Εκεί στον ΠΑΟΚ θα πρέπει να έχουν τσακωθεί με την λογική. Πήγαν και πήραν έναν επιθετικό, ο οποίος τους έψησε το ψάρι στα χείλη τόσες εβδομάδες και άφησαν εκείνον που τους χάρισε ένα κύπελλο και παρακαλούσε να μείνει! Είναι έτσι; Ναι, αλλά… όχι!
Αν οι ποδοσφαιρικές αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο με το θυμικό, το συναίσθημα, την αγάπη, την αδυναμία, τότε ο Πάμπλο Γκαρσία θα έπρεπε να είναι ισόβιος προπονητής του ΠΑΟΚ, ο Αντελίνο Βιεϊρίνια αρχηγός μέχρι τα γεράματα και ο Μάικλ Κρμέντσικ τοτέμ της γραμμής κρούσης μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του. Το συναίσθημα σαφώς πρέπει να παίζει ρόλο στην λήψη αποφάσεων -μη τα κάνουμε όλα ίσιωμα- αλλά μόνο στην σωστή δοσολογία. Διαφορετικά, χάνεται η ουσία, το μέτρο και το νόημα.
Η αδημονία για να κλείσει το θέμα του επιθετικού και η πολυήμερη στασιμότητα στο θέμα του Νέλσον Ολιβέιρα προκάλεσε μία ενστικτώδη αντιπάθεια προς το πρόσωπο του Πορτογάλου επιθετικού, ειδικά όσο υπήρχε στην γωνία ο Τσέχος επιθετικός, ο οποίος με κάθε τρόπο έδειχνε πόσο πολύ θέλει να παραμείνει στον ΠΑΟΚ.
Ας τα βάλουμε όλα λοιπόν σε μία σειρά. Ούτε ο Πορτογάλος είναι ένας φραγκοφονιάς που κοιτάει να ξεζουμίσει οικονομικά τον Δικέφαλο, προσπαθώντας να καθυστερήσει μία συμφωνία, ώστε να αράξει και να κάνει λίγες διακοπούλες παραπάνω, ούτε ο Τσέχος είναι Θύρα 4 από μικρό παιδί και αρρωστάκι με την ομάδα.
Αμφότεροι είναι επαγγελματίες με σύντομη «ημερομηνία λήξης», οι οποίοι βιοπορίζονται από το ποδόσφαιρο και οι οποίοι βλέπουν τις ομάδες ως υποψήφιους μελλοντικούς εργοδότες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό να κατακρίνεται με τέτοιο τρόπο ένας εργαζόμενος που καθυστερεί να υπογράψει συμβόλαιο με τον επόμενο εργοδότη του, επειδή συζητά με κάθε λεπτομέρεια, όσο το δυνατόν καλύτερους όρους εργασίας / αμοιβής.
Αυτού του είδους τα «παζάρια» δείχνουν συνήθως σοβαρό χαρακτήρα, άνθρωπο που δίνει έμφαση στην λεπτομέρεια. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι στην περίπτωση του Ολιβέιρα, η διαπραγμάτευση γινόταν από άνθρωπο του οικογενειακού του περιβάλλοντος (δίχως ατζέντη δηλαδή) και ότι ο Πορτογάλος είχε απορρίψει πρόσφατα πρόταση -σχεδόν με τα διπλά λεφτά- από ομάδα του Κατάρ.
Σε μία τέτοιου είδους διαπραγμάτευση, σε τόσο πολύπλοκα πολυσέλιδα συμβόλαια με τρομερές λεπτομέρειες, ακόμα και μία κουκκίδα μπορεί να αποτελέσει αφορμή για σημαντικές καθυστερήσεις. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι ένα 3ετές συμβόλαιο είναι το ίδιο με το 2+1, όμως για έναν 30χρονο ποδοσφαιριστή η μικρή αυτή διαφορά μπορεί να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του «ναι» ή του «όχι».
