Στα δικά μου μάτια, κάθε κενό καρεκλάκι στο γήπεδο της Τούμπας είναι και ένα μικρό ορφανό. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
Είναι τέτοιο το μέγεθος του ΠΑΟΚ, είναι τέτοιος ο βαθμός διείσδυσης στην τοπική (και όχι μόνο) κοινωνία που το γήπεδο θα έπρεπε να είναι γεμάτο σε κάθε παιχνίδι. Ανεξαρτήτως αντιπάλου, ανεξαρτήτως της πορείας της ομάδας.
Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, καταλαβαίνω ότι δεν είναι όπως… παλιά. Το γήπεδο τείνει να γίνει (αν δεν έγινε ήδη) πολυτέλεια, το κόστος διαβίωσης είναι σαν θηλιά στον λαιμό και η τηλεόραση προσφέρει μία πιο οικονομική σύνδεση με την ομάδα.
Συν τοις άλλοις, η Τούμπα είναι ένα γερασμένο, παλιομοδίτικο γήπεδο άλλης εποχής, που δεν αποτελεί ελκυστικό προορισμό για τον οπαδό – καταναλωτή, τον οπαδό – πελάτη, αυτόν που θέλει να συνδυάσει το οπαδικό του πάθος με υψηλό επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών, ας ξεκινήσουμε από τα πιο βασικά πάρκινγκ, τουαλέτες, εμπορικές χρήσεις.
Το βλέπω και το ξαναβλέπω και δεν μου αρέσει. Τα 11.736 εισιτήρια που κόβει κατά μέσο όρο ο Δικέφαλος στο πρωτάθλημα δεν είναι αντιπροσωπευτικό νούμερο για εκείνον. Είναι λίγα. Δεν εκφράζουν την δυναμική του κόσμου του, ούτε τιμούν την ομάδα που έχει φτιάξει και το θέαμα, αλλά και την ποιότητα ποδοσφαίρου που καταθέτει σε κάθε παιχνίδι.
Ναι, ο ΠΑΟΚ δεν έχει παίξει ακόμα κανένα εντός έδρας ντέρμπι, όμως θα ήθελα πολύ το πρώτο ψηφίο του αριθμού να είναι το δύο.
Στο τελευταίο παιχνίδι, η διοίκηση έκανε μία κίνηση με υψηλό συμβολισμό που δείχνει υψηλό επίπεδο ενσυναίσθησης. Όρισε γενική είσοδο για τις περισσότερες θύρες τα 10 ευρώ, αναγνωρίζοντας την (οικονομική) προσπάθεια που κάνει ο περισσότερος κόσμος που θέλει να βρίσκεται κοντά στην ομάδα και θέλοντας να δώσει την ευκαιρία για γηπεδική εμπειρία σε όλα τα πορτοφόλια.
Το πείραμα πέτυχε. Σε ένα βροχερό απόγευμα Κυριακής, απέναντι σε έναν αντιεμπορικό αντίπαλο (Παναιτωλικός), που ήταν εκ των ουραγών της βαθμολογίας, το γήπεδο είχε αρκετό κόσμο. Είναι μία κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση.
Εκτιμώ ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να κάνει κι άλλες τέτοιες κινήσεις για να συσφίξει ακόμα περισσότερο τους δεσμούς με το οπαδικό του κοινό, να τον κάνει να ταυτιστεί ακόμα περισσότερο με το σύλλογο και τις δράσεις του.
Ο κόσμος, το κοινό, ο φίλαθλος δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος, χρειάζεται μία συνεχής καθημερινή μάχη για να τον κερδίσεις. Τρόποι υπάρχουν κάποιοι εξ’ αυτών έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί.
Περισσότερο φιλικές τιμές στα εισιτήρια (και στα κανονικά, αλλά και στα διαρκείας), συμβατές με το πορτοφόλι του μέσου οπαδού, συνδυαστικές προσφορές με διάφορες άλλες εταιρικές παροχές, ελκυστικά πακέτα για παιδιά, γυναίκες, ανέργους, σχολεία, κατοίκους επαρχίας, fan-days με events που θα καθιστούν το γήπεδο ολοήμερη εμπειρία, ακόμα και «σαφάρι» πρωταγωνιστών του ΠΑΟΚ σε σχολεία, σε σχολές, σε μέρη που εκκολάπτονται οι επόμενες γενιές φιλάθλων / οπαδών, ώστε να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο το δέσιμο και η ταύτιση του συλλόγου με την τοπική κοινωνία.
Διαβάζω με θαυμασμό τη λαχτάρα του κόσμου του ΠΑΟΚ για ένα μαγικό χαρτάκι στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Αϊντραχτ Φρανκφούρτς, αναβιώνουν εποχές που βρίσκει νόημα το σύνθημα «και… σκότωσα για ένα εισιτήριο», σε λίγο θα αρχίσουν να αναβιώνουν (αν δεν έχουν αναβιώσει ήδη) εποχές μαύρης αγοράς για αυτή την ιστορική εκδρομή.
Το θέμα όμως είναι το «κάθε Κυριακή», όχι αυτό το σπέσιαλ παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να έχει γεμάτο γήπεδο σε κάθε παιχνίδι. Ανεξαρτήτως αντιπάλου. Πρέπει να περάσει το μήνυμα παντού, ότι είναι συσπειρωμένος, ότι σύσσωμος ο οπαδικός του όγκος είναι ενεργός, παρών, μάχιμος. Τα αδειανά καρεκλάκια είναι λάθος. Το να γεμίσουν όλα είναι εξίσου σημαντικό με την αγωνιστική θωράκιση της ομάδας με ακόμα περισσότερη ποιοτική στελέχωση στις μεταγραφές, μην πω ακόμα σημαντικότερο…
