2 των Ουκρανών ακυρώθηκε ως οφσάιντ εκατοστών που είδε με γυμνό μάτι, δίχως VAR ένας Γάλλος βοηθός από την απέναντι πλευρά!
Είδε το γήπεδο να «κατηφορίζει», τον κόσμο των Ισραηλινών να μπαίνει στην εξίσωση και να πιέζει πολύ, είδε τα πάντα να του στραβώνουν από μία απερίσκεπτη πάσα δίχως την παραμικρή πίεση του πιο έμπειρου παίκτη της ενδεκάδας του που έφερε στα καλά καθούμενα μία απρόσμενη αποβολή, όμως άντεξε. Και στο τέλος αυτό μένει. Το ότι άντεξε. Κι αυτό θα το κουβαλήσει μαζί του σε μερικές ημέρες στο ακόμα πιο καυτό «Πόλιουντ» για να παίξει απέναντι σε μία σαφώς πιο ποιοτική ομάδα όπως η Χάιντουκ. Αυτού του είδους η σκληραγώγηση, ο ΠΑΟΚ θα την κουβαλήσει μαζί του στο Σπλιτ. Ένα απροσδόκητο, αλλά εξαιρετικά πολύτιμο και χρήσιμο μάθημα, ενόψει της συνέχειας.
Διότι στην Ιερουσαλήμ συνέβησαν μέσα σε ένα 90λεπτο μαζεμένα πράγματα που ανάγονται στην σφαίρα του μεταφυσικού δεν συμβαίνουν σε 10 παιχνίδια μαζί. Ο ΠΑΟΚ έζησε το μαρτύριο της σταγόνας σε ένα παιχνίδι που είχε τρεις διακοπές λόγω ρίψεων αντικειμένων κι άλλες δύο επειδή ξαφνικά άνοιξαν τα μπεκ ποτίσματος!
Είδες τους Ισραηλινούς να σκοράρουν τέσσερις φορές, αλλά να χάνουν με 1-4, είχε freak αυτογκόλ που δεν μπαίνει ποτέ, freak αποβολή σε παράβαση που μπορεί και να ήταν εκτός περιοχής, είχε φάση με παίκτη να σημαδεύει ψηλά σε κενή εστία (Τσιγγάρα), τετ-α-τετ του Σαμάτα με τον αντίπαλο να αποκρούει με το πρόσωπο, παίκτη του ΠΑΟΚ να μην μπορεί να εκτελέσει σωστά πλάγιο άουτ σε δύο απανωτές φάσεις και έναν Δικέφαλο να προκρίνεται με τον πιο ψυχοβγαλτικό τρόπο.
Αντέχοντας στο σφυροκόπημα ενός αντίπαλου με πολύ μικρή ατομική ποιότητα και παίρνοντας πάρα πολλά πράγματα από τους τρεις μπόμπιρες που ήρθαν σχεδόν αναγκαστικά από τον πάγκο για διαφορετικούς λόγους ο καθένας (Κουλιεράκης, Τσιγγάρας, Κωνσταντέλιας) και οι οποίοι έδειξαν ότι τα… σέρνουν.
Στο ποδόσφαιρο για να γίνει ένα καλό ματς χρειάζονται δύο καλές ομάδες. Για να γίνει ένα κακό ματς, αρκεί η μία να είναι κακή. Σε πολλά σημεία αυτού του διπλού ραντεβού με την Μπεϊτάρ ίσχυε αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός: αν με στραβό θα κοιμηθείς, πρωί θα αλληθωρίζεις.
Η Μπεϊτάρ συμπαρέσυρε με την μετριότητα της και τον ΠΑΟΚ, τον κατέβασε στο επίπεδο της και εκεί προσπάθησε να τον αποτελειώσει. Όταν χρειάστηκε να βγει μπροστά, να φτιάξει ποδόσφαιρο, να ανοιχτεί, οι παίκτες του Λουτσέσκου έστω και με αριθμητικό μειονέκτημα της έβγαλαν ένα σωρό καθαρές φάσεις, την φόρτωσαν με γκολ.
Μπορεί να λέει και πολλά, μπορεί να μην λέει και τίποτα. Η προπέρσινη πορεία του ΠΑΟΚ ως τα προημιτελικά του Conference League ξεκίνησε από δύο προβληματικά, σχεδόν μίζερα βράδια απέναντι σε μία… «μπυραρία» (sic) από την Ιρλανδία που λεγόταν Μποέμιαν…
