Μην λέμε τα ίδια. Ακόμα και το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα τόσο δα μικρό βηματάκι. Η πορεία του ΠΑΟΚ ως τα προημιτελικά του Conference League ξεκίνησε από ένα υγρό και μίζερο βράδυ στο Δουβλίνο απέναντι σε μία ημι-επαγγελματική ομάδα από την Ιρλανδία, από την οποία ο Δικέφαλος υπέφερε αφόρητα πριν μειώσει στο τέλος σε 2-1.
Το φετινό ξεκίνημα ήταν ανάλογο με ένα κρύο, άδειο και απογοητευτικό 0-0 απέναντι σε μία ομάδα που συμπλήρωνε με το ζόρι αποστολή και είχε τερματίσει 8η στο πρωτάθλημα του Ισραήλ. Τότε, όταν όλα έμοιαζαν μαύρα και άραχνα, μετά από ένα αποτέλεσμα που έμοιαζε με αρχή του τέλους, ο Λουτσέσκου είχε παραξενέψει πολλούς όταν είχε δηλώσει ενθουσιασμένος από την απόδοση, την ποιότητα, την συνοχή και τον χαρακτήρα της ομάδας του. Τελικά, όπως συμβαίνει συνήθως, αυτός που ζει και αναπνέει μαζί με την ομάδα του κάθε μέρα για 24 ώρες το 24ωρο κάτι περισσότερο ήξερε.
Διότι το φετινό γκρουπ δεν είναι tabula rasa, λευκός πίνακας που πρέπει να γράψει από την αρχή και να διδάξει τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, αλλά μία ομάδα που κουβαλάει στην πλάτη, στο μυαλό, στο σώμα της έναν ολόκληρο χρόνο ποδοσφαίρου Λουτσέσκου. Δεν είναι ένας μαθητής δημοτικού, αλλά κάποιος που μετά από εντατικά μαθήματα πάει να δώσει εξετάσεις για να μπει στο πανεπιστήμιο.
Στις πανελλήνιες -αυτές που θυμάμαι εγώ- μπορεί να διαλέγαμε δέσμη, αλλά μέσα είχε κάθε λογής πρόκληση. Είχε ως βασικό μάθημα την έκθεση, αλλά ανάλογα με την κατεύθυνση είχες να εξεταστείς σε πολύ διαφορετικά μαθήματα, που ήθελαν διαφορετική αντιμετώπιση και προσέγγιση.
Έτσι είναι και τα καλοκαιρινά προκριματικά του ΠΑΟΚ. Τρεις πολύ διαφορετικές ομάδες μεταξύ τους, με πολύ διαφορετικό ύφος στο γήπεδο, πολύ διαφορετικά στιλ ποδοσφαίρου, τρία πολύ διαφορετικά εμπόδια, που ήθελαν πολύ ειδικούς χειρισμούς. Μία ομάδα που πάρκαρε λεωφορεία μπροστά από την εστία της. Μία ομάδα γεμάτη ποιότητα, αλλά γεμάτη μέτριους, ράθυμους και αργούς αθλητές. Και άλλη μία του κλασικού βρετανικού kick n’ run, της καμινάδας, του ξύλου, του τάκλιν σε κάθε φάση, της γιόμας χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στο βασικό μάθημα, την έκθεση, ο ΠΑΟΚ έχει ανταποκριθεί ικανοποιητικά. Οι βασικές αρχές του ποδοσφαίρου του είναι εδώ. Έλεγχος του ρυθμού, ποιότητα στο passing game, συνοχή στις γραμμές, τακτική εξυπνάδα, απορρόφηση κραδασμών πίσω, σωστή αμυντική οργάνωση στις στατικές φάσεις, εξυπνάδα στις αποφάσεις και στο διάβασμα των συνθηκών.
Σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, ο Δικέφαλος πήρε πολύ πάνω από την βάση. Τα θέματα δεν ήταν καθόλου βατά (οι ασπρόμαυροι βρήκαν απέναντι τους τρία sold-out και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ιερουσαλήμ και το Σπλιτ δύο πολύ καυτές έδρες) και παρότι βρήκε μπροστά του ουκ ολίγα απρόσμενα προβλήματα (τραυματισμοί Τσιγγάρα, Σαμάτα, Φιλίπε Σοάρες, τιμωρία Μπάμπα, πρόβλημα με την βίζα του Οζντόεφ) βρήκε λύσεις σε πραγματικό χρόνο, δείγμα μίας έξυπνης και προσαρμοστικής ομάδας.
Η Χαρτς δεν διέφερε σε τίποτα από εκείνη την περίεργη ομάδα της Μποέμιαν που έμοιαζε βγαλμένη από τις βρετανικές παμπ. Μία ομάδα που γέμιζε σε κάθε ευκαιρία ακόμα και πίσω από την σέντρα, που είχε παίκτες να πηδάνε με κάθε τρόπο (αγκώνες, σπρωξίματα) για να κατεβάσουν σέντρες και η οποία περίμενε τις δεύτερες μπάλες για να φτιάξει φάσεις. Μία ομάδα γεμάτη από γερά παιδιά που… έδερναν αλύπητα, μία ομάδα που δεν βολεύει ελληνικές ομάδες, ειδικά τον φινετσάτο ΠΑΟΚ, ο οποίος στηρίζει το παιχνίδι του στο παιχνίδι με την μπάλα κάτω, στα τρίγωνα, στην ποιότητα και όχι στο ξύλο.
Το μυστικό ήταν απλό. Να βγάλει τους Σκωτσέζους από την ζώνη ασφάλειας τους, να τους ξεβολέψει, να τους πάρει την μπάλα και να μην τους επιτρέψει να δώσουν τον δικό τους ρυθμό. Σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Κι όσα λάθη έγιναν κατά την διάρκεια του ματς, διορθώθηκαν από το καθαρό μυαλό, την κλάση και την ψυχολογία που έχουν πια οι παίκτες του. Διότι στο ποδόσφαιρο όλα είναι αλληλένδετα. Κάθε κρίκος που προστίθεται δημιουργεί μία μεγάλη αλυσίδα που σταδιακά σε πάει μόνη της…
