Παρατηρώντας κανείς τη λίστα με τα νέα αποκτήματα των ομάδων της Σούπερ Λιγκ (κι ακόμη έχουμε ένα-και πλέον-μήνα μπροστά μας μέχρι να σημάνει η λήξη της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου) μπορεί, αν μη τι άλλο, να βελτιώσει τις γνώσεις του στην παγκόσμια… γεωγραφία. Παίκτες από τα πιο μακρινά και, λίγο-πολύ, άγνωστα μέρη άλλων ηπείρων καταφθάνουν στη χώρα μας για να «εμπλουτίσουν» με την παρουσία τους το ελληνικό πρωτάθλημα…
Ολες οι ομάδες, είτε πρόκειται για αυτές που θα διεκδικήσουν τις πιο υψηλές θέσεις της τελικής βαθμολογίας, είτε εκείνες που οι φιλοδοξίες τους εξαντλούνται στην αποφυγή του υποβιβασμού, λες κι έχουν «μάτια» μόνο για ξένους παίκτες, βάζοντας στο περιθώριο τους Έλληνες.
Οι μικρές μας εθνικές ομάδες είναι ευθέως ανταγωνιστικές με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές, αλλά μόνο μέχρι την ηλικία των παίδων. Από εκεί και πέρα, η ψαλίδα ανοίγει και τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα αρχίζουν και υποχωρούν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο κύριος και βασικός λόγος είναι ότι ένας 18χρονος -για να μην πούμε 17χρονος-στην Ευρώπη λογίζεται πλέον ως ένας κανονικός παίκτης, που δεν χρειάζεται να «ψηθεί» και να περιμένει δύο και τέσσερα χρόνια για να παίξει σε επίπεδο Α΄ κατηγορίας. Αντίθετα, όσοι τουλάχιστον από αυτούς κρίνονται επαρκείς για τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, μπαίνουν κατευθείαν στη «φωτιά» και διαρκώς εξελίσσονται.
Οι συνομήλικοί τους, όμως, στην Ελλάδα τυγχάνουν -κατά κανόνα-τελείως διαφορετικής αντιμετώπισης. Στη χώρα μας ένας 20χρονος παίκτης θεωρείται ακόμη μικρός ηλικιακά και, σε κάθε περίπτωση, δεν τυγχάνει της εμπιστοσύνης από τους παράγοντες και τον προπονητή των ομάδων, που θα καταφύγουν στην εύκολη λύση ένταξης στα ρόστερ ξένων παικτών (με την ελπίδα να ανακαλύψουν και κάποιο ποδοσφαιρικό λαβράκι για να το μοσχοπουλήσουν, ακόμη και πάνω στο χρόνο), που, πολλές φορές, αποδεικνύονται στην πράξη και λιγότεροι ικανοί να προσφέρουν και να βοηθήσουν τις ομάδες τους. Κανείς, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένος ν’ αλλάξει τακτική, οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ έχουν κατακλυστεί από ξένους παίκτες, με συνέπεια ο χώρος δράσης για τους Ελληνες-ειδικά τους πιο νεαρούς-ποδοσφαιριστές ολοένα να περιορίζεται. Φυσικά, αυτή η κατάσταση, που πλέον έχει παγιωθεί, δεν μπορεί ν’ αφήσει ανεπηρέαστη την εθνική ανδρών, ο εκάστοτε προπονητής της οποίας αναζητά με δυσκολία να βρει τα κατάλληλα «εργαλεία», που θα του επιτρέψουν να παρουσιάσει ένα όσο το δυνατό περισσότερο ανταγωνιστικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Κι αφού δεν βρίσκουν, προχωρούν σε ελληνοποιήσεις, φαινόμενο που ευδοκιμεί και στην εθνική μας ομάδα μπάσκετ.
Και να πει κανείς ότι τουλάχιστον στη Β΄ κατηγορία αφήνεται πεδίο δράσης στους Ελληνες παίκτες; Τα ίδια και-αναλογικά-χειρότερα συμβαίνουν, παρά τα στενά οικονομικά των ομάδων.
