Αντί προλόγου ας συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι. Η Μπεϊτάρ είναι μία ομάδα που έχει ξαναπεράσει από την Τούμπα, αλλά με την μορφή του Λεβαδειακού, της Λαμίας, του Ιωνικού, του Παναιτωλικού, του Εργοτέλη, του Πλατανιά, της Κέρκυρας.
Η ομάδα από την Ιερουσαλήμ έκανε ό,τι θα έκανε και μία παρέα 11 ατόμων που συναντιέται για πρώτη φορά και λέει να κατέβει σε ένα ματς. Έβαλε πέντε άτομα πίσω, τρεις από μπροστά σε πολύ μικρές αποστάσεις και δύο ξέμπαρκους μπροστά, μπας και…
Κλείστηκε πίσω, μείωσε τους χώρους, έπαιξε με το ρολόι, δεν ρίσκαρε τίποτα, έπαιξε με πάθος, αυτοθυσία, εξυπνάδα και πόνταρε ότι ο αντίπαλος του θα τα θαλασσώσει. Σωστή πονταρισιά.
Ακόμα και στο μοναδικό δώρο που έδωσε σε μία από τις πρώτες φάσεις του παιχνιδιού, ένα freak πέναλτι που έκανε ο πιο έμπειρος αμυντικός τους, ο Σβαμπ πήγε στην μπάλα όπως όλος ο ΠΑΟΚ. Χωρίς ένταση, χωρίς πίστη, ράθυμα, ανέμπνευστα.
Είτε προκριθεί στην επόμενη φάση είτε όχι, ο Δικέφαλος προσέφερε ήδη κάτι σε όλους τους μελλοντικούς επισκέπτες της Τούμπας. Μία μανιέρα, ένα μοτίβο, ένα στιλ παιχνιδιού. Όλοι όσοι έρθουν από εδώ και στο εξής για να παίξουν απέναντι του, θα χρησιμοποιήσουν το ίδιο στιλ. Όλοι πίσω. Όσο ο ΠΑΟΚ δεν βρει αντίδοτο, όλοι θα παίζουν έτσι απέναντι του. Πιάνει.
Έτσι θα παίξει και στο σπίτι της η Μπεϊτάρ. Ο προπονητής της δεν είναι κανένας χθεσινός. Το έχει δει το έργο. Έχει πιάσει το σφυγμό του ζευγαριού. Οι δηλώσεις του φανερώνουν ότι είναι «γάτος», οι έπαινοι προς τον αντίπαλο τον οποίο εξακολουθεί να χαρακτηρίζει ως «φαβορί» και «καλύτερη ομάδα» μαρτυρούν ότι είναι περπατημένος στο ποδόσφαιρο.
Το πρώτο ματς της νέας σεζόν έμοιαζε σε σοκαριστικό βαθμό με το τελευταίο της προηγούμενης. Σαν να έπαιζε σε λούπα η ίδια ταινία, ακόμα και τα χρώματα του αντιπάλου ήταν ίδια.
Ο ΠΑΟΚ κλείνει τον αντίπαλο στο 1/3 του γηπέδου, να πιέζει, να ανακτά συνεχώς μπάλες, να γυρίζει την μπάλα γύρω-γύρω όλοι, να δημιουργεί προϋποθέσεις για καλή τελική και στο τέλος να σημαδεύει τα πουλιά.
Τον Μπράντον να χάνεται μέσα σε ένα δάσος αμυντικών, τον «Ντέλια» να σκέφτεται πρώτα την πάσα και μετά την τελική, τον Ζίβκοβιτς να μην κόβει το σωστό αζιμούθιο εστίας, τα δύο μπακ να μην μπορούν να σημαδέψουν συμπαίκτη, τους μέσους να μην έρχονται σωστά ως κρυφοί επιθετικοί από τις πίσω ζώνες και τις εκτελέσεις στατικών φάσεων να είναι απογοητευτικές.
Όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με την πίεση, το άγχος, τον φόβο, την κακή ψυχολογία, τον ανάδρομο Ερμή και την ρέντα του αντιπάλου -όποτε χρειάστηκε- δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που στο τέλος έστειλε την μπίλια στο… zero.
Αυτοί που είναι «ψείρες», ίσως να εντόπισαν και σοβαρό αμυντικό πρόβλημα. Σχεδόν κάθε φορά που η Μπεϊτάρ πέρασε το κέντρο (και δεν ήταν πολλές οι φορές), έκανε καθαρή φάση. Είναι λάθος να πιστεύει κάποιος ότι ο Δικέφαλος αμύνθηκε με ασφάλεια.
Ο ΠΑΟΚ έμπλεξε και δεν έμπλεξε σήμερα. Ούτε έμπλεξε εξαιτίας του 0-0 με την Μπεϊτάρ. Έχει μπλέξει εδώ και καιρό, το μικρόβιο της αμφιβολίας και του δισταγμού έχει ριζώσει για τα καλά στο μυαλό των παικτών του και τους οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις πριν από κάθε τους ενέργεια. Κι όταν ένας ποδοσφαιριστής δεν παίζει αυθόρμητα, άνετα, ανάλαφρα, τότε ο εγκέφαλος συνήθως δίνει την λάθος εντολή στα πόδια.
Αυτή τη φορά ο αντίπαλος δεν υποτιμήθηκε. Υπήρξε στοχοπροσήλωση, προσοχή, στόχευση από την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας. Πάλι, όμως, μηδέν εις το πηλίκο.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο ΠΑΟΚ είναι καλύτερη ομάδα από την Μπεϊτάρ. Μόνο που αυτή η διαπίστωση από μόνη της, δεν βάζει γκολ. Ούτε δίνει προκρίσεις.
