Μέσα σε ένα γύρο, ο ΠΑΟΚ άλλαξε εντελώς πρόσωπα, αγωνιστική φιλοσοφία, εικόνα στο γήπεδο. Ο Λουτσέσκου ψάχτηκε πολύ, δοκίμασε τα πάντα, και πλέον δείχνει να καταλήγει σε έναν κορμό και μία συνταγή που δείχνει να αποδίδει.
Το πιο ασφαλές κριτήριο εξέλιξης μιας ομάδας μέσα στην διάρκεια της σεζόν είναι να δεις πως έπαιξε και με ποιους μερικούς μήνες πιο πριν απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Μερικές φορές, τα συμπεράσματα μπορεί να είναι έως και… σοκαριστικά.
Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος απέναντι στον Παναιτωλικό το σκηνικό ήταν πένθιμο, ο αποκλεισμός από την Λέφσκι Σόφιας δεν είχε ξεπεραστεί.
Ο ΠΑΟΚ ήταν βαρύς, κακόκεφος, σοκαρισμένος από τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ευτυχώς για εκείνο το γρήγορο γκολ του Μπράντον Τόμας από το 7ο λεπτό του έλυσε το βιοποριστικό ζήτημα των τριών βαθμών.
Σε εκείνη την ομάδα, που βρισκόταν ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο σε ότι αφορά την συνοχή και τους αυτοματισμούς, η παρουσία σε επιτελικό ρόλο του Ντιέγκο Μπίσεσβαρ ήταν επιβεβλημένη. Όσο η σεζόν άρχισε να κυλάει, ο βαθμός εξάρτησης -ευτυχώς- μειώθηκε.
Σε εκείνη την ομάδα ο μετρονόμος ήταν ο Τιάγκο Ντάντας. Μερικούς μήνες μετά, ο Πορτογάλος χαφ, χωρίς να έχει υστερήσει αισθητά έχει υποχωρήσει στην ιεραρχία των μέσων, ως τριτοτέταρτη λύση.
Κι ο λόγος είναι απλός. Στο ποδόσφαιρο δεν αρκεί μόνο το πόσο καλός είσαι, αλλά το πόσο καλά κολλάς με τους υπόλοιπους. Ο μικρόσωμος Πορτογάλος είναι υπέροχος στο παιχνίδι κατοχής και σε μικρούς χώρους, ωστόσο με αυτόν στο γήπεδο, ο ΠΑΟΚ είχε σοβαρό πρόβλημα να φτιάξει καλές τριάδες στα χαφ, με χαρακτηριστικά που αλληλοσυμπληρώνονται.
Τότε, ο Δικέφαλος ήταν μία ομάδα που είχε απόλυτη εξάρτηση από τα πατήματα του Γιάσμιν Κούρτιτς στην περιοχή, τις στατικές του φάσεις, την έφεση του στο γκολ και έπρεπε να ανεχτεί τα νεύρα του, την έλλειψη ταχύτητας, έκρηξης και έντασης. Σήμερα, δεν ισχύει αυτό. Ο Σλοβένος είναι πλέον μία ρεζέρβα πολυτελείας, ο ΠΑΟΚ απέδειξε στην πορεία της σεζόν ότι πιθανώς να παίζει καλύτερα / πιο σύγχρονα δίχως αυτόν στο γήπεδο.
Στο ματς της πρεμιέρας ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης έπεφτε στα βαθιά (μετά την φτωχή απόδοση του Κάργα στα δύο παιχνίδια με την Λέφσκι), σήμερα είναι διεθνής με την Εθνική Ανδρών και παίκτης που κοστολογείται με διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας λογιζόταν ως… αλλαγή καθυστέρησης και μέσα σε μισό πρωτάθλημα, πιθανώς να αποτελεί τον πιο επιδραστικό παίκτη στον ρόστερ, αυτόν που προσθέτει το απρόβλεπτο, το αλατοπίπερο.
Ο Ντόμινικ Κοτάρσκι αποτελούσε ακόμα «στοίχημα» και «ερωτηματικό». Σήμερα, αποτελεί την απόλυτη σταθερά κάτω από τα δοκάρια.
Οι δύο Σοάρες δεν υπολογίζονταν καν στην εξίσωση, σήμερα δίνουν ποιότητα, πνευμόνια, ουσία στα πόστα τους.
Ο Νέλσον Ολιβέιρα είχε χτυπήσει εκ νέου και έμοιαζε με παίκτη που έτρεμε να βάλει τα πόδια του στη φωτιά, έστριβε διά του αρραβώνος σε κάθε διεκδίκηση. Σήμερα είναι ένας φορ που έχει γκολ ή ασίστ στα 5 από τα τελευταία 6 παιχνίδια.
Αυτό που δεν αλλάζει με τίποτα, με καμία κυβέρνηση και καμία συνθήκη είναι η ευπάθεια του «γυάλινου» Ομάρ Ελ-Καντουρί και η ατέρμονη συζήτηση για την «τρύπα» στο «δεκάρι».
Ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε να κάνει μία πολύ μεγάλη εσωτερική αναζήτηση από πολύ νωρίς στην σεζόν. Έφαγε πολλές σφαλιάρες, κάποιες από αυτές πολύ δυνατές. Είχε αναποδιές, στραβές, είχε γκαντεμιά και μηδενική αυτοεκτίμηση.
Έτσι όμως σφυρηλατούνται οι ομάδες. Αν δεν υποφέρεις, αν δεν δοκιμαστείς πνευματικά, είναι αδύνατον να εξελιχθείς και να ωριμάσεις ως ομάδα. Όσο ο ΠΑΟΚ βελτιώνεται σε κάθε παιχνίδι, όσο μένει προσηλωμένος στις ποδοσφαιρικές αρχές του, τόσο καλύτερα πράγματα θα έρχονται για αυτόν…
