Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πραγματικά απελπιστική, τολμώ να πω ότι σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, είμαστε η ντροπή της Ευρώπης. Λογικά, θα πρέπει να γελάνε όλοι μαζί μας.
Αν ξεκινήσει κανείς από κάτω, θα δει μια Γ’ Εθνική, που είναι ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και θυμίζει την παλιά Α’ τοπική. Το επίπεδο είναι αστείο, καμία παραγωγική διαδικασία, ουδείς ασχολείται. Παλιά από τη Γ’ Εθνική έπαιζαν στην Α’ Εθνική, σήμερα στη Γ΄ Εθνική δε βρίσκεις ούτε… ball boy.
Η Β’ Εθνική είναι εντελώς απαξιωμένη και πτωχευμένη, δεν υπάρχει επίσης καμιά παραγωγική διαδικασία η διαφορά από την Σούπερ Λιγκ είναι χαώδης.
Όταν χαμηλά δεν υπάρχει τίποτα, δεν μπορεί να υπάρχει και πιο ψηλά. Καθαρά ποδοσφαιρικά, οι μισές ομάδες ζουν για το σήμερα, οι μεγάλες ομάδες προσπαθούν κυρίως με ξένους να κερδίσουν τίτλους, αδιαφορώντας σε τελική ανάλυση για το ίδιο το πρωτάθλημα, το προϊόν και την οικονομική και ποδοσφαιρική ανάπτυξη. Δεν περιμένουν μέσα από την μεγέθυνση του προϊόντος να βγάλουν περισσότερα χρήματα και στηρίξουν τους προϋπολογισμούς τους.
Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν τις ενδιέφερε να αυξήσουν τα έσοδα, να αυξήσουν τους τζίρους για να ανέβουν επίπεδο, θα ήμασταν όλοι χαρούμενοι, θα είχαμε καλύτερο ποδόσφαιρο…
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι πως κανείς δε νοιάζεται για το προϊόν, για το ίδιο το ποδόσφαιρο, για το πως θα προσελκύσει περισσότερους πελάτες στο γήπεδο, πως θα έρθουν περισσότερα χρήματα, για να δημιουργηθούν καλύτερες δομές και καλύτερο τελικό αποτέλεσμα…
Αυτό είναι η πηγή ΟΛΩΝ των κακών. Όταν δε νοιάζονται για το ίδιο το ποδόσφαιρο, θα το τσαλαπατήσουν για να πετύχουν το στόχο τους.
Έτσι φτάσαμε σε σημείο να βλέπουμε με μεγάλη καχυποψία τους Έλληνες διαιτητές (που σε πολλές περιπτώσεις μας έδειξαν ότι δεν είμαστε εμείς οι τρελοί, αυτοί κάνουν κάτι λάθος) και φέραμε ξένους, οι οποίοι γρήγορα κατάλαβαν ότι ήρθαν στο πανηγύρι των τρελών κι όχι σε ένα κανονικό πρωτάθλημα.
Φτάσαμε σε σημείο να μην μας ενδιαφέρει αν μ΄ αυτά που κάνουμε, πλακώνονται μεταξύ τους και καταστρέφουν τις ζωές τους ανόητοι έξω από τα γήπεδα.
Επειδή ακριβώς δεν μας ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο αλλά μόνο το πως θα επιβληθούμε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…), δημιουργήσαμε μια πολύ μεγάλη τοξικότητα που σε τελική ανάλυση κάνει το ίδιο το ποδόσφαιρο επικίνδυνο και σε πολλές περιπτώσεις δίνει τον χαρακτήρα του… περιθωριακού, σε όποιον ασχολείται επισταμένα μαζί του. Δεν είναι της μόδας να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, να πηγαίνεις στο γήπεδο, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη.
Το ποδόσφαιρο θα αλλάξει, μόνο αν το πάρουν απόφαση οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες. Μόνο αν απομονώσεις τα στοιχεία που το μολύνουν, μόνο αν συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το κοινό συμφέρον, μόνο αν συνειδητοποιήσουν ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένα πολύ ωραίο ποδοσφαιρικό προϊόν, που θα κάνει μεγαλύτερους τζίρους, που θα φέρει κέρδη, που θα κάνει και τους ίδιους πραγματικά δημοφιλείς.
Φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού, δεν πάει άλλο.
Κι επειδή πραγματικά εγώ πιστεύω ότι η κυβέρνηση θέλει να ησυχάσει με το ποδόσφαιρο, δε θέλει ένα κακό σπυρί να χαλάει την ησυχία της και να αποσπά την προσοχή της και να της δημιουργεί «πολιτικό κόστος», είναι χρέος της, από την ώρα που η αυτοκάθαρση είναι δύσκολη, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να βάλει κανόνες, ώστε να αποβληθεί ό,τι μολύνει το ποδόσφαιρο και να καθαρίσει το τοπίο για να έχουμε κι εμείς ένα ποδόσφαιρο, όπως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη…
