Η κατάσταση δυστυχώς αρχίζει να ξεφεύγει και φέτος ο χορός της παρακμής ξεκίνησε νωρίς νωρίς.
Βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν με τους διαιτητές και τις αποφάσεις τους σ΄ αυτές τις πρώτες έξι αγωνιστικές, αντιλαμβάνεσαι ότι έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν θα αργήσει η ώρα που θα μπει μπουρλότο στο πρωτάθλημα. Δεν γίνεται όλοι οι υπόλοιποι να ανέχονται αυτά που συμβαίνουν. Κάποια στιγμή οι περισσότεροι θα νιώσουν ότι πλήττονται και θα θελήσουν να αντιδράσουν.
Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση περί ανθρώπινων λαθών, δεν έχει κανένα νόημα. Κοντά στο νου κι η γνώση. Όσοι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο, καταλαβαίνουν ότι οι διαιτητές σφυρίζουν έχοντας δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι τους, δεν ξέρω το λόγο και τα κίνητρα. Έτσι σφυρίζουν με διαφορετικό τρόπο τις ίδιες φάσεις, ανάλογα με το ποια ομάδα αφορά.
Το τραγικότερο όλων είναι ότι την κοινή γνώμη την προκαλεί η “αφρόκρεμα” της ελληνικής διαιτησίας, όχι τα παιδάκια που έρχονται που κι αυτά θα γίνουν γρήγορα σαν την… αφρόκρεμα.
Πρόκειται για διαιτητές που όταν πηγαίνουν να παίξουν ευρωπαϊκούς αγώνες δίνουν ρεσιτάλ. Στο ελληνικό πρωτάθλημα ξεφτιλίζονται και ο κόσμος είτε γελάει μαζί τους, είτε εκνευρίζεται, είτε τους λυπάται…
Το πρωτογενές πρόβλημα δεν είναι οι διαιτητές και το γεγονός ότι αλλάζουν τις ροές των αγώνων. Αυτοί είναι το σύμπτωμα.
Το πρωτογενές πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σύμπνοια στην κορυφή του ποδοσφαιρικού οικοδομήματος, δεν υπάρχει κεντρική διαχείριση του… προϊόντος.
Δεν έχουν αποφασίσει όλοι, όσοι έχουν τις τύχες των ομάδων και του ποδοσφαίρου, ότι το ποδόσφαιρο ως επιχειρηματική δραστηριότητα, μπορεί με τη σωστή διαχείριση να φέρει κέρδη σε όλους και το θέλουν.
Είναι προφανές, αυτό καταλαβαίνει ένας κοινός νους, ότι δεν είναι αυτός ο στόχος τους.
Και ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα;
Να έχουμε ένα ποδόσφαιρο, που θεωρείται πια παρακμιακή δραστηριότητα. Όποιοι πηγαίνουν συστηματικά στα γήπεδα, αρχίσουν να νιώθουν ότι άλλοι τους κοιτούν λίγο περιφρονητικά.
Σε άλλες χώρες, έχουν εξελιχτεί, το ποδόσφαιρο είναι μια επιχειρηματική δραστηριότητα, που το συναίσθημα την κάνει να ξεχωρίζει, δημιουργείται ένα ακριβό προϊόν κι όλοι περνούν ωραία. Εκεί οι ομάδες και οι κεφαλές τους είναι συμπαίκτες. Εδώ, είναι αντιμαχόμενες πλευρές.
Όταν ένα πράγμα ξεφεύγει, η κυβέρνηση είναι η μοναδική που μπορεί να επιβάλει την τάξη, σε κάθε χώρα.
Στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση δεν δείχνει καμιά διάθεση να ασχοληθεί με το πραγματικό μέρος του προβλήματος (κι όχι με τα ατομικά συμφέροντα), με αποτέλεσμα να είναι θεατής σ΄ αυτό το θέατρο του παραλόγου, που σε κάποιο βαθμό απειλεί και την κοινωνική τάξη και ηρεμία.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος, ο φαταουλισμός που έχει σκεπάσει και το ελληνικό ποδόσφαιρο, με πολλούς εκφραστές, είναι βέβαιο ότι μας οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις.
Είμαι βέβαιος ότι τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα κι όσο κυλά η σεζόν, η ένταση θα αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη.
Το να γυρίσεις την πλάτη είναι ήττα και απώλεια αυτού που αγαπάς. Το να προσπαθήσεις να το αλλάξεις, είναι μάλλον μάταιος κόπος.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
