Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένα άτυπο αξίωμα που λέει: «Δείξε μου μία ομάδα που ο κόσμος της μιλάει όλη την ώρα για μεταγραφές και θα σου βρω μία κακή ομάδα». Σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε ότι ισχύει…
Οι μεταγραφές είναι πάντα το φάρμακο του πονεμένου φιλάθλου. Η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Το μόνο αισιόδοξο που μπορεί να σκεφτεί όταν τα πράγματα πάνε όλα χάλια.
Όταν τα αποτελέσματα είναι άσχημα και η εικόνα στο γήπεδο κακή, η κουβέντα για μεταγραφές γίνεται σχεδόν μία μόνιμη οχλοβοή. Όταν υπάρχει μία ροή θετικών αποτελεσμάτων, ο μεταγραφικός θόρυβος κοπάζει. Οι πραγματικά καλές ομάδες δεν έχουν ανάγκη από μεταγραφές, παρά μόνο από μικρές προσεκτικές πινελιές, από μερικές διορθωτικές κινήσεις, που θα τις κάνουν ακόμα καλύτερες.
Αυτός ο παράξενος, ιδιαίτερος και μοναδικός πλανήτης που λέγεται ΠΑΟΚ βίωσε και τα δύο ρεύματα μέσα στην ίδια σεζόν, μέσα σε διαφορά μερικών εβδομάδων. Από εκεί που όλοι ήταν «άχρηστοι», «τελειωμένοι», «ξοφλημένοι» και η ομάδα χρειαζόταν «καμιά δεκαριά νέους παίκτες», πλέον κυριαρχεί η άποψη πως «αρκεί μία καλή προσθήκη τον Ιανουάριο», ώστε η ομάδα να ανέβει επίπεδο και να κυνηγήσει με αξιώσεις όλους τους στόχους.
Είναι αλήθεια πως τον Ιανουάριο ο ΠΑΟΚ έχει τραβήξει στο παρελθόν κάποια σπουδαία χειμερινά λαχεία που του βγήκαν (Λίνο, Πρίγιοβιτς, Πέδρο Ενρίκε, Ίνγκασον, Σέρτζιο Ολιβέιρα, Μίσιτς, Κρμέντσικ, Μπάμπα Ραχμάν), αλλά πόσοι εξ’ αυτών είχαν άμεση και πρωταγωνιστική προσφορά στο εξάμηνο μέχρι το τέλος της σεζόν, που αποκτήθηκαν; Ελάχιστοι.
Και στην κουβέντα δεν μπαίνουν άλλα χειμερινά αποκτήματα, που ήρθαν με σπουδαίο βιογραφικό, αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να προσαρμοστούν και δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτα όπως ο Μάρτενς, ο Μαντούρο, ο Ρικάρντο Κόστα, ο Νομπόα, ο Σαμπράνο, ο Μουλέν, ο Ασεβέδο, ο Καγκάβα. Η λίστα είναι μεγάλη.
Ας πάρουμε όμως τις πραγματικές, τις υπάρχουσες συνθήκες. Το ποδόσφαιρο του Λουτσέσκου είναι εξαιρετικά σύνθετο, πολύπλοκο, απαιτητικό. Όπως έχει αποδείξει η ιστορία απαιτεί χρόνο προσαρμογής, εκμάθησης, αποστήθισης, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί από έναν νέο παίκτη που μπαίνει στον οργανισμό.
Άλλος ο ΠΑΟΚ του Αυγούστου, άλλος ο ΠΑΟΚ του Δεκεμβρίου, παρότι έχει ακριβώς τους ίδιους παίκτες. Εκείνο το σύνολο που έμοιαζε να μην έχει αρχή, μέση και τέλος, δείχνει σήμερα μία καλοκουρδισμένη μηχανή, που στα πρώτα φιλικά στην Κύπρο, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε λίγο πριν από την διακοπή του πρωταθλήματος.
Σε μία μηχανή που ρολάρει καλά, μπορεί να έρθει ένας παίκτης που έχει να παίξει από πέρσι (Μουργκ) και να δείχνει κανονικός. Μπορεί να έρθει ένας παίκτης που δεν έχει ούτε ένα λεπτό σε επίσημο ματς (Αντρέ Ρικάρντο) και να μην διαφέρει από τους υπόλοιπους. Σε μία κακή ομάδα, χωρίς ρόλους, μπορεί να έρθει ένας πραγματικά σπουδαίος παίκτης και να μοιάζει με ποδοσφαιρικό απατεώνα.
Είμαι της παγιωμένης άποψης ότι οι καλύτερες μεταγραφές είναι πάντα οι εσωτερικές. Διότι αποτελούν αποτέλεσμα δουλειάς, επιμονής, προόδου. Δεν το κρύβω ότι χαίρομαι πολύ με την εξέλιξη του Φιλίπε Σοάρες. Όχι μόνο γιατί ήταν μία πανάκριβη μεταγραφή για τα ελληνικά δεδομένα, μα γιατί ο ΠΑΟΚ κατάφερε να μην «κάψει» με ευκολία (κάτι που έκανε πολλάκις στο παρελθόν), ένα παιδί που είχε λοξοδρομήσει πνευματικά και έδειχνε σαν χαμένος στο γήπεδο.
Και ο Σοάρες μεταγραφή Ιανουαρίου ήταν. Του πήρε σχεδόν ένα χρόνο όμως για να μπει στην κεντρική ιδέα της ομάδας και να ευθυγραμμιστεί με αυτήν, παρότι τα προσόντα του είναι αδιαμφισβήτητα. Η περίπτωση του είναι ένα τρανό παράδειγμα για το γεγονός ότι οι χειμερινές μεταγραφές συνήθως χτίζουν το μέλλον, όχι το παρόν. Αυτό σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ δεν πρέπει να πάρει κανέναν τον Ιανουάριο; Όχι βέβαια. Κάθε, άλλο…
