Ήταν ένα βράδυ με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ, που όλα πήγαν τέλεια. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε στα κόκκινα από το πρώτο δευτερόλεπτο και άντεξε παρότι οι Κασσάνδρες διέρρεαν σε σιγουριά ότι ο Δικέφαλος «σκάει» για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την άνοιξη.
Όλοι τους έμοιαζαν με υπεράνθρωπους. Ο Κουλιεράκης κατέβαζε ότι υπήρχε ψηλά, σκόραρε δις, είχε μία ασίστ, εξαφάνισε τον Πέτκοβιτς. Ο Κοτάρσκι έκανε δύο εξωγήινες επεμβάσεις στο 3-1 που κράτησαν ζωντανό το όνειρο. Ο Μπράντον λύσσαξε στο πρέσινγκ την αντίπαλη άμυνα και επέστρεψε στα γκολ. Ο Μεϊτέ θύμιζε και πάλι οδοστρωτήρα. Ο Μπάμπα είχε το βλέμμα του τρελού. Ο Σαμάτα δίνει μία υπέροχη πάσα στο κερδισμένο πέναλτι για το 5-1.
Θα μου επιτρέψετε να σταθώ κάπου αλλού. Αυτό ήταν το masterclass του Αντρέ Βιεϊρίνια. Όχι, μόνο για την πρωτοβουλία και το γεύμα συσπείρωσης. Αλλά γιατί μπήκε μέσα με τα 38 χρονάκια του, με την σκουριά που κουβαλούσε από την δίμηνη (και βάλε) απουσία του από επίσημα ματς και ήταν το φωτεινό παράδειγμα, που ενέπνευσε και τους υπόλοιπους.
Τα χτυπήματα του ήταν όλα υποδειγματικά. Τα μέτρα που έπαιξε τον αντίπαλο του, η πονηριά που έβαζε το σώμα του σε κάθε μάχη, τα προσεκτικά του ανεβάσματα, ήταν όλα ένα έργο τέχνης. Η πλευρά του φορτώθηκε όλη με παιχνίδι, όμως άντεξε.
Στα δικά μου μάτια, ένα ματς καριέρας από αυτά που κάποτε θα διηγείται στα εγγόνια του…
