Για να μην παρεξηγούμαι, θα το επαναλάβω one more time, που λένε και στο χωριό μου. Το ιδανικό σενάριο για μένα σε ό,τι αφορά τον Γιάννη Κωνσταντέλια είναι να μείνει εδώ, να ανθίσει, να εξελιχθεί, να μεγαλουργήσει, να κερδίσει, να μεγαλώσει μαζί με τον ΠΑΟΚ και μετά… ας κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός. Μετά… βλέπουμε…
Το ακόμα πιο ιδανικό σενάριο στα μάτια μου θα ήταν να γίνει one club legend. Να μην φύγει ποτέ από τον Δικέφαλο, να γίνει σημαία, σύμβολο, είδωλο, να περάσει όλη του την καριέρα εδώ. Αυτό, όμως, που προέχει είναι ο ρεαλισμός.
Στην ρούκι σεζόν του, ο μικρός έθελξε. Γοήτευσε. Μάγεψε. Έκανε «εχθρικά» γήπεδα να τον χειροκροτήσουν. Έπαιξε εθνική. Μοίρασε σακούλες. Γέμισε βίντεο με highlights. Έγινε πρωτοσέλιδο. Αφίσα σε κάθε παιδικό δωμάτιο. Μοίρασε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες αυτόγραφα. Μα, στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα ακόμα. Απλώς, έκανε ένα μικρό βηματάκι από το μηδέν, στο ένα.
Η ρημάδα η ανάγκη τον έφερε να χρησιμοποιηθεί φέτος περισσότερο ίσως από ότι άντεχε το κορμί του. Τόσο μεγάλη έγινε η εξάρτηση της ομάδας από δαύτον. Αίφνης δημιουργήθηκε ένα αξίωμα. Όταν ο Ντέλιας ήταν καλός, όλος ο ΠΑΟΚ ήταν καλός. Όταν ήταν ανόρεχτος, εξουδετερωμένος, κουρασμένος, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με ανάλατο φαΐ.
Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το ταβάνι του. Κανείς δεν ξέρει. Υπάρχουν όμως πολύ ευδιάκριτα πράγματα που πρέπει να βελτιώσει. Τα τελειώματα. Την ουσία. Τις εκτελέσεις. Τις αποφάσεις στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Την ηγετικότητα. Την αντοχή. Το διάβασμα του παιχνιδιού. Η δεύτερη σεζόν, η σεζόν της επιβεβαίωσης, είναι πάντα πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη. Διότι, τώρα πια όλοι απαιτούν από σένα. Όχι τα ίδια. Περισσότερα.
Γύρω του έχει στηθεί από την πρώτη μέρα ένας χορός εκατομμυρίων. Ένα γαϊτανάκι με πιθανούς και απίθανούς ενδιαφερόμενους. Μόνο που ο Ντέλιας δεν είναι η κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά. Είναι ένα 20χρονο τυπάκι, που παίζει καλή μπάλα και ζει το όνειρο του.
Δεξιά κι αριστερά ακούω διάφορα ποσά, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ο μικρός -προς το παρόν- είναι ανυπολόγιστης αξίας, αν τον εγκλωβίσεις σε έναν αριθμό, τον αδικείς.
Το έντονο ενδιαφέρον της Σάλτσμπουργκ είναι το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κομπλιμέντο που θα μπορούσε να του κάνει κανείς, η μεγαλύτερη διαφήμιση στο όνομα του. Και δεν είναι ένα επικοινωνιακό τρικ, μα ένας αληθινός έρωτας. Η ομάδα που αυτή τη στιγμή θεωρείται η νούμερο 1 παγκοσμίως στην αξιολόγηση, εκπαίδευση και μεταπώληση ταλέντων τον γουστάρει, τον θέλει εδώ και τώρα.
Μόνο που εδώ προκύπτει ένα χάσμα. Ο ΠΑΟΚ τον κοστολογεί με ένα ποσό που ουδέποτε έχει δοθεί για οποιοδήποτε Έλληνα παίκτη, πάνω από 25 εκατομμύρια, μπορεί και 30.
Η Σάλτσμπουργκ πριν από μερικούς μήνες πήρε τον Όσκαρ Γκλουχ, πιθανώς το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του στον κόσμο, «μόλις» για 8. Τόσα έδωσε για να πάρει από την Μόλντε τον Έρλινγκ Χάαλαντ. Τα μισά, για να πάρει τον Σαντιό Μανέ. Η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της ήταν στα 13 εκατομμύρια ευρώ. Τόσο κοστολογεί και τον Ντέλια. Τόσο μοιάζει να είναι και το ταβάνι της, σε αυτά που προσφέρει. Το θεωρώ τίτλο τιμής για τον μικρό.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει ομάδα στον κόσμο που θα έρθει και θα δώσει 25-30 εκατομμύρια ευρώ σε μία ελληνική ομάδα για Έλληνα παίκτη. Όχι γιατί μπορεί να μην τα αξίζει κάποιος. Αλλά, γιατί δεν λειτουργεί έτσι η αγορά.
Μόνο αν κάνεις κάτι εξωφρενικό στους ομίλους του Champions ή του Europa League, αν λάμψεις σε ένα Euro ή σε ένα Μουντιάλ και είσαι κάτω των 21 μπορείς να φέρεις τέτοια ποσά. Ο Ντέλιας, μέχρι τη στιγμή που μιλάμε έχει παίξει 12 λεπτά στον περσινό επαναληπτικό με την Λέφσκι. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή του εμπειρία. Αυτό λέει το βιογραφικό του. Αυτό διαβάζουν οι scout, οι ομάδες, οι υποψήφιοι αγοραστές.
Έχω την αίσθηση ότι ο Ντέλιας θα φύγει από τον ΠΑΟΚ, μόνο (ότ)αν, το θελήσει ο ίδιος και όχι όταν έρθει μία πρόταση που δεν θα μπορεί κανείς να αρνηθεί. Θα φύγει μόνο αν πάψει να χαμογελά, πάψει να γουστάρει τη φάση, αν βαρεθεί, αν νιώθει ότι βαλτώνει, αν δει ότι παύει να παίζει για στόχους, διακρίσεις, τρόπαια. Αν δει ότι γύρω του δεν υπάρχει μία ανταγωνιστική ομάδα, που θα τον βοηθήσει να το ζήσει όσο πιο έντονα γίνεται. Κι εκεί πρέπει να εστιάσουν όλοι…