Κι όσοι μιλούν απαξιωτικά για παζάρια που γίνονται για δύο-τρία κατοστάρικα (σε χιλιάδες ευρώ) ανάμεσα σε ομάδα και παίκτη, ας αναρωτηθούν για την αντίδραση τους, αν στην μηνιαία μισθοδοσία τους μπει ένα ευρώ λιγότερο.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, οφείλει να υπογράφει συμφέρουσες (για την εταιρία) συμβάσεις εργασίας, οι παίκτες δεν είναι άβουλα όντα να δέχονται με μιας ότι τους προτείνεται. Το αντίθετο θα έπρεπε να αγχώνει, όχι το φυσιολογικό, που έγινε στην περίπτωση του Πορτογάλου.
Για να μην το κουράζουμε χωρίς λόγο και αιτία, ο ΠΑΟΚ πήγε σε μία ασφαλή λύση. Πήγε σε έναν παίκτη, τα χαρακτηριστικά του οποίου ταίριαζαν στα «θέλω» του προπονητή του. Πήγε σε έναν φορ που μπορεί να προσφέρει άμεσα, που ξέρει την ελληνική πραγματικότητα και τις ιδιαιτερότητες της, πήγε σε έναν επιθετικό που -αν μείνει υγιής- μπορεί να θέσει ως βάση τα 15 γκολ στην σεζόν.
Ήταν μία πιο συμφέρουσα οικονομικά λύση από τον Μάικλ Κρμέντσικ, ο οποίος δεν ήταν ελεύθερος, μία επιλογή ποιότητας και όχι απαραίτητα ενθουσιασμού. Και που ξέρεις; Το ποδόσφαιρο είναι τόσο απρόβλεπτο, οι δρόμοι του ΠΑΟΚ με τον άνθρωπο που του χάρισε το κύπελλο με το γκολ στο ΟΑΚΑ, μπορεί να διασταυρωθούν ξανά στο μέλλον. Μπάλα είναι…
ΤΡΙΧΕΣ!
Η πενία σε ειδήσεις, εξελίξεις, συγκινήσεις, παιχνίδια δημιουργεί μία συμφόρηση που κάπου πρέπει να αποσυμπιεστεί. Αυτή τη φορά ήταν το νέο λουκ του Αλέξανδρου Πασχαλάκη. Τρίχες δηλαδή!
Οι δικαστές και οι κριτές των πάντων ξεσπάθωσαν για την στιλιστική αλλαγή και μέσα σε πύρινα κείμενα στα social media ζητούσαν την αποπομπή του ή τουλάχιστον την εφαρμογή του νόμου 4000 και κούρεμα με την ψιλή για τεντιμποϊσμό.
Επειδή δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφουμε σε μεταπολεμικές εποχές ας κρατήσουμε τούτο. Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης και ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται να κάνει ότι θέλει με τα μαλλιά του, τα γένια του, το σώμα του.
Δεν πέφτει λόγος σε κανέναν πως θα κουρευτεί, τι χρώμα θα κάνει τα μαλλιά του, αν θα τα πάρει γουλί, αν γεμίσει το κορμί του τατουάζ, αν φορτωθεί σκουλαρίκια, αν φοράει εκκεντρικά ρούχα, αν οδηγά ακριβό αυτοκίνητο, πόσα παίρνει από το συμβόλαιο του ή πόσα χαλάει, με ποια θα βγαίνει ή που θα πηγαίνουν.
Το μόνο που μετράει, το μόνο στο οποίο είναι δίκαιο να του ασκείται κριτική είναι η προσπάθεια του στις προπονήσεις και στο γήπεδο, η απόδοση του, η αφοσίωση του στο κλαμπ, οι δηλώσεις, οι δημόσιες τοποθετήσεις του και η συμπεριφορά του, όσο εκπροσωπεί το κλαμπ.
Όχι πάντως τα μαλλιά του. Εν έτει 2021 αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Μάλλον δεν είναι…
