Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του. Ο Ισλανδός απέδειξε ότι είναι άνθρωπος του καθήκοντος, της τιμής, της ευθύνης. Δεν ήταν ποτέ διπρόσωπος, δεν υπήρχαν ποτέ δεύτερες ερμηνείες ή κρυφά νοήματα πίσω από τα λόγια του. Ήταν πάντα ορθός, κοφτός και ειλικρινής.
Τι μπορεί να άλλαξε σε λιγότερο από 6 μήνες και ο ίδιος άνθρωπος έπαιρνε τηλέφωνο τον Ραζβάν Λουτσέσκου για να τον βοηθήσει να φύγει από τον ΠΑΟΚ, όχι για την… Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά για την Μίντιλαντ που έμεινε πέρσι εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων;
Τι τον έκανε να πετάξει τόσο εύκολα την ζωή στην Θεσσαλονίκη που λάτρευε, το παχυλό του συμβόλαιο, το αρχηγηλίκι, την παγιωμένη θέση του ως κορυφαίος κεντρικός αμυντικός της Super League και να παρακαλάει για να φύγει;
Η εγκυμοσύνη της γυναίκας του και η διάθεση της οικογένειας να πάει σε ένα μέρος εγγύτερα της Ισλανδίας είναι ένας σημαντικός λόγος. Το ακούω.
Το παχυλό κλειστό πενταετές συμβόλαιο ζωής που προσέφερε (χωρίς κανένα νόημα, εφόσον μιλάμε για παίκτη 30 ετών) η ομάδα της Δανίας είναι επίσης ένα σημαντικό δέλεαρ.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, πιθανότατα υπάρχει κάτι πιο βαθύ. Ο Ίνγκι έχασε την πίστη του στον ΠΑΟΚ. Κουράστηκε. Τελμάτωσε. Τον νίκησε η φθορά. Πιθανώς, να εκτίμησε ότι στο μέλλον ίσως να έρχονται και χειρότερα και γι’ αυτό επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του σε μία ομάδα που από τους ομίλους του Champions League πριν από δύο χρόνια, βρέθηκε πέρσι στην 7η θέση του πρωταθλήματος Δανίας, δίχως να τρέξει κάστανο. Όσο μεγαλώνεις, αναζητάς ηρεμία, όχι μπελάδες, ντράβαλα και σασυρμά.
Η απώλεια του Ίνγκασον είναι ανυπολόγιστη για τον ΠΑΟΚ, τόσο για πρακτικούς, όσο και για δομικούς λόγους. Ο Δικέφαλος έχασε τον αρχηγό του, έναν παίκτη που έκανε τους γύρω του καλύτερους, κάποιον που ήξερες τι θα σου δώσει κάθε βράδυ, έχασε τον κορυφαίο στόπερ του πρωταθλήματος. Συνάμα όμως, η αποχώρηση του Ισλανδού, με τον τρόπο που έγινε σημειολογικά δίνει και ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα, σε αυτούς που μένουν. Κι αυτό δεν είναι καλό.
Συνήθως, εκεί που ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι. Το deal που σκάρωσε ο ΠΑΟΚ με την Μίντιλαντ δεν θα μπορούσε να είναι οικονομικά πιο συμφέρον για τον Δικέφαλο. Είναι σχεδόν αδύνατον σήμερα μία ελληνική ομάδα να πουλήσει έναν 30χρονο παίκτη και να πάρει πίσω 4 εκατομμύρια ευρώ, ακόμα κι αν στην δουλειά υπάρχουν Άραβες. Ο ΠΑΟΚ -αφού δεν δημιούργησε εκείνες τις συνθήκες που θα έκαναν τον αρχηγό του να μην σκέφτεται καν τέτοιες προτάσεις- πήρε όσα περισσότερα μπορούσε και από αυτή την ένεση ρευστότητας, θα χρηματοδοτήσει κάποιες από αυτές τις μεταγραφικές κινήσεις του. Μα, αυτό δεν είναι ο σωστός τρόπος. Ούτε σημαίνει ότι έτσι θα γίνει καλύτερη ομάδα. Όσο βασικά κομμάτια του κορμιού αποχωρούν με περίσσια ευκολία, τόσο περισσότερο θα πολλαπλασιάζονται οι «μεταβατικές» χρονιές, που δεν θα οδηγούν πουθενά.
Ο Τρόοστ-Εκόνγκ είναι μία σταθερή αξία, ένα αξιοσέβαστο ποδοσφαιρικό μέγεθος, μα η απόκτηση του θα ήταν αναβάθμιση για το γκρουπ, μόνο αν έμενε και ο Ισλανδός, όχι με αυτόν σε ρόλο αντικαταστάτη του.
Ο ΠΑΟΚ εδώ και καιρό βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο, προσπαθώντας (με αποτυχία) να ισορροπήσει λογιστικά νούμερα, ποιοτικό σύνολο και οπαδικές προσδοκίες. Μία σειρά πολυετών λανθασμένων ποδοσφαιρικών αποφάσεων, που αφορούν κυρίως την κατασπατάληση χρήματος σε παίκτες που εκτιμήθηκαν λάθος, σε συνδυασμό με τις γνωστές δομικές παθογένειες που δημιουργούν ένα γραφειοκρατικό αδιέξοδο ακόμα και στην λήψη της πιο απλής απόφασης, έχουν φέρει τον σύλλογο σε οριακό σημείο και τον κόσμο του στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Ο Iceman αποχώρησε και το πλοίο πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το παγόβουνο. Τώρα, θα χρειαστούν μαεστρικές μανούβρες για να αποφευχθεί η σύγκρουση.
