Άραγε έγινε κατανοητό τώρα το μάθημα; Άραγε καταλάβαμε τώρα τι είναι αυτό που έχει φέρει τον ΠΑΟΚ ως εδώ; Αυτές οι… εμμονές του προπονητή του, αυτή η πίστη στο ιδιαίτερο ποδόσφαιρο που παίζει ο Δικέφαλος έκανε και πάλι τη διαφορά, κόντρα στην καταστροφολογία και την ανθρωποφαγία…
Όταν όλα πάνε στραβά. Όταν αρχίζει η αμφιβολία, η αμφισβήτηση. Όταν αναρωτιέσαι αν πραγματικά είσαι τόσο καλός όσο πίστευες. Όταν η μπάλα, αίφνης, αρχίζει να μην σου κάνει τα χατίρια. Όταν αρχίσουν να ξεφυτρώνουν προσωπικές ατζέντες. Όταν νιώθεις ότι η ενέργεια σου αρχίζει να ξεθυμαίνει. Όταν τα πόδια σου είναι βαριά και η ψυχή σου κουρασμένη. Όταν αισθάνεσαι ότι ως εδώ ήταν.
Τότε, έχεις μόνο μία επιλογή: να επιστρέψεις στα βασικά. Να γυρίσεις σε εκείνες τις αρχέγονες αρχές που διέπουν κάθε σύνολο. Να κολλήσεις ακόμα περισσότερο σε αυτό που σε κουβάλησε ως εδώ. Να μείνεις πιστός στο πλάνο (σου).
Να σκάψεις βαθιά και να ανακαλύψεις και πάλι τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τις αρχικές δομές του γκρουπ και να βγάλεις ξανά την πείνα, την δίψα, την λύσσα, ό,τι σε έφερε ως εδώ.
Ο ΠΑΟΚ υπέστη τρία πολύ μεγάλα στραπάτσα, μέσα στην σεζόν, έπεσε σε τρεις μεγάλους υφάλους, τα αμπάρια του άρχισαν να μπάζουν νερά.
Η πρώτη ήταν μετά την άνευ όρων ήττα στην Νέα Φιλαδέλφεια από την ΑΕΚ. Η δεύτερη μετά από εκείνα τα τρία κολλητά ντέρμπι στην Τούμπα μέσα σε μία εβδομάδα. Η τρίτη μετά το στραπάτσο στο Ζάγκρεμπ και το Βατερλό στην πρεμιέρα των πλέι-οφ.
Όχι, απλές κρίσεις. Κρισάρες. Χαλασμός κυρίου, σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.
Τα περισσότερα γκρουπ καταρρέουν. Αδυνατούν να αποφύγουν το ναυάγιο.
Ετούτο, συσπειρώθηκε και απάντησε με τον πιο ηχηρό τρόπο. Το 1-4 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» επί του Ολυμπιακού. Την μεγαλειώδη εμφάνιση στον επαναληπτικό ημιτελικό στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας» με τον Παναθηναϊκό -ασχέτως που πήγε η πρόκριση από μία απίθανη συναστρία πλανητών. Την κονιορτοποίηση της Ντινάμο και την ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά του Conference League.
Για να γίνουν αυτές οι ανατροπές ισορροπιών μέσα σε ένα γκρουπ δεν χρειάζονται απλώς παίκτες με μεγάλη ατομική ποιότητα. Χρειάζονται προσωπικότητες. Χαρακτήρες. Μάγκες. Ο φετινός ΠΑΟΚ, τους έχει.
Χρειάστηκαν μόνο δύο κολλητά στραβά αποτελέσματα για να λεχθούν, να γραφτούν, να υπονοηθούν πολύ βαριά πράγματα, στα όρια της ασέβειας και της ύβρης. Πράγματα, που δεν σβήνονται με μία διαγραφή δημοσίευσης ή μερικές συγγνώμες -πάντα αφήνουν αποτύπωμα.
Όταν ο θυμός, η λύπη, η στεναχώρια, η πίκρα, η οργή κυριεύει το μυαλό, μετά από ένα ή μερικά άσχημα αποτελέσματα, η συνταγή κι εκεί είναι απλή. Μείνε πιστός στο πλάνο. Και το πλάνο είναι ένα: ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα.
Διότι, ξέρετε κάτι; Ο Δικέφαλος προκρίθηκε χάρη στις εμμονές του προπονητή του, αυτές για τις οποίες εγκαλείται. Πέρασε, γιατί την κρίσιμη στιγμή είχε έτοιμο σχέδιο, πλάνο, τρόπο, που τον έχει δοκιμάσει τόσες και τόσες φορές.
Δεν χρειάστηκε να κάνει κανέναν τακτικό ακροβατισμό, ούτε να πειράξει πράγματα με ακραίο τρόπο. Πάτησε στις γνωστές αρχές του, με μοναδική διαφορά αυτή την λύσσα στο βλέμμα, που φάνηκε από τους πανηγυρισμούς σχεδόν σε κάθε κερδισμένο τάκλιν. Είχα να το δω από εκείνο το αξέχαστο 3-1 με τον Ολυμπιακό την χρονιά του νταμπλ.
Κι αυτό ήρθε σε συντονισμό με την καλύτερη Τούμπα των τελευταίων ετών. Την πιο υποστηρικτική. Την πιο καυτή. Την πιο μάχιμη. Την πιο εναρμονισμένη στην περίσταση. Ακόμα και τα ball-boys, που έδιναν την μπάλα πιο γρήγορα από ποτέ για να μην αφήνουν τους Κροάτες να πάρουν ανάσα, έκαναν… ματσάρα.
Κάποια στιγμή όλο το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι για αυτές τις παραδοσιακές άναρθρες ιαχές που βγαίνουν από τα έγκατα της ψυχής. Όταν συμβαίνει αυτό, ξέρεις ότι ο αντίπαλος δεν έχει πια καμία τύχη.
Η κίνηση από το γκρουπ να βάλει μπροστά τον Σαμάτα για να κάνει κερκίδα μπροστά στην 4, στους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Το γκρουπ τα είπε όλα, δίχως να πει λέξη. Διότι, οι ομάδες ξέρουν πάντα καλύτερα τα εσωτερικά τους από τον καθένα…
