Η Χάιντουκ γεννήθηκε, γιγαντώθηκε από τον πιστό και φανατικό κόσμο της. Μία ομάδα που πέρασε φουρτούνες και οικονομικές δυσκολίες, αλλά που στάθηκε στα πόδια της από τον οπαδικό της πυρήνα. Μία ομάδα που επενδύει στις ακαδημίες και στα δικά της παιδιά. Το καμάρι της Δαλματίας είναι μία ομάδα που μοιάζει πολύ σε νοοτροπία και λογική με τον Δικέφαλο.
Ήταν σαν όνειρο. Σαν ένα παραμύθι που χτιζόταν κεφάλαιο με το κεφάλαιο. Σταδιακά, έγινε το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη μέσα στην σεζόν, στην δεκαετία. Κάποιοι το χαρακτήρισαν ένα κατόρθωμα ανάλογο με την πρόκριση της Εθνικής Κροατίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Τα δύο πρώτα εμπόδια ήταν πανεύκολα, παιχνιδάκι. Η Γκαμπάλα και η Απολλόνια από την Αλβανία δεν μπόρεσαν καν να προβάλλουν αντίσταση.
Το πρώτο θύμα ήταν η πανίσχυρη σε επίπεδο ακαδημιών Σαχτάρ Ντόνετσκ (1-0) και κάπου εκεί το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει. Η διοίκηση κατάλαβε ότι κάτι καλό χτίζεται εδώ γι’ αυτό και όρισε το παιχνίδι για τους «16» του UEFA Youth League με τον κολοσσό που λέγεται Μάντσεστερ Σίτι, να γίνει στο μεγάλο γήπεδο, το «Πόλιουντ».
Πάνω από 10.000 οπαδοί έκαναν το γήπεδο καμίνι, λίγο μετά το τελικό σφύριγμα και την πρόκριση με 2-1, ο προπονητής των ομάδας νέων της Χάιντουκ, Μάριαν Μπούντιμιρ με δυσκολία μπορούσε τα δάκρυα του: «Βλέπω την ομάδα της Μάντσεστερ Σίτι και δεν έχουν ούτε έναν παίκτη από την πόλη τους. Εμείς εδώ είμαστε από τους τελευταίους ρομαντικούς. Αυτή είναι η Χάιντουκ. Αυτή ήταν πάντα. Μία ομάδα που στηρίζεται στους παίκτες που αποφοιτούν από το σχολείο της».
Κάπου εκεί κατάλαβαν ότι κάτι σημαντικό γίνεται εκεί στις δαλματικές ακτές. Η UEFA έστειλε τηλεοπτικό συνεργείο για να γυρίσει ένα μίνι-ντοκιμαντέρ για την μικρή ποδοσφαιρική κοσμογονία που συντελείται στο Σπλιτ. Όλοι πια ήθελαν να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.
Το τελευταίο εμπόδιο πριν το Final-4 ήταν πανύψηλο: Μπορούσια Ντόρτμουντ. Η ζήτηση για εισιτήρια ήταν τρομακτική, δεν είχε προηγούμενο. Οι Βεστφαλοί υποχρεώθηκαν να ανοίξουν το μεγάλο στάδιο για να εξυπηρετηθεί αυτό το ποτάμι από εκδρομείς που στο τέλος ξεπέρασε τις 10.000 και έκανε κατάληψη στο «Signal Iduna Park».
Εκεί, η Χάιντουκ πήρε την πρόκριση στα πέναλτι και η επόμενη μεγάλη εκδρομή είχε προορισμό την Γενεύη για το Final-4 του Champions League των πιτσιρικάδων. Περίπου 17.000 Κροάτες «κατάπιαν» με την παρουσία τους την Μίλαν στον ημιτελικό (3-1), όμως τρεις ημέρες αργότερα η απίθανη Άλκμααρ δεν αστειευόταν. Οι Ολλανδοί δεν καταλάβαιναν τίποτα, έδωσαν την απόλυτη παράσταση στον τελικό (5-0), όμως αυτό το unhappy end στο κροατικό παραμύθι δεν πτόησε κανένα.
Ο εκπληκτικός 16χρονος στόπερ Λούκα Βέσκοβιτς, ο οποίος πολιορκείται από την μισή Ευρώπη, είναι από πέρσι μέλος της πρώτης ομάδας, ο 18χρονος Αμερικανός χαφ Ρόκας Πούκστας είναι φέτος βασικός στην ανδρική ομάδα. Έρχονται κι άλλοι. Με φόρα.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε εδώ δεν είναι η εκπληκτική δουλειά στις ακαδημίες της Χάιντουκ, αλλά ο κόσμος. Η αγάπη. Το δέσιμο. Η πίστη. Η θέρμη. Αν υπάρχει ένας λόγος που το καμάρι του Σπλιτ υφίσταται ακόμα ως οντότητα είναι ο κόσμος του. Κανείς άλλος.
Υπολογίζεται ότι το 80% των κατοίκων της Δαλματίας υποστηρίζουν την Χάιντουκ, που είναι κάτι σαν θρησκεία. Φάτσα – κάρτα μόλις μπεις στην επίσημη ιστοσελίδα της θα δεις έναν αριθμό. Είναι τα μέλη της. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ήταν 83.099. Το νούμερο αυξάνεται καθημερινά.
Αυτά τα μέλη είναι που την έσωσαν από χρεοκοπία και αφανισμό, όταν το 2012 τα χρέη ξεπέρασαν τα 100 εκατομμύρια κούνα (πάνω από 15 εκατομμύρια ευρώ) και όλοι οι διοικούντες πήδηξαν από το καράβι.
Η οργάνωση Naš Hajduk (η δική μας Χάιντουκ) ήταν αυτή που έπεισε τον Δήμο να δανειοδοτήσει το σύλλογο με αντάλλαγμα τις μετοχές της, ενώ ο κόσμος από το υστέρημα του έφτασε σήμερα να κατέχει το 31% των μετοχών, να εκλέγει διοικήσεις, να έχει ελεγκτικό ρόλο στην εξουσία, αλλά και να φέρνει παίκτες. Δίχως αυτή την παράφορη αγάπη, ο MVP και πρώτος σκόρερ των δύο τελευταίων πρωταθλημάτων της Κροατίας, Μάρκο Λιβάγια δεν θα επέλεγε στα 28 του να επιστρέψει σε μία ομάδα που δεν έχει πάρει πρωτάθλημα από το 2005…
