Έχει ανοίξει πια πολύ μεγάλη συζήτηση για τη διαιτησία και δικαίως. Έχουμε διανύσει μόλις επτά αγωνιστικές και έχει ήδη αλλοιωθεί η βαθμολογία, αν συνυπολογίσουμε τι “διαιτητικά όργια” έχουν γίνει μέχρι τώρα στα παιχνίδια.
Μετά το παιχνίδι της Λεωφόρου, έλεγαν πολλοί ότι “ναι, ο διαιτητής δεν ήταν φιλικός στον ΠΑΟΚ, αλλά δεν αλλοίωσε το αποτέλεσμα”.
Συγνώμη, τι σημαίνει “αλλοίωση αποτελέσματος”;
Όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, σε άλλες εποχές και κυρίως στην εποχή της Παράγκας Νο 1, όταν ούτε VAR υπήρχε, αλλά ούτε πλάνα από 8 κάμερες, γίνονταν πράγματα που θα μπορούσαν να σε τρελάνουν.
Όταν ένα παιχνίδι δεν πήγαινε καλά, ένα πέναλτι είτε εκτός περιοχής, είτε σε μια φάση που δεν υπήρχε ούτε υποψία επαφής μέσα στην περιοχή, θα μπορούσε να κρίνει ένα παιχνίδι.
Ένα καθαρό γκολ της άλλης ομάδας, θα μπορούσε να ακυρωθεί εύκολα ως οφσάιντ, ούτε γραμμές υπήρχαν, ούτε τίποτα.
Τα έχουμε δει αυτά τα έργα σε άπειρες επαναλήψεις και πέρα από ανάμνηση, έχουν μείνει και ως υλικό στο Youtube. Μπορείτε να τα βρείτε.
Σήμερα το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, όπως εξελίσσεται και η επιστήμη.
Υπάρχουν βέβαια φάσεις όπως η ακύρωση γκολ του Ατρομήτου στη Φιλαδέλφεια, όπου από το VAR έβαλαν λάθος τις γραμμές ή στην Τρίπολη που ο Παναθηναϊκός πήρε πέναλτι εκτός περιοχής, υπήρχε και η “κλοπή” του κυπέλλου από τον Λαόθ πριν δυο χρόνια, αλλά αυτά συμβαίνουν πια σε εξαιρετικές περιπτώσεις…
Στο ΟΦΗ – ΠΑΟΚ ο Διαμαντόπουλος δεν απέβαλε παίκτη του ΟΦΗ στο 30’, ως όφειλε και άφησε το παιχνίδι 11—11 ως το τέλος. Δεν αλλοίωσε αποτέλεσμα, αλλά αλλοίωσε τους όρους του παιχνιδιού.
Ομοίως ο Παπαπέτρου στο ΠΑΟΚ – Άρης με τη μη αποβολή του Ντουκουρέ.
Κι αυτά, όμως, είναι χοντρά πράγματα, είναι φάσεις που μπορούν να συζητηθούν.
Αυτά που δεν συζητιούνται, είναι διαφορετικά.
Σήμερα ένας διαιτητής μπορεί να αλλοιώσει τις συνθήκες ενός αγώνα κι αν μιλήσει ο θιγόμενος, να τον πουν τρελό! Όπως έγινε και με τον Λουτσέσκου την προπερασμένη Κυριακή.
Φεύγεις στην κόντρα, σου κάνουν φάουλ για κίτρινη, δεν σφυρίζεται, και παίρνεις κάρτα για διαμαρτυρία.
Φεύγεις στην κόντρα, ο χρόνος κυλά υπέρ σου, σου κάνουν φάουλ για κάρτα, ο διαιτητής αφήνει δήθεν πλεονέκτημα, παρότι αμέσως χάνεις τη μπάλα.
Γίνεται επιθετικό φάουλ στην περιοχή σου, ο διαιτητής δεν το σφυρίζει, δε σταματά το παιχνίδι, αφήνει… πλεονέκτημα, χάνεις τη μπάλα, δέχεσαι επίθεση, η ομάδα που κυνηγά το σκορ κερδίζει χρόνο.
Στα ίδια μαρκαρίσματα, ο ένας παίρνει κάρτες, ο άλλος δεν παίρνει, ο ένας παίρνει φάουλ, ο άλλος δεν παίρνει.
Αυτά τα μικρά – μικρά αλλάζουν την ατμόσφαιρα σε ένα παιχνίδι.
Κάνουν αυτόν που τον “παίζει” ο διαιτητής να νιώθει πιο δυνατός, να πάει πιο δυνατά στη μπάλα, κάνουν αυτόν που “πλήττεται” να είναι πιο μαζεμένος, να πάει πιο προσεκτικά στη μπάλα, να εκνευρίζεται, να χάνει τη συγκέντρωσή του, να χάνει το μυαλό του.
Είναι τραγικό ότι αυτά συμβαίνουν και με ξένους διαιτητές…
Δεν ξέρω αν το ποδόσφαιρό μας έχει σωτηρία, νομίζω με τον τρόπο σκέψης των μεγάλων, δύσκολα…
Δυστυχώς έχουμε ξαναφτάσει στο παλιό “να κάνεις ομάδα, να κερδίζεις και τους διαιτητές”, αλλά είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο για όλους, να πρέπει να αποδεχτείς το παράλογο.
Οπότε, πάμε κι όπου βγει, και ποδοσφαιρικά.
