Καλημέρα από την ελληνική αποικία, την επονομαζόμενη και συμπρωτεύουσα. Καλημέρα από τη βάση του ΠΑΟΚ, της μεγαλύτερης ομάδας του πλανήτη για αρκετό κόσμο. Ρεάλ Μαδρίτης και άλλα λιμά, δεν τα υπολογίζουμε κυρίες και κύριοι.
Η σεζόν έχει φτάσει στη κόψη του ξυραφιού και πλέον τα λάθη δεν καλύπτονται. Μπορεί ο ΠΑΟΚ μετά τη διακοπή να εμφανιστεί συνεπής; Άγνωστο. Βασικά εμένα ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος που μου έχει δημιουργηθεί, αφορά την πτώση της απόδοσης της ομάδας στο τέλος της σεζόν. Υπάρχει ενδεχόμενο – μιας και δεν είναι το δείγμα ακόμη μεγάλο – να συμβεί για 3η συνεχόμενη φορά.
Την πρώτη, ο ΠΑΟΚ έφτασε μέχρι Απρίλιο με κύπελλο και Ευρώπη και λύγισε. Την δεύτερη, εντοπίστηκε θέμα ρηχού ρόστερ και έλλειψης προσωπικότητας. Φέτος, σε πρώτη φάση στοχοποιείται το πρόγραμμα των συνεχόμενων ντέρμπι εκτός πλέι οφς που έτσι κι αλλιώς όλοι παίζουν με όλους.
Στο δικό μου μυαλό πάντως, το θέμα είναι πνευματικό φέτος. Δηλαδή θεωρώ πολύ ψυχοφθόρα τη σεζόν από τη μέρα που ξεκίνησε μέχρι και σήμερα.
Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει σημείο της σεζόν που η ομάδα δεν είναι στα κόκκινα. Και το αναπτύσσω.
Από την πρώτη μέρα της σεζόν, ο ΠΑΟΚ με ελλιπές ρόστερ ήταν υποχρεωμένος σε νίκες για να φτάσει στους ευρωπαϊκούς ομίλους. Ουσιαστικά το τότε γκρουπ, είχε την «ευθύνη» για την ποιότητα του ρόστερ και τις δυνατότητες της ομάδας μέσα στη σεζόν. Γιατί άλλο ρόστερ θα είχε ο ΠΑΟΚ αν δεν είχε μπει στους ευρωπαϊκούς ομίλους, άλλο δημιουργήθηκε αφού τα κατάφερε.
Αφού λοιπόν έπαιξε τρεις γύρους στα κόκκινα, το ρόστερ γέμισε όμως η ομάδα χρειαζόταν χρόνο για να μάθει τα θέλω του προπονητή της. Σε αυτό το διάστημα, δηλαδή ουσιαστικά μέχρι την ήττα από την ΑΕΚ στην ΟΠΑΠ Αρένα, ο ΠΑΟΚ έχασε έδαφος που μετέπειτα έπρεπε να πιεστεί για να καλύψει. Όπως και το έκανε, χωρίς πάντα κάποιο πυραυλάκι.
Όταν κατσικώθηκε στην κορυφή του πρωταθλήματος, το πρόγραμμα τον έφερε – μαζί με τους ημιτελικούς με τον ΠΑΟ – να παίζει τέσσερα συνεχόμενα ντέρμπι σε διάστημα δέκα ημερών. Πάλι στα κόκκινα. Και τέλος, ήρθαν οι αγώνες των «16» του Κόνφερενς Λιγκ, παράλληλα με την έναρξη των πλέι οφς.
Παρά το άνοιγμα του ρόστερ, παρά την ποιοτική αναβάθμισή του σε σχέση με πέρυσι, πνευματικά ο ΠΑΟΚ δεν ανταποκρίθηκε σε πρώτη φάση χωρίς βέβαια να είναι ακόμη εκτός πρωταθλήματος.
Και έχει ενδιαφέρον να δούμε το που θα καταλήξει για να βγάλουμε και τα οριστικά συμπεράσματα.
Εκτός της πνευματικής καθίζησης της ομάδας που παίζει στα κόκκινα από το καλοκαίρι μέχρι και σήμερα, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που πρέπει να σκεφτούμε. Μπορεί ο Λουτσέσκου να είναι τρία χρόνια στην ομάδα, αλλά μόλις το περασμένο καλοκαίρι έγιναν σημαντικές προσθήκες στο ρόστερ. Και από τις δέκα μεταγραφές του καλοκαιριού, συν της μίας του Γενάρη, δεν ήταν δυνατόν να βγούνε όλες.
Ήδη έχουν εντοπιστεί οι βασικές αδυναμίες. Για παράδειγμα, η υπόθεση Έκονγκ είναι η πλέον τραβηγμένη γιατί ο Νιγηριανός λειτούργησε αντιεπαγγελματικά. Ο Κεντζιόρα παίρνει το βάρος, όμως δεν μπορείς να πας με έναν δεξιό στόπερ.
Επίσης, το συμπέρασμα της εικόνας των χαφ είναι σχεδόν οριστικό. Πλην του Μεϊτέ, Οζντόεφ και Μάρκος Αντόνιο δεν έπιασαν ποτέ υψηλά στάνταρ απόδοσης.
