Είναι poker-face. Ο Ινγκασον είναι συνήθως ανέκφραστος, δυσκολεύεσαι πολύ να τον διαβάσεις, να καταλάβεις τι σκέφτεται, πως νιώθει, τι έχει. Δεν είναι εκδηλωτικός, ούτε χαίρεται, μα ούτε και λυπάται εύκολα. Τουλάχιστον, δεν το εξωτερικεύει.
Δεν είναι ψυχρός, ούτε κρύος, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Ζυγίζει τους πάντες και τα πάντα, είναι δίκαιος στις κρίσεις τους και ανοίγει το στόμα του μόνο όταν πρέπει. Ο Βίκινγκ του ΠΑΟΚ κλείνει πια τέσσερα χρόνια στον σύλλογο, στην χώρα, στην πόλη είναι όλα αυτά μέσα στο πετσί του, καταλαβαίνει τα πάντα, νιώθει απόλυτα. Τα λόγια του, η στάση του, η συμπεριφορά του πριν και μετά από το ντέρμπι με τον Άρη, εκτιμώ ότι είναι απείρως πιο σημαντικά ακόμα κι από το νικητήριο γκολ του.
Διότι ο Ισλανδός αμυντικός έκανε αυτό που πρέπει να κάνει κάθε αρχηγός. Να ηγείται διά του παραδείγματος.
Η πορωτική ομιλία του στα αποδυτήρια λίγο πριν οι ομάδες βγουν στο γήπεδο θύμισε κάτι από τις πιο παλιές εποχές, όταν ο Δικέφαλος είχε τις προσωπικότητες που έβγαιναν μπροστά σε όλα και έκαναν το γκρουπ να αισθάνεται ασφάλεια.
Τα λόγια του λίγο μετά το τέλος, όταν ερωτήθηκε για το «ενδιαφέρον» από ρωσικές ομάδες ήταν ο οδηγός για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται ένας επαγγελματίας αθλητής που ακούει το όνομα του να συζητιέται πιθανώς για πιο λαμπερούς προορισμούς και πρωταθλήματα: «Είναι συνηθισμένο να υπάρχουν τέτοιες φήμες. Ακόμα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να έρθει για να μου κάνει πρόταση, εγώ έχω συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ».
Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν οι «κόκκινοι διάβολοι» έρθουν να του καταθέσουν πρόταση, ο Ίνγκι θα ετοιμάσει γρήγορα μια βαλίτσα (μπορεί και όχι) και θα φύγει τρέχοντας για να βρει την πρώτη πτήση για Μάντσεστερ.
Αυτό που επικοινωνεί προς τα έξω όμως, είναι ένα μήνυμα προς όλους τους συμπαίκτες του. «Κλείστε τα αυτιά σας σε όλους και σε όλα. Αγνοήστε τις σειρήνες. Παίζουμε στον ΠΑΟΚ. Είμαστε σε μία αποστολή».
Αυτού του είδους η δέσμευση στην αποστολή είναι το πρώτο πράγμα που επιζητά κάθε προπονητής. Αυτού του είδους η αφοσίωση στον ομαδικό σκοπό, όπου το «εγώ» μπαίνει κάτω από το «εμείς» είναι το βασικό συστατικό που κρύβεται πάντα πίσω από κάθε πετυχημένη ομάδα.
Το μυστικό πίσω από αυτό το σερί νικών των τελευταίων αγωνιστικών δεν είναι η ατομική φόρμα, η κλάση κάποιου παίκτη, η ρέντα του, αλλά η αίσθηση ότι όλοι όσοι παίζουν προσφέρουν από κάτι.
Ακόμα και το νικητήριο γκολ απέναντι στον Άρη, αποτελεί το θρίαμβο της δουλειάς στις προπονήσεις (ίδια φάση είχε βγει μερικά λεπτά νωρίτερα) αλλά και της εργατικότητας.
Για να μπει συνδυάστηκαν δύο παίκτες που η δύναμη, η θέληση, η αποφασιστικότητα στις προσωπικές μάχες υπερτερεί της τεχνικής τους. Δεν ήταν ένα γκολ όμορφο αισθητικά (ακόμα και το ψαλιδάκι ήταν σχετικά άτσαλο), μα ένα γκολ που δείχνει ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να δοκιμάσουν οτιδήποτε χρειαστεί για να φτάσουν στον στόχο τους.
Θυμηθείτε λίγο τον τρόπο με τον οποίο κυριάρχησε σαρωτικά ο ΠΑΟΚ στο πρώτο μέρος του ντέρμπι. Το μονότερμα γύρω από την πολιορκία του Κουέστα δεν ήταν προϊόν της ποιότητας των παικτών του Λουτσέσκου, όσο της θέλησης, του πάθους, της έντασης.
Οι περισσότερες φάσεις ξεκίνησαν από κλεψίματα ψηλά. Η πίεση της πρώτης ζώνης άμυνας ήταν λυσσαλέα, ασφυκτική, εκφοβιστική. Αυτή προκάλεσε τα λάθη των αντιπάλων, αυτή ανανέωνε συνεχώς τις επιθέσεις και την πολιορκία.
Μπροστάρηδες σε αυτή την πίεση ήταν παίκτες που το καλό τους κομμάτι είναι με την μπάλα στα πόδια, όχι δίχως αυτήν. Όταν βλέπεις τον Νέλσον, τον Αντρίγια, τον Ντέλια, τον Νάρεϊ να κυνηγούν μανιακά τους αντιπάλους για να κλέψουν ψηλά, τότε ξέρεις ότι κάτι καλό συμβαίνει σε αυτή την ομάδα, κάτι καλό θα προκύψει…
