Ο Ιβάν Σαββίδης και ο φετινός ΠΑΟΚ κινούνται έχοντας ως καύσιμο την διαχρονική φράση του Νίκου Καζαντζάκη που αποτελεί το καύσιμο σε όσους κάνουν καθημερινές υπερβάσεις στην ζωή τους.
Ακούγεται κλισέ, αλλά… έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Ακριβώς, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Συναρπαστικό, ανατρεπτικό, σπιντάτο. Σου κόβει την ανάσα, σε εξιτάρει, σε τσιτώνει, σου ανεβάζει την αδρεναλίνη. Ακριβώς, όπως μία κούρσα με τρενάκι σε μία γρήγορη πίστα ενός λούνα-παρκ.
Άλλοτε σου κόβει την ανάσα, σε τρομάζει, σε κάνει να θέλεις να κατέβεις αμέσως. Άλλοτε σε απογειώνει, σε συναρπάζει, σε κάνει να θέλεις κι άλλη κούρσα αμέσως.
Ακριβώς έτσι είναι και το οικοσύστημα αυτού του παράξενου ασπρόμαυρου πλανήτη. Εκεί που όλα μοιάζουν μάταια, χαμένα, απελπιστικά μετά την καταθλιπτική εμφάνιση απέναντι στην ΑΕΚ, έρχεται αμέσως μετά η απόλυτη ποδοσφαιρική παράσταση στο «Καραϊσκάκης».
Κι εκεί που όλοι βρίσκονται στα αστέρια, στον έβδομο ουρανό, στην στρατόσφαιρα, έρχεται μια απρόσμενη στραβοτιμονιά για να σου υπενθυμίσει ότι στον ποδόσφαιρο μικρόκοσμο, η απόσταση ανάμεσα στην αποθέωση και την… ξεθέωση απέχει ελάχιστα.
Παρότι είμαι του δόγματος «βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά», δεν κρύβω ότι η μεγάλη εικόνα με ηδονίζει περισσότερο από την μικρή. Αυτό το ανεξερεύνητο, το αχαρτογράφητο, αυτός ο λευκός έχει πολύ μεγαλύτερη γοητεία, είναι σαν ένας λευκός καμβάς, όπου μπορείς πάνω του να καταθέσεις όλα σου τα όνειρα.
Ομολογώ ότι συχνά-πυκνά τρέχω νοερά τον χρόνο και πάω σε super fast forward στο 2026, στην συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση του ΠΑΟΚ.
Τον οραματίζομαι να στήνει μία αξέχαστη γιορτή στην Νέα Τούμπα. Με ένα νέο προπονητικό κέντρο πραγματικό στολίδι. Γεμάτο από παίκτες της ακαδημίας του. Με ένα τρόπαιο να περιμένει να σηκωθεί ψηλά στον ουρανό της πόλης. Και με μία ομάδα που θα αποτελεί σταθερό πρωταγωνιστή στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Τα λόγια του Ιβάν Σαββίδη την περασμένη εβδομάδα με αναστάτωσαν, με συντάραξαν. Ήταν ο απαραίτητος ούριος άνεμος για να αρχίζει να κινείται ξανά ο ανεμόμυλος των σκέψεων, των ονείρων, της ελπίδας.
Τα ανθρώπινα όρια υπάρχουν για να… σπάνε, για να ξεπερνιούνται, για να διευρύνονται. Όχι για να περιορίζουν την σκέψη, το μυαλό, τα όνειρα.
«Στην αναφορά στον Γκρέκο» ο ασύγκριτος στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης μέσα σε τρεις λέξεις καταφέρνει να περικλείσει όλο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης: «Φτάσε, όπου δεν μπορείς»!
Συγκέντρωσε ότι έχεις μέσα σου, συντόνισε όλες σου τις αισθήσεις, συσπείρωσε όλες τις δυνάμεις εντός κι εκτός σου και… φτάσε όπου δεν μπορείς.
Προσπάθησε να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, τα όρια σου, τα εμπόδια και… φτάσε όπου δεν μπορείς.
Κάνε το αδύνατο, το ακατόρθωτο, το υπερβατικό. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις, θα ξέρεις ότι το επιχείρησες, ότι επικεντρώθηκες σε κάτι πραγματικό μεγάλο, σπουδαίο, ιστορικό, ότι δεν αναλώθηκες άσκοπα σε μικρότητες και ασήμαντα πράγματα.
Ο Ιβάν θα το χτίσει το γήπεδο. Αφού το έβαλε σκοπό της ζωής του, θα το χτίσει. Αφού αυτό το ποντιακό κεφάλι έβαλε στόχο να αφήσει το αιώνιο αποτύπωμα του στην ιστορία του συλλόγου, αποκλείεται να κάνει πίσω.
Μπορεί να αναγκάστηκε από εξωτερικούς παράγοντες να ακολουθήσει άλλη διαδρομή, μπορεί να χρειάστηκε να κάνει ελιγμούς, να αναδιπλωθεί, να αλλάξει στρατηγική, μα στο τέλος -δεν μπορεί- θα δικαιωθεί.
Διότι κι εκείνος σε όλη του την ζωή κυνηγά αυτό ακριβώς το πράγμα: να φτάσει όπου δεν μπορεί.
Γι’ αυτό και τα χνότα του ταιριάζουν με αυτά του Ραζβάν Λουτσέσκου. Η πρώτη κουβέντα που βγήκε από τα χείλη του, μετά την επικύρωση της πρόκρισης στην επόμενη φάση του Conference League, ήταν να υπενθυμίσει την αφετηρία όλου αυτού του επιτεύγματος. Τότε, που όλα έμοιαζαν μαύρα, σκοτεινά, μάταια.
Ο ΠΑΟΚ ήδη τρύπησε το ταβάνι του και εξακολουθεί να το τρυπάει κάθε μέρα. Που μπορεί να φτάσει; Έχω κάτι στον νου μου, αλλά από συστολή δεν το λέω ακόμα…
