Είναι άσχετοι με οτιδήποτε ποδοσφαιρικό συμβαίνει μακριά από το νησί. Είναι ανίδεοι. Δεν τους ενδιαφέρει. Δεν βλέπουν. Δεν ασχολούνται.
Ακόμα και τον Λιονέλ Μέσι τον είχαν… ακουστά. Τον ήξεραν μόνο από τις φορές, που έπαιξε κόντρα σε αγγλική ομάδα. Α, και από το Μουντιάλ. Ως εκεί.
Ο αντίλογος που είχαν στην ποδοσφαιρική του τελειότητα ήταν ένα μείγμα φλεγματικού χιούμορ αναμεμειγμένο με άγνοια: «Καλός ο Μέσι, αλλά θα μπορούσε να κάνει τα ίδια ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ με ομίχλη στο λασπωμένο γήπεδο της Στόουκ»;
Μέσω της υπερβολής ήθελαν να δείξουν πως οι ποδοσφαιρικές συνθήκες στο νησί διαφέρουν από οπουδήποτε αλλού κυλάει μπάλα στο χορτάρι. In any given night, σε ένα οποιοδήποτε βράδυ μέσα στην σεζόν μπορεί να συναντήσεις τα πάντα.
Βροχή, λάσπη, ξύλο, αέρα, χιόνι, τσουρουκάδες, καμινάδες, γιόμες, τσεκούρια, τα πάντα! Αν θέλεις να είσαι ο καλύτερος πρέπει να μπορείς να το αποδείξεις απέναντι σε όλες τις συνθήκες.
Ο ΠΑΟΚ βρισκόταν μπροστά σε έναν αόρατο κίνδυνο. Να αρχίζει να ερωτεύεται το είδωλο του στον καθρέφτη. Να αρχίζει να κοιτιέται αυτάρεσκα, πιστεύοντας ότι είναι υπέροχος, αψεγάδιαστος, άτρωτος.
Το παιχνίδι στο «Πιτόντρι» του υπενθύμισε ότι για να κερδίσεις θα πρέπει να λερωθείς, να ματώσεις, να τεντώσεις, να δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις. Κυρίως, όμως, πρέπει να είσαι έξυπνος. Να αναγνωρίζεις τις συνθήκες και να μπορείς να αναπροσαρμόσεις το αρχικό σου πλάνο αν χρειαστεί.
Το παιχνίδι στη Σκωτία ήταν σαν να ρίχνεις ένα κέρμα στον αέρα. Μπορεί να κάτσει οπουδήποτε. Είχε τέτοιο αέρα -με δύναμη και φορά που άλλαζε συνεχώς- που ήταν αδύνατον να υπολογίσεις που θα πάει η μπάλα. Έκανες μια μαντεψιά, έβαζες το πόδι και ήλπιζες ότι αυτή θα συναντηθεί σωστά με την μπάλα.
Ό,τι χειρότερο για μία ομάδα που στηρίζεται στην ποιότητα που έχουν οι παίκτες της στις επαφές. Ό,τι καλύτερο για μία ομάδα που παίζει βρετανικό kick ’n run. Κλοτσάμε την μπάλα όπου να ‘ναι και τρέχουμε να πάρουμε τις δεύτερες μπάλες.
Έχασα το μέτρημα από τα λάθος κοντρόλ, αλλά ποιος να κατηγορήσει τον οποιοδήποτε;
Ο ΠΑΟΚ έπαιζε για αρκετή ώρα με μία ανεξήγητη υπεροψία, ήταν μη μου άπτου, πίστευε ότι απέναντι σε μία ομάδα που δεν ήθελε καν την μπάλα στα πόδια της (διότι δεν ήξερε τι να την κάνει), θα αρκούσε μία φάση για να τελειώσει τα πάντα.
Χρειάστηκε να βρεθεί πίσω στο σκορ με 2-0 για να αλλάξει ύφος, τακτική και προσέγγιση. Να παίξει κι αυτός direct, να κυνηγήσει δεύτερες μπάλες και να υποχρεώσει τον αέρα να παίξει με τα νεύρα των αντιπάλων του. Έβγαλε τον μεταξωτό μανδύα, έβαλε παραλλαγή και έκανε μία από τις επικότερες ευρωπαϊκές ανατροπές της ιστορίας του.
Τώρα πια ξέρει ότι μπορεί. Μπορεί να τα καταφέρει σε ένα γήπεδο που κοχλάζει από φανατισμό και καπνογόνα, όπως αυτό της Μπεϊτάρ. Ξέρει ότι μπορεί να τα καταφέρει σε ένα γήπεδο που σείεται από παλμό και ένταση όπως αυτό της Χάιντουκ. Ξέρει ότι μπορεί να γυρίσει παιχνίδια απέναντι σε σκληρούς και άτεχνους αντιπάλους, όπως στο Εδιμβούργο με την Χαρτς. Ξέρει ότι μπορεί να λυγίσει ομάδες που πήραν ευρωπαϊκή κούπα πριν δύο χρόνια, όπως η Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Ξέρει πια ότι μπορεί σε ένα κρύο, φθινοπωρινό βράδυ στο Αμπερντίν να βρει τον προσανατολισμό του μέσα σε θυελλώδεις ανέμους και να αποτρέψει αυτό που έμοιαζε με σίγουρο ναυάγιο.
Πλέον, ο ΠΑΟΚ ξέρει. Ξέρει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα πάντα. Τώρα πια το ξέρουν όλοι…
