Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί του σε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες πράγματα. Να αμφισβητήσεις τις επιλογές, τις αποφάσεις, την στρατηγική, τα λόγια, τους ελιγμούς του. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα της δημοκρατίας και της ελευθεροστομίας, που ευτυχώς ακόμα διαθέτουμε.
Μπορείς να τον ψέξεις για τον απόλυτα προσωποκεντρικό τρόπο διοίκησης, για τα αργά αντανακλαστικά ενός ολόκληρου οργανισμού, για την εταιρική στασιμότητα του ΠΑΟΚ σε πολλά επίπεδα, για επιλογές παικτών, προπονητών, στελεχών, «συμμάχων».
Αυτό όμως που δεν μπορείς να κάνεις είναι να αμφισβητήσεις τις προθέσεις του. Τα κίνητρα του. Το όραμα του. Την προσφορά του.
Υπάρχουν πολλές χρονικές περίοδοι που ο ΠΑΟΚ κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό στον Ιβάν Σαββίδη. Όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, όταν οι ισολογισμοί είναι στο κόκκινο (σχεδόν κάθε χρόνο δηλαδή), αλλά και σε επίπεδο φθοράς. Σωματικής, ψυχικής, πνευματικής, ανθρώπινης.
Σε αυτή την διαδρομή των δέκα (και κάτι) ετών οι πίκρες και οι στεναχώριες ήταν περισσότερες από τις χαρές. Το κυνήγι ήταν πολύ πιο έντονο από την στήριξη. Οι «εχθροί» πολλοί περισσότεροι από τους συμμάχους.
Αν ψάξει κανείς συνολικά την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου (για να μην πω αθλητισμού γενικά) δεν θα βρει κανείς άλλο αθλητικό παράγοντα που να δέχθηκε τόσο κυνηγητό, τόση συνασπισμένη προσπάθεια αποδόμησης, αποσταθεροποίησης, εκδίωξης από την χώρα.
Κι αυτό διότι ενοχλεί. Διαφέρει. Χαλάει την… μανέστρα. Είναι εκτός του παγιωμένου συστήματος διαπλοκής που χαρακτηρίζει διαχρονική την πολιτική και την οικονομία εξουσία αυτού του τόπου.
Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση του οικονομικού περιοδικού Forbes που αντέχει να μετράει τα λεφτά των δισεκατομμυριούχων αυτού του κόσμου, o Ιβάν Σαββίδης βρίσκεται στην 1725η θέση σε όλο τον πλανήτη, με περιουσία 1,7 δισεκατομμύρια. Οι δουλειές του, συνολικά οι επιχειρήσεις του πάνε καλά, μόνο τον τελευταίο χρόνο τον έκαναν πλουσιότερο κατά 79 εκατομμύρια. Τότε γιατί δυσκολεύεται να απογειώσει τον ΠΑΟΚ σε δυσθεώρητα επίπεδα; Γιατί δυσκολεύεται τόσο να κλείσει υποθέσεις, να φτιάξει την Νέα Τούμπα, να κάνει μεταγραφές, να κυριαρχήσει εντός συνόρων;
Ας κάνουμε έναν μικρό παραλληλισμό. Ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς κατάφερε να γίνει κράτος εν κράτει μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Να παγιωθεί επιχειρηματικά, οικονομικά, θεσμικά. Έκανε την Τσέλσι από μία μικρομεσαία ομάδα στο νησί, μόνιμη πρωταγωνίστρια σε Αγγλία και Ευρώπη. Επεκτάθηκε παγκοσμίως.
Αυτόν λοιπόν τον παγιωμένο «κολοσσό», το παγκόσμιο πολιτικό / οικονομικό / θεσμικό σύστημα χρειάστηκε μόλις μερικές εβδομάδες για να τον ξεβράσει και να τον εξοστρακίσει, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στην Ρωσία και την Ουκρανία, μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία -αν προτιμάτε. Τον υποχρέωσε να πουλήσει άρον-άρον την Τσέλσι, δήμευσε περιουσιακά του στοιχεία, τον εξοστράκισε από το Ηνωμένο Βασίλειο. Όλα αυτά μέσα σε μερικούς μήνες.
Αν ψάξει κανείς ολόκληρη την Ευρώπη από όλους τους επιχειρηματίες που εκτείνουν τις δραστηριότητες του (και) επί της ρωσικής επικράτειας μόνο ο Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ εξακολουθεί να αποτελεί το αφεντικό της Μονακό, δίχως κυρώσεις ή κάποιου είδους κυνηγητό. Στο Πριγκιπάτο όμως υπάρχει άλλος… Θεός.
Για κάποιο λόγο ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ βιώνει μία δύσκολη και πολύπλοκη περίοδο σε ότι αφορά το προσωπικό του επιχειρείν, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος. Παρότι κεφάλαια υπάρχουν, εντούτοις προκύπτει κάποια δυσκολία, κάποια δυσχέρεια σε όλα τα επίπεδα, όσο ο πόλεμος μαίνεται.
Και σε αυτή την πολύπλοκη συνθήκη εξακολουθεί να δέχεται ανηλεή πόλεμο εντός της ελληνικής επικράτειας, και να μάχεται απέναντι σε αντιπάλους εντός συνόρων, οι οποίοι ευεργετούνται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε…
Ο Ιβάν Σαββίδης σε όλη την διαδρομή του στον ΠΑΟΚ, έβαλε πλάτη και μπήκε μπροστά σε ζόρικα ζητήματα. Τον έκανε ισότιμο συνομιλητή παντού, τον έκανε ισότιμο μέγεθος με όλους, σε κέντρα αποφάσεων που τον θεωρούσαν παρακατιανό και κομπάρσο.
Οι ομάδες, η μπάλα, το επιχειρείν έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Έχει περιόδους δόξας, κυριαρχίας, επιτυχιών και περιόδους που απαιτούν αναδίπλωση, αναπροσαρμογή πλάνων, εναλλακτικούς τρόπους δράσης.
Οι μάχες δεν σταματούν ποτέ. Είναι καθημερινές. Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει, όποιος θέλει μπορεί να αποτραβηχτεί. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας. Η ιστορική ευθύνη του κόσμου όμως είναι να αντιληφθεί ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας. Τώρα, όχι κατόπιν εορτής…
