Το μπλοκάρισμα της ομάδας μου μοιάζει πνευματικό. Νοητικό. Κάτι δημιουργεί ταχυπαλμία, άγχος, κάτι φέρνει στο μυαλό μόνο αρνητικές μνήμες, εικόνες. Κάτι δημιουργεί φόβο για κάθε ενέργεια.
Ο ΠΑΟΚ έχει παίξει απανωτούς τελικούς και τους έχασε όλους για τον ίδιο λόγο. Επειδή δεν μπορούσε να… τελειώσει.
Έμεινε άσφαιρος στον τελικό για ένα εισιτήριο Europa League απέναντι στον Ολυμπιακό. Έμεινε άσφαιρος παίζοντας για 85 λεπτά με παίκτη περισσότερο στον τελικό κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΚ. Έμεινε άσφαιρος απέναντι σε ένα παρκαρισμένο λεωφορείο των Ισραηλινών.
Τι μπορεί να αλλάξει μέσα σε μερικές ημέρες; Πρέπει να γίνει κάτι πολύ δραστικό που θα γυρίσει το κουμπί. Να έρθει κάποιος… άγραφος, που δεν έχει αυτές τις τραυματικές εμπειρίες στο υποσυνείδητό του και να ξεκλειδώσει και τους υπόλοιπους.
Να έρθει ο Σαμάτα και με ένα γκολ να δείξει ότι… ήρθε. Να έρθει ο Νάρεϊ και με ένα από τα περσινά του τελειώματα να φωνάξει ότι… επέστρεψε. Να γίνει κάτι εκτός πλάνου. Να γίνει κάτι που θα αλλάξει την αύρα και των υπολοίπων.
Ο ΠΑΟΚ δεν τελείωσε την δουλειά με τον εύκολο τρόπο και τώρα πρέπει να το κάνει με το δύσκολο. Σε μία κόλαση ζέστης, υγρασίας και οχλοβοής από το πιο φανατικό κοινό στο Ισραήλ. Μια παλικαρίσια πρόκριση σε δύσκολες συνθήκες μπορεί να δώσει πολύ μεγαλύτερο boost από έναν υγιεινό περίπατο που συχνά γεμίζει έπαρση.
