Ο κόσμος του ΠΑΟΚ στήριξε κατά καιρούς ανθρώπους που πρόσφεραν πολύ λιγότερα από τον Ιβάν. Έβαλε τα στήθη του μπροστά, έδωσε μάχες, βγήκε στους δρόμους, τσαλακώθηκε, μάτωσε για οράματα αμφίβολης προέλευσης και ρεαλισμού. Τώρα, όμως μοιάζει στο σύνολο του παγωμένος, αμήχανος, προβληματισμένος, απορημένος.
Μοιάζει να ψάχνει κατεύθυνση, αγωνιά να μάθει τι συμβαίνει, θέλει να δει ξανά για να πιστέψει.
Η δική μου -ασήμαντη- άποψη είναι λιγάκι διαφορετική. Αυτή την στιγμή ο ΠΑΟΚ μοιάζει σαν ένα όχημα που έχει κολλήσει στην άμμο και μαρσάρει δίχως να μπορεί να κουνηθεί. Η οδική βοήθεια μπορεί και να αργήσει να έρθει, κάποιος πρέπει να σπρώξει.
Μπορείς να κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα. Τον κατασκευαστή του οχήματος. Τον οδηγό που το έριξε στην αμμώδη παγίδα. Μπορείς να τα ρίξεις ακόμα και στην άμμο που βρέθηκε εκεί ξαφνικά. Αυτό που προέχει όμως, είναι να βρεθεί μια λύση. Με την γκρίνια, την εσωστρέφεια, τις κατάρες και τα αναθέματα δεν βρέθηκε ποτέ λύση.
Σε αυτή την συγκυρία, όπως και σε κάθε συγκυρία ο ΠΑΟΚ είναι πάνω από όλα, πάνω από πρόσωπα και καταστάσεις. Κι αυτή τη στιγμή χρειάζεται ώθηση, όχι επιπλέον εμπόδια -τέτοια έχει αρκετά. Την χρειάζεται πριν από τις μάχες και όχι μετά από αυτές, όταν κάποιες από αυτές πιθανώς να έχουν χαθεί. Την χρειάζεται τώρα που είναι πεσμένος, στα δύσκολα, όχι στα επινίκια και στις επιτυχίες.
