Η μητέρα της μάθησης είναι πάντα η επανάληψη. Για να μπορέσεις να κατανοήσεις σε βάθος αυτό που έζησες σε αληθινό χρόνο με τους παλμούς στα ύψη, για να αποκωδικοποιήσεις αυτό που είδες με τα νεύρα τσιτωμένα, χρειάζεται πάντα μία δεύτερη πιο ήρεμη ματιά…
Στο ποδόσφαιρο παίζουν πάντα δύο. Είναι μία αντίρροπη σχέση, στην οποία κάποιος θα δώσει κάτι και κάποιος θα πρέπει να είναι σε θέση να το αντιληφθεί και να το καρπωθεί.
Για να φτάσει σε αυτή την ιστορική ανατροπή της προπερασμένης Πέμπτης, ο ΠΑΟΚ ήταν όπως έπρεπε. Κυριαρχικός, επιβλητικός, σαρωτικός. Με βλέμμα που γυαλίζει και διάθεση να καταπιεί τον αντίπαλο. Το γήπεδο ήταν όπως έπρεπε. Συγχρονισμένο, συντονισμένο, ταγμένο στο μεγαλείο της στιγμής. Υπήρχε όμως κι ένας τρίτος παράγοντας. Ο αντίπαλος.
Ο αντίπαλος λοιπόν σάστισε, σαν να έμεινε από οξυγόνο, όταν αντιλήφθηκε ότι οι δύο πρώτοι παράγοντες ασκούν μία τρομακτική πίεση πάνω του. Και -φυσιολογικά- κατέρρευσε.
Τα νιάτα είναι φλόγα, σπίθα, ενθουσιασμός, όμως σε κάτι τέτοιες συνθήκες είναι κακός σύμβουλος. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ενδεκάδες δεν ήταν τόσο η ποιότητα, όσο η εμπειρία. Τα χιλιόμετρα. Η γνώση διαχείρισης της στιγμής. Διότι, η πίεση τέτοιων παιχνιδιών συχνά μοιάζει με μία πελώρια τρύπα που σε καταπίνει.
Ακόμα και στην δεύτερη προβολή, δεν αλλάζει η αίσθηση που είχε δημιουργηθεί στην πρώτη. Ο πιο επιδραστικός παίκτης στο γήπεδο ήταν κάποιος που έχει πατήσει τα 38 και είχε να παίξει κάνα δυο μήνες. Προσοχή: όχι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, ο πιο επιδραστικός.
Ο Βιεϊρίνια δεν έχει πια ούτε τα πνευμόνια, ούτε τα πόδια, ούτε τα κουράγια για να ανταποκρίνεται όπως παλιότερα σε ματς τέτοιας έντασης και απαιτήσεων, όμως έχει άλλα ανεκτίμητα πράγματα, έχοντας φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.
«Διαβάζει» τα πάντα στο γήπεδο, ξέρει να μακιγιάρει τις αδυναμίες του, να παίζει στα σωστά μέτρα τον αντίπαλο του, να έχει ουσιαστικά χτυπήματα με την μπάλα, να κερδίζει πράγματα στις επαφές, βάζοντας σωστά το σώμα του.
Ξέρει που και πως να φρενάρει για να παίρνει μικρά σφυρίγματα, ξέρει πότε να στείλει την μπάλα από εκεί που ‘ρθε, ξέρει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του, αλλά και να παίζει με αυτά του αντιπάλου του. Επίσης ξέρει πότε δεν αντέχει άλλο και πρέπει να βγει, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του.
Λίγο μετά το 4-1, με απόλυτη αυτογνωσία έπεσε κάτω εκεί στο 76ο λεπτό και απαίτησε την αλλαγή του, κερδίζοντας όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε για να πάρουν ανάσες και οι υπόλοιποι.
Κι όλα αυτά, σε ένα βράδυ που ο αντίπαλος «φόρτωσε» πολύ την πλευρά του, εκτιμώντας ότι εκεί είναι η αχίλλειος πτέρνα του ΠΑΟΚ. Ο Αντρέ ανταποκρίθηκε, οι συμπαίκτες του «διάβασαν» ιδανικά την συνθήκη και αυτό που θα μπορούσε να γίνει μειονέκτημα, εξελίχθηκε τελικά σε πλεονέκτημα.
Ο Βιεϊρίνια έπαιξε σε αυτό τον επαναληπτικό όχι σαν παίκτης, αλλά με την σοφία που διακατέχει ένα ποδοσφαιρικό στέλεχος, που έχει απόλυτα σφαιρική γνώση του παιχνιδιού. Και δεν ήταν ο μόνος.
Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να φανταστούμε τον Αντρέ σε θεσμικό πόστο ως έναν μελλοντικό πρέσβη του συλλόγου, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος από αυτό το γκρουπ που βλέπεις ότι έχει ήδη την ωριμότητα για να υπηρετήσει και κάποιο άλλο πόστο.
Βάλτε κουστούμι και γραβάτα στον πολύγλωσσο και ευρυμαθή Στέφαν Σβαμπ και έχετε άμεσα ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό στέλεχος από αυτά που βλέπουμε να εκπροσωπούν ομάδες σε πάσης φύσεως θέματα.
Βλέποντας κανείς την σχέση που έχει αναπτύξει ο Τάισον με τον Κωνσταντέλια, με τον Τζίμα, αλλά και με όλους τους μικρούς, δεν μπορεί να μην βλέπει ότι αυτός ο τύπος που αποτελεί role model θα μπορούσε μελλοντικά να ασχοληθεί με ακαδημίες, με διάπλαση χαρακτήρων, με εξέλιξη ταλέντου.
Όταν, εκτός από ποιότητα, έχεις στο γκρουπ σου και τέτοιες προσωπικότητες, ξέρεις πως έχεις γερά ποδοσφαιρικά θεμέλια. Η ικανότητα του φετινού ΠΑΟΚ να ντριμπλάρει τις κρίσεις μετά από άσχημα αποτελέσματα και να νικάει την εσωστρέφεια δεν είναι κάτι τυχαίο…
