Ακόμα και κάποια από τα πιο σκληρά και άθραυστα μέταλλα στην αρχική τους μορφή είναι υγρά. Ρευστά. Αδιαμόρφωτα. Θέλουν ειδική διαχείριση, ειδική επεξεργασία μέχρι να πάρουν το σχήμα και την υφή που θέλουμε.
Κάπως έτσι είναι και οι ομάδες, ειδικά όταν αυτές αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό σύσταση. Όσο περισσότερες οι προσθαφαιρέσεις προσώπων, τόσο περισσότερο πλησιάζουν στην ρευστή μορφή, τόση περισσότερη δουλειά χρειάζονται για να μορφοποιηθούν και πάλι, να αποκτήσουν ύφος, χαρακτήρα, ταυτότητα.
Την ημέρα των κληρώσεων όλοι σιχτίριζαν την κληρωτίδα, τα μπαλάκια, το χέρι που τα τράβηξε, την ΟΥΕΦΑ.
Τόσο για τον δεύτερο, όσο και για τον τρίτο προκριματικό ο Δικέφαλος τράβηξε τον πιο ισχυρό από τους αντιπάλους που θα μπορούσαν να έρθουν στον διάβα του, όμως υπήρχε και κάτι άλλο.
Τόσο η Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ, όσο και η Χάιντουκ είχαν ως χαρακτηριστικό τους, το ένθερμο κοινό τους, τις έδρες καμίνι, την πίεση που ασκεί ο κόσμος τους σε κάθε φιλοξενούμενο. Πρόβλημα, για μία ομάδα που έπρεπε να χτιστεί σχεδόν από την αρχή και έπρεπε αμέσως να καταθέσει τα διαπιστευτήρια της, χωρίς περιθώριο λάθους.
Είμαστε ακόμα στις αρχές του Αυγούστου, όμως ο ΠΑΟΚ μπορεί να ισχυριστεί ότι σφυρηλατήθηκε από πολύ νωρίς. Και άντεξε. Δεν μάσησε. Δεν φοβήθηκε. Δεν αποπροσανατολίστηκε. Δεν αφαιρέθηκε. Δεν υπήρξε αφελής ούτε κορόιδο.
Η βουτιά στα βαθιά, αυτού του είδους οι κληρώσεις, αυτές οι επισκέψεις στα συγκεκριμένα γήπεδα, μπορεί τελικά να αποδειχθούν ευλογία για την ομάδα που χτίζει ο Λουτσέσκου.
Ο ΠΑΟΚ ήταν σοβαρός, στιβαρός, σκληρός, αποφασιστικός. Ίσως, όχι ιδιαίτερα ποιοτικός μπροστά, ωστόσο σε αυτή τη φάση, αυτό που μετράει είναι να μην «σπάσεις». Να μπορείς να ελέγχεις τα συναισθήματα σου, να μην αποπροσανατολιστείς από τις εξωτερικές συνθήκες, να μην χάσεις το μυαλό σου. Ένα ιδιότυπο ποδοσφαιρικό μπρα-ντε-φερ, στο οποίο εκτός από την δύναμη μετράει και το μυαλό.
Δίχως ούτε έναν 30άρη στην ενδεκάδα (αυτούς τους «παππούδες» που… λατρεύει, ο Ράζβαν, ντε και δεν δίνει ευκαιρίες σε νέους) ο ΠΑΟΚ πήγε στο… ενεργό ηφαίστειο του «Πόλιουντ» και επέβαλλε τους δικούς του όρους. Πήγε το ματς με την Χάιντουκ στον δικό του ρυθμό, στο δικό του στιλ. Ανάγκασε τους Κροάτες να παίζουν σχεδόν αποκλειστικά μόνο με βαθιές μπαλιές, τους ξεβόλεψε, τους αιφνιδίασε.
Απενεργοποίησε τα βασικά τους όπλα, δεν απειλήθηκε σε καμία στατική φάση όπου έβγαλε τεράστια ασφάλεια και με εξαίρεση ένα παραλίγο ολέθριο γύρισμα του Έκονγκ που χάρισε καθαρό τετ-α-τετ, δεν τους επέτρεψε ποτέ να βάλουν τον κόσμο στην εξίσωση.
Ναι, η Χάιντουκ σημάδεψε δις τα δοκάρια, μα αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με την αμυντική επίδοση του ΠΑΟΚ. Μακάρι οι αντίπαλοι του σε όλη την χρονιά να αναγκάζονται σε μακρινά εκτός περιοχής ή να επιχειρούν να βρουν εστία με απονενοημένες σέντρες-σουτ από τα 30-35 μέτρα. Η πιθανότητα να δεχθείς γκολ από τέτοιου είδους φάσεις είναι μικρότερη από 1%.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Η συνοχή, η συγκέντρωση, η αμυντική προσήλωση, η σκληράδα. Το κακό νέο είναι πως για να προκριθεί επί της Χάιντουκ, ο ΠΑΟΚ πρέπει να κερδίσει. Για να κερδίσει, πρέπει να σκοράρει. Και προς το παρόν, μετά από τρία επίσημα παιχνίδια, πρώτος σκόρερ στην σεζόν είναι ο… αυτογκόλ!
Υπάρχει εξήγηση για αυτό. Όσο ο Σαμάτα δεν μπορεί να αγωνιστεί για πάνω από μισή ώρα, όσο ο Τάισον μένει μακριά από την τελική φάση, όσο ο Νάρεϊ είναι γεμάτος ημιτελείς ενέργειες και ο Ζίβκοβιτς δεν βρίσκει εστία, το γκολ θα είναι πολύπλοκη υπόθεση.
Επειδή όμως σε ποιοτικά χαρακτηριστικά το ‘χουν, είναι πολύ πιθανό να το βρουν στην πορεία. Μακάρι, αρχής γενομένης από την Πέμπτη.
