Το… αιώνιο ερώτημα επιστρέφει: Τι σημαίνει για το ελληνικό μπάσκετ η μεγάλη επιτυχία της ταυτόχρονης παρουσίας του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σε ένα Final-4 της Ευρωλίγκα; Είχε συμβεί και στο παρελθόν και είδαμε τα αποτελέσματα. Οι προσδοκίες για έλευση περισσότερων και μεγαλύτερων χορηγών συνολικά για το πρωτάθλημα δεν είχαν επαληθευτεί. Ούτε η τόνωση των εσόδων μέσω των τηλεοπτικών καθώς Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός διαπραγματεύονταν ξεχωριστά επί σειρά ετών τις συμφωνίες του. Το μόνο που πραγματικά αυξάνονταν ήταν η ψαλίδα των δυο με τους υπόλοιπους.
Ούτε τώρα πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες εκτός κι αν υπάρξουν συνεργασίες, εκτός κι αν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός το δουν ως μια ευκαιρία αναβάθμισης του προϊόντος που μελλοντικά και μακροπρόθεσμα θα ευνοήσει και τους ίδιους. Για την ώρα όμως δεν βλέπουμε τέτοια διάθεση.
Αντίθετα πολλοί είναι αυτοί στην λίγκα που ανησυχούν για το πώς θα τελειώσει φέτος η χρονιά διαβλέποντας πως το κλίμα πόλωσης θα αυξηθεί κι άλλο με απροσδιόριστες συνέπειες. Όταν τελειώσει το «πάρτι» του Βερολίνου το ενδιαφέρον θα στραφεί στην ελληνική ΚΕΔ στους ορισμούς διαιτητών, στις αποφάσεις των ρέφερις στους τελικούς, σε δημοσιεύματα, ποσταρίσματα και χτυπήματα κάτω από την μέση που ανεβάζουν ψηλά τον δείκτη της τοξικότητας. Πώς μπορεί μέσα από ένα τέτοιο «οικοσύστημα» να προκύψει κάτι πραγματικά καλό για το σύνολο του ελληνικού μπάσκετ; Γιατί να αισιοδοξούμε;
