Βλέπεις τον ΠΑΟΚ και λες ότι ωρίμασε, είναι πια έτοιμος να κάνει σκληρός πρωταθλητισμός. Τον βλέπεις μετά από λίγη ώρα, στο ίδιο παιχνίδι, και λες ότι έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει.
Το αποτέλεσμα ήταν σκληρό. Πολύ σκληρό με βάση την εικόνα, την ποιότητα, την ποσότητα των ευκαιριών των δύο ομάδων. Αν το δει κανείς ψυχρά, εντελώς κυνικά, ο ΠΑΟΚ έπαθε στο Περιστέρι ό,τι ακριβώς στο Ηράκλειο και στην Λιβαδειά.
Προηγήθηκε, έβαλε τις βάσεις για μία σημαντική εκτός έδρας νίκη, όμως στο τέλος την είδε να του ξεγλιστρά από τα χέρια και να φεύγει με πικρή γεύση στο στόμα. Ναι, αλλά… όχι.
Χειροπιαστά, πρακτικά, ο Δικέφαλος έφυγε με έναν πόντο από αυτά τα παιχνίδια στο σακούλι του. Μόνο που εκείνες οι ισοπαλίες έμοιαζαν με ποδοσφαιρικό αδιέξοδο. Η εικόνα στο γήπεδο ήταν προβληματική, τα αγωνιστικά κενά έμοιαζαν αγεφύρωτα.
Αυτή τη στιγμή, η ομάδα του Λουτσέσκου δείχνει πως έχει κάπου να πατήσει. Δείχνει ότι χτίζει κάτι στέρεο με αρχή, μέση και τέλος. Με κανόνες. Με σωστά κατανεμημένους ρόλους. Με πρωταγωνιστές και ρολίστες σε αρμονική ισορροπία. Δείχνει πως υπάρχει κάτι που εξελίσσεται, με κεντρικό πυρήνα το εξωπραγματικό ταλέντο του Γιάννη Κωνσαντέλια.
Δεν θυμάμαι από πότε είχα να δω έναν Έλληνα παίκτη που να προκαλεί τόσο μεγάλο ηλεκτρισμό στο γήπεδο με την ενέργεια του. Δεν θυμάμαι από πότε είχα να δω έναν Έλληνα παίκτη που να αξίζει για αυτόν να πληρώνεις εισιτήριο να τον δεις από κοντά, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις.
Αν υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, ο μικρός θα έπρεπε να πάρει στο Περιστέρι ακόμα ένα γενναιόδωρο standing ovation, όπως έγινε και στην Νίκαια. Αυτά που έκανε στο γήπεδο έκοβαν την ανάσα. Ήταν γοητευτικά. μα και ουσιώδη συνάμα.
Ο «Ντέλιας» έχει σανιδώσει το γκάζι της ποδοσφαιρικής του εξέλιξης και τώρα είναι η υπόλοιπη ομάδα που πρέπει να τρέξει για να τον προλάβει.
Μόνο που ακόμα πρόκειται για ένα παιδί 19 ετών με ελάχιστα παιχνίδια στα πόδια του. Ένα παιδί που θα πρέπει να κατανέμει ομοιόμορφα τις δυνάμεις, την ενέργεια, την ποιότητα του στο γήπεδο, ώστε η βενζίνη να φτάνει μέχρι το τέλος.
Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα με τον φετινό ΠΑΟΚ. Είναι μία ομάδα που μπαίνει με φούρια σε όλα τα ματς. Είναι συνήθως καλά διαβασμένη και ορμάει ξοδεύοντας πολλές δυνάμεις από πολύ νωρίς.
Ένα εκπληκτικό στατιστικό από το φετινό πρωτάθλημα λέει πως αν τα παιχνίδια διαρκούσαν μόνο 45 λεπτά, αν μετρούσαν μόνο τα πρώτα ημίχρονα, ο Δικέφαλος θα ήταν στην κορυφή με 33 βαθμούς, τρεις μπροστά από τον Παναθηναϊκό.
Μόνο που οι αγώνες διαρκούν 90 λεπτά και η σκληρή αλήθεια λέει ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στο -10 από το τριφύλλι! Πως ερμηνεύεται αυτό; Με πολλούς τρόπους.
Εδώ φαίνεται πως το γκρουπ είναι ακόμα σε εξέλιξη. Η νοοτροπία του διαπλάθεται, σφυρηλατείται. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ακόμα ωριμάσει ως ομάδα για να διαχειρίζεται σωστά τα παιχνίδια, δεν έχει ακόμα εκείνη την σιγουριά, την αυτοπεποίθηση, τον κυνισμό να «τελειώνει» τα παιχνίδια και πολύ συχνά μένει από δυνάμεις όσο περνάει η ώρα. Είναι κάτι που μόνο ο χρόνος και η τριβή μπορεί να το εξαλείψει.
Κι ύστερα είναι και το ποιοτικό βάθος στον πάγκο. Η διαφορά από τον ΠΑΟΚ με τον Ολιβέιρα στην κορυφή της επίθεσης και τον ΠΑΟΚ με τον Μπράντον Τόμας μπροστά είναι απλά… σοκαριστική. Όταν ο Λουτσέσκου ήθελε να φρεσκάρει κάτι μεσοεπιθετικά στο Περιστέρι δίπλα του είχε τον unfit Ντιέγκο Μπίσεσβαρ και τον παροπλισμένο Τόμας Μουργκ.
Για να κάνεις σκληρό πρωταθλητισμό, θα πρέπει να έχεις και τα ανάλογα βέλη στην φαρέτρα. Δίχως ποιότητα, αλλά και ποσότητα υπάρχει… ταβάνι. Ο ΠΑΟΚ πατάει σε δύο βάρκες. Στο σήμερα και στο αύριο. Αν είναι να θυσιάσει το σήμερα για το αύριο, τουλάχιστον ας υπάρξει η εγγύηση ότι αυτό το γκρουπ θα μείνει ανέγγιχτο και του χρόνου ώστε να δούμε τα πραγματικά του όρια.
