Το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει, αλλά και πάλι με όσα γίνονται έχουμε μία εικόνα για θέματα που προκύπτουν στον ΠΑΟΚ αναφορικά με το ρόστερ του.
Εδώ και 2-3 χρόνια ο Ιβάν Σαββίδης έχει πάρει την απόφαση να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ σε αυτό το μονοπάτι ποντάροντας στην ανανέωση του ρόστερ, στην ανάδειξη νέων παικτών, στις υπεραξίες που θα πάρουν, αλλά και σε μία ταυτόχρονη προσπάθεια πρωταθλητισμού. Μία τακτική που ακολουθούν ομάδες χωρών της δεύτερης ευρωπαϊκής ταχύτητας, όπως φυσικά είναι η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Πορτογαλία. Παραδείγματα, η Φέγιενορντ, η Γκενκ, η Μπενφίκα και οι άλλοι των Πορτογάλων.
Πήρε σωστή απόφαση ο ΠΑΟΚ, το όλο σκεπτικό βασίζεται σε σωστές δομές, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν διαδικαστικά προβλήματα. Κατ’ αρχάς ο ΠΑΟΚ δυσκολεύεται πολύ στην κοινή πορεία υπεραξιών και πρωταθλητισμού. Δεν τα έχει καταφέρει, όσο και αν το προσπαθεί.
Από εκεί και πέρα, έχει φθάσει σε ένα τέτοιο σημείο η ομάδα, που το μικρόβιο της πώλησης έχει μπει σε πολλούς παίκτες. Είναι αρκετοί εκείνοι που ψάχνονται και έχουν επηρεαστεί από αυτό το μεταγραφικό κλίμα, το οποίο ξεκίνησε ακόμη και από τους έμπειρους της ομάδας. Παράξενο, το ότι στον ΠΑΟΚ πέρα από τον κάθε Νάρεϊ και Κοτάρσκι, ψάχνονται και οι έμπειροι, οι αρχηγοί. Έφυγε ο Ίνγκασον, ψάχνεται ο Σβααμπ και ο Ντόουγκλας!
Άρα… Σωστή η βασική σκέψη, αλλά όταν δεν έχεις τις δομές και τους ανθρώπους να ελέγξουν την κατάσταση εντός αποδυτηρίων, τότε κινδυνεύεις να φθάσεις στο άλλο άκρο. Εκεί όπου δεν ορίζεις εσύ ποιοι θα πωλούνται, αλλά οι παίκτες πιέζουν να κάνουν πάντα το δικό τους.
