Το ζητούμενο στην ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ είναι το έλλειμμα ποιότητας, αποτελεσματικότητας, επιθετικού ταλέντου. Η έμπνευση της στιγμής, το επιθετικό ένστικτο, το απρόβλεπτο που λένε είναι κυρίως στοιχεία που έχουν οι περιφερειακοί παίκτες. Τα προηγούμενα χρόνια αυτά τα συναντούσαμε ως ένα βαθμό άλλοτε στον Ζερμέιν Λοβ, άλλοτε στον Φιλ Γκος, άλλοτε στον Γιάνικ Φράνκε ή τον Τζέϊλεν Χαντς.
Φιλότιμος ο Τάουνς, πιέζει στην άμυνα, έχει το «ένας εναντίον ενός» όμως δεν έχει τρίποντο και είναι επιρρεπής στο λάθος (11 λάθη στα 2 ματς με τον Άρη).
Ο Φρίντρικσον μοιάζει να έχει μείνει από δυνάμεις, καλός στο οργανωτικό κομμάτι, εντελώς ασταθής τελευταία στο επιθετικό.
Το δείγμα του Μίχαλακ μικρό, όμως μήπως θυμάστε τα δυο πρώτα ματς φέτος του Κένταλ Σμιθ με την φανέλα του ΠΑΟΚ απέναντι σε Απόλλωνα και Άρη; Καμία σχέση.
Ο Νίκος Τσιακμάς κάνει ό,τι μπορεί, όσο μπορεί..
Δεν υπάρχει έλλειμμα διάθεσης στον ΠΑΟΚ ή αδιαφορία. Η ποιότητα των ανταγωνιστών του όμως στο πρωτάθλημα έχει ανέβει αισθητά και αρκετές από τις επιλογές που φέτος έγιναν πρέπει να παραδεχθούμε πως δεν ήταν τόσο εύστοχες. Κι εδώ το βάρος πέφτει στην τεχνική ηγεσία. Δεν απαξιώνουμε το υπάρχον ρόστερ, ο ΠΑΟΚ μπορεί να παίξει καλύτερα στο υπόλοιπο σεζόν όμως οι δυσκολίες που έχει είναι πολλές.
ΥΓ. Δεν είναι κακό πράγμα η αυτοκριτική. Στην περίπτωση της φυγής του Βασίλη Τολιόπουλου από τον ΠΑΟΚ το 2021 έγινε αναμφισβήτητα ένα λάθος. Από αυτά που-συμφωνούμε- πως συμβαίνουν στον επαγγελματικό αθλητισμό.
