Οι νίκες είναι εθισμός. Ο πιο ωραίος εθισμός που μπορεί να υπάρξει σε μία ομάδα. Από ένα σημείο και μετά έρχονται αυτόματα, από μόνες τους. Δημιουργούν μία τέτοια αύρα, μία τέτοια νοοτροπία, που ανεβαίνεις στο σύννεφο και το αφήνεις να σε πάει από μόνο του.
Για μία νέα ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ, για μία ομάδα που ξεκίνησε από πολύ χαμηλή αφετηρία, που έχασε δύο δικά της παιχνίδια σε ΟΦΗ και Λιβαδειά στην τελευταία φάση των καθυστερήσεων, όλες οι νίκες είναι σημαντικές.
Δεν έχει σημασία αν είναι σε επίσημα ή φιλικά. Σημασία έχει η ροή, η συνέχεια. Στα φιλικά που έδωσε στην Κύπρο, ο Δικέφαλος συνέχισε από εκεί που σταμάτησε στο πρωτάθλημα και το δείγμα ήταν ακόμα πιο ενθαρρυντικό.
Μία ομάδα που θεωρητικά ψάχνει έξτρα λύσεις στο εκτελεστικό κομμάτι και περισσότερη ποιότητα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, πέτυχε 11 γκολ σε τρία φιλικά, είχε πολλούς διαφορετικούς σκόρερ, ποικιλία στην ανάπτυξη και στους τρόπους τελειώματος και έδειξε ότι δεν πήγε στο νησί της Αφροδίτης για τουρισμό.
Το είπε μέσες – άκρες και ο Λουτσέσκου, που βλέπει την λίμνη να αρχίζει να μεγαλώνει. Από εκεί που ένιωθε πως είχε 11-12 παίκτες πρώτης γραμμής, βλέπει τον αριθμό αυτόν να πηγαίνει στο 17-18 και όχι χαριστικά.
Μόνο που υπάρχει μία τεράστια απόσταση ανάμεσα στην ευφορία και τον άκρατο ενθουσιασμό. Στον αέρα οσμίζομαι μία αίσθηση πως ο ΠΑΟΚ έλυσε με μιας όλα τα του τα προβλήματα και θα πάει… τρένο ως το τέλος.
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Τα πόδια πρέπει να μείνουν γερά καρφωμένα στο έδαφος, ο ΠΑΟΚ οφείλει να παραμείνει προσγειωμένος και ρεαλιστής. Είναι μία ομάδα που απέχει 12 βαθμούς από την κορυφή και στην επανέναρξη καλείται να μπει στα βαθιά, χωρίς το περιθώριο λάθους.
Μέχρι τα Φώτα, ο ΠΑΟΚ κάνει τρία επικίνδυνα ταξίδια σε Αγρίνιο, Περιστέρι, Λαμία και κάπου ενδιάμεσα υποδέχεται στην Τούμπα τον Άρη, στον οποίο -υπενθυμίζω- ότι έχει να του βάλει γκολ κάνα δυο χρόνια.
Ως εκ τούτου, τα μεγάλα, τα παχιά λόγια καλό είναι να μείνουν μέσα στο στόμα, μέχρι να αποδειχθεί ότι όντως εδώ υπάρχει ένας πυρήνας παικτών που μπορεί να διεκδικήσει κάτι περισσότερο.
Μέχρι τότε, ο Δικέφαλος δεν πρέπει να ξεφύγει από την φιλοσοφία του. Κι αυτή είναι να βελτιώνεται κάθε ημέρα, σε κάθε προπόνηση. Να εξελίσσεται ως ομάδα, αλλά και να δίνει τον χώρο και το χρόνο στους μικρούς να μαθαίνουν, να ωριμάζουν, να βελτιώνονται.
Στην τελευταία του συνέντευξη, ο Ζοσέ Μπότο είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Το σημαντικότερο για τον ΠΑΟΚ δεν είναι να κερδίσει το επόμενο παιχνίδι, μία σειρά παιχνιδιών ή έναν τίτλο. Το σημαντικότερο είναι να χτίσει ένα brand. Να δημιουργήσει και να επιβάλλει μία ευανάγνωστη ποδοσφαιρική ταυτότητα, που θα έχει ξεκάθαρη ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Να μην παρεκκλίνει από την φιλοσοφία του, να ορίζει ο ίδιος τους νόμους και τις τιμές της αγοράς, να μην εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες ή από ένα δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω.
Οι περισσότεροι ταυτίζουν την λέξη brand, μόνο με πωλήσεις. Με εκποίηση όλων των «ασημικών». Με κονόμα. Καμία σχέση. Η έννοια του brand είναι να καρπώνεται όλη την υπεραξία και να μεγαλώνει κι άλλο. Το παράδειγμα του Κουλιεράκη και της σύγκρισης του με τον Αντόνιο Σίλβα της Μπενφίκα είναι εύστοχο και ενδεικτικό. Αμφότεροι στόπερ, αμφότεροι εμφανίστηκαν φέτος, αμφότεροι γεννήθηκαν στα τέλη του 2003, αμφότεροι «αποκαλύψεις της» σεζόν. Μόνο που ο ένας επειδή παίζει στην Μπενφίκα κοστολογείται με 65 εκατομμύρια ευρώ και ο «δικός μας» σχεδόν 10 φορές λιγότερο, μόνο και μόνο επειδή παίζει στην Ελλάδα. Κι παίζει να είναι και καλύτερος αυτή τη στιγμή. Αυτό σημαίνει brand. Όταν ο ΠΑΟΚ το αποκτήσει, τότε θα μπορεί να κοιτάει όλες τις Μπενφίκα της Ευρώπης αληθινά στα μάτια…
