Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των δύο πρωταθλημάτων του ΠΑΟΚ στην εποχή Ιβάν Σαββίδη. Το 2019 ο Δικέφαλος το είχε εξασφαλίσει ουσιαστικά από το 3-1 επί του Ολυμπιακού στις 10 Φεβρουαρίου και απλά περίμενε να περάσουν οι ημέρες και τα παιχνίδια, μέχρι να αναδειχτεί και τυπικά πρωταθλητής στις 21 Απριλίου, νικώντας 5-0 το Λεβαδειακό.
Φέτος είχε μείνει επτά βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο ΑΕΚ, κι ενώ στο πρόγραμμά του είχαν απομείνει μόνο τέσσερα παιχνίδια. Κι τι παιχνίδια. Τα τρία ντέρμπι με τους «μεγάλους» του κέντρου στην Τούμπα και φινάλε στο «Βικελίδης» κόντρα στον Αρη, χωρίς να έχει το παραμικρό περιθώριο βαθμολογικής απώλειας, προκειμένου να προσπερνούσε την ΑΕΚ και να έκοβε εκείνος πρώτος το νήμα. Ηταν μια αποστολή, που έμοιαζε αδύνατη, κι όμως ο ΠΑΟΚ έκανε το αδύνατο… δυνατόν.
Φυσικά, κάθε κατάκτηση πρωταθλήματος ισοδυναμεί με άθλο. Πόσο μάλλον για την προ πενταετίας επιτυχία, μια κι ο Δικέφαλος ανακηρύσσονταν πρωταθλητής μετά από 34 χρόνια. Το φετινό, από την άλλη, θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια, κυρίως για τον τρόπο, που επιτεύχθηκε, μια και ήταν πίσω στα προγνωστικά. Αλλά μόνο σ’ αυτά, γιατί μέσα στο γήπεδο απέδειξε την ανωτερότητα και την υπεροχή του έναντι των άλλων διεκδικητών του τίτλου.
Και τώρα τι; Στον ΠΑΟΚ γιόρτασαν το 4ο πρωτάθλημα στην ιστορία τους, αλλά χρόνος άλλος δεν υπάρχει, μια και πρέπει ν’ αρχίσει η προετοιμασία της επόμενης σεζόν. Ο Δικέφαλος θα συμμετάσχει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και, αυτή τη φορά, δεν θέλει να μείνει μόνο σ’ αυτά, αλλά να κάνει επιτέλους και το επόμενο βήμα στην πρώτη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Είναι το μόνο, που ακόμη δεν έχει πετύχει στα χρόνια του Ιβάν Σαββίδη, του σύγχρονου ευεργέτη του συλλόγου.
