Υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται, δεν μεταποιείται. Λέγεται συλλογική μνήμη. Στην λαϊκή συνείδηση για όσα έγιναν το βράδυ της 25ης Φεβρουαρίου του 2018 υπάρχει ήδη πόρισμα, δεν χρειαζόταν μια απόφαση δικαστηρίου ή μια ιατρική γνωμάτευση. Θαρρεί κανείς πως από εκείνη την ημέρα και μετά, με έναν περίεργο τρόπο, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, ο καθένας πήρε αυτό που του άξιζε…
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την ιατρική επιστήμη, ούτε μία ιατρική γνωμάτευση, ειδικά όταν αναφέρονται τόσο λεπτομερή ευρήματα κατά την εξέταση, όπως: «Οίδημα άνω χείλους αριστερά, με επιφανειακό θλαστικό τραύμα του σύστοιχου βλεννογόνου, ευαισθησία στην αριστερή κροταφογναθική άρθρωση, αυχεναλγία, ζάλη, ναυτία, 24ωρη παρακολούθηση». Οι άνθρωποι έχουν φάει τις ζωές τους πάνω από τα θρανία, τα βιβλία, έχουν δώσει ολόκληρο όρκο του Ιπποκράτη, είναι ταγμένοι στην προσφορά στον συνάνθρωπο.
Από την άλλη, δεν μπορώ να αμφισβητήσω ούτε την δικαιοσύνη. Και η ετυμηγορία του τριμελούς πλημμελειοδικείου ήταν ξεκάθαρη: «Από την ρίψη αντικειμένου δεν προκύπτει επικίνδυνη σωματική βλάβη», για την οποία είχε τιμωρηθεί πρωτόδικα ο ρίπτης του περίφημου ρολού που τραυμάτισε (;) τον Όσκαρ Γκαρσία.
Με άλλα λόγια, έχουμε δύο πορίσματα που κουτουλάνε μεταξύ τους. Ο δικαστής λέει ότι ο Καταλανός τεχνικός δεν τραυματίστηκε από την ρίψη του ρολού και ο γιατρός ενός επώνυμου και καθ’ όλα σεβασμού νοσοκομείου υποστηρίζει ότι ο ασθενής που εξέτασε έφερε έναν πολύ συγκεκριμένο τραυματισμό (δεν θα κρίνουμε αν ήταν σοβαρός ή όχι).
Κι αν λοιπόν αμφότεροι έχουν τελικά δίκιο; Αν όντως ο Όσκαρ Γκαρσία δεν τραυματίστηκε από το ρολό; Κι αν όντως διεκομίσθη με τα συγκεκριμένα τραύματα και συμπτώματα στο νοσοκομείο;
Πως μπορεί να ισχύουν και τα δύο; Αν αναψηλαφίσει κανείς την υπόθεση μπορεί να βρει πολλά κενά, πολλά νεκρά σημεία που ζητούν ακόμα και σήμερα απαντήσεις.
Το θέμα είναι πως ήταν τέτοια η ψυχολογική φθορά στον Καταλανό τεχνικό, που μετά την απόλυση του από τον Ολυμπιακό λίγες ημέρες μετά από το φιάσκο της Τούμπας, έκανε πάνω από ένα χρόνο να συνέλθει και να επιστρέψει στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Κάποια στιγμή, όταν αποφασίσει να μιλήσει, να βγάλει από πάνω του όσα τον βαραίνουν, όταν εξομολογηθεί τι πραγματικά έγινε, ίσως αισθανθεί καλύτερα. Κάποιος που είναι θύμα, κάποιος που είναι αθώος, κάποιος που δεν έχει να κρύψει το παραμικρό δεν θα είχε πρόβλημα να εξιστορήσει με κάθε λεπτομέρεια το σκηνικό εκείνης της νύχτας.
Ο καθένας κουβαλάει στην ζωή του αυτό που έγινε. Ότι γράφει δεν ξεγράφει. Ο ΠΑΟΚ έχασε πιθανότατα ένα πρωτάθλημα εκείνο το βράδυ, όμως το πήρε την επόμενη σεζόν. Δεν διαλύθηκε, δεν καταστράφηκε, βρήκε την ιστορική του δικαίωση με καθυστέρηση ενός έτους. Ο ρίπτης του ρολού πήρε αυτό που του άξιζε. Καταδικάστηκε για την ρίψη του αντικειμένου με δίμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή και υποχρεωτική παρουσία σε αστυνομικό τμήμα κάθε φορά που παίζει ο ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός έμεινε με την στάμπα της ομάδας που έφυγε με την πρώτη αφορμή και αρνήθηκε να παίξει και ο Όσκαρ Γκαρσία καταδικάστηκε να ζει με τις μνήμες όσων έγιναν εκείνο το βράδυ. Θα έλεγε κανείς ότι σε βάθος χρόνου η ιστορία ήταν δίκαια, έδωσε στον κάθε έναν αυτό που άξιζε.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, ω γέγονε γέγονε.
Ο ΠΑΟΚ βγήκε δυνατότερος από αυτή την ιστορία. Σοφότερος κιόλας. Κατάλαβε ότι το κακό παραμονεύει από παντού, δεν χρειάζεται να προκαλείς την τύχη σου. Έκτοτε, δεν έχει πέσει ούτε πασατέμπος από την Τούμπα, μακάρι να μην ξαναπέσει ποτέ το παραμικρό.
Επειδή όμως η μπάλα είναι γένους θηλυκού και σκαρφίζεται πάντα τα πιο πρόστυχα σενάρια, είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τα μαστορέψει έτσι που θα ξαναφέρει τον Όσκαρ Γκαρσία ως μουσαφίρη στην Τούμπα για να εισπράξει το χειροκρότημα που δεν πήρε ποτέ live για την ερμηνεία του.
