Πέρασαν κιόλας 23 χρόνια. Είκοσι τρία χρόνια από την τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ πάτησε ως οικοδεσπότης το παρκέ του Παλέ ντε Σπορ, ενός γηπέδου όπου έζησε τα ομορφότερα χρόνια της μπασκετικής ζωής του.
Όλοι μας νοσταλγούμε εκείνα τα βράδια… Το Παλέ ντε Σπορ ή Αλεξάνδρειο Μέλαθρον, όπως κι αν το προτιμάτε, είναι το δικό μας Παλέ. Αυτό το γήπεδο που λύγιζε τους πάντες και σου έδινε την εντύπωση ότι κάθε αγώνας της σπουδαίας ομάδας του ΠΑΟΚ στην εποχή της κυριαρχίας του, ήταν ένα ατελείωτο πάρτι. Μέσα κι έξω. «5.500 μέσα και άλλοι 1.500 έξω», όπως έγραφαν τα «ΣΠΟΡ του Βορρά».
Το Παλέ ήταν το γήπεδο που περίμενες για ώρες να περάσεις το κατώφλι του. Ήσουν για ώρες στρυμωγμένος στα πρώτα σκαλιά μέχρι να ανέβεις τις κυκλικές σκάλες για να βρεθείς μέσα στις κερκίδες. Άνθρωποι με κουστούμι και γραβάτα, άνθρωποι με τζιν και παλαιστινιακά κασκόλ, όλη η «καλτίλα» των ‘80s και των ‘90s, δημιουργούσαν ένα εξαιρετικό μείγμα ψυχών, που είχαν το ίδιο πάθος, την ίδια αγωνία για να δουν μέσα στο παρκέ τους ήρωες τους.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΠΑΛΕ
Τα φώτα έσβησαν ένα ιστορικό βράδυ. Ήταν 7 Μαΐου του 2000 όταν ο ΠΑΟΚ υποδέχθηκε τον Ολυμπιακό. Στο κατάμεστο Παλέ ο «Δικέφαλος» καθοδηγούμενος από τον Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, επιβλήθηκε με 87-67 και προκρίθηκε στους τελικούς, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, που έγιναν στη νεότευκτη «PAOK Sports Arena». Ήταν η τελευταία σπουδαία επιτυχία της ομάδας μπάσκετ, που άρχισε να υποχωρεί και από τότε δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ ξανά σε τελικό Πρωταθλήματος και στα επόμενα 23 χρόνια έφτασε μόλις μία φορά σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος.
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ έζησε ωραίες στιγμές σ’ όλη αυτή τη διαδρομή της μπασκετικής ομάδας στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», που άνοιξε τις πύλες του στις αρχές του 1967 και στις 5 Φεβρουαρίου του 1967 το «Παλέ ντε σπορ» φιλοξένησε το πρώτο ντέρμπι της πόλης, στο οποίο επιβλήθηκε ο Αρης με 69-59, προεξάρχοντος του Γιάννη Ιωαννίδη (26 π.) και τον Γιώργο Οικονόμου να έχει 19 πόντους για τον ΠΑΟΚ.
ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕ ΔΥΟ ΜΑΤΣ
Τη δεκαετία του ’70 αλλά και του ΄80 διεξάγονταν δύο αγώνες Σάββατο και δύο Κυριακή. Έτσι με ένα εισιτήριο, ο κόσμος έβλεπε δύο ματς. Η τιμή ήταν χαμηλή και το μπάσκετ άρχισε κάπως να ανεβαίνει. Η ομάδα έζησε τα δύο χαμένα πρωταθλήματα του 1982 και του 1983 και βέβαια τον χαμένο τελικό του 1982 με τον Παναθηναϊκό, όπου μετά την περιβόητη σφαγή του Αλιφραγκή και την ήττα στην εκπνοή, οι μαρτυρίες λένε ότι έπεσαν στο παρκέ τα περισσότερα αντικείμενα που έχουν πεταχτεί ποτέ σε αγώνα μπάσκετ, με την απονομή φυσικά να μη γίνεται ποτέ εντός του αγωνιστικού χώρου.
ΤΑ… ΧΑΜΕΝΑ ΔΕΛΤΙΑ
Εκεί… χάθηκαν για πρώτη φορά τα δελτία των παικτών του Άρη! Στις 8 Φεβρουαρίου του 1979 ο ΠΑΟΚ αναδείχθηκε νικητής στα χαρτιά με σκορ (όχι 20-0, όπως καθιερώθηκε αργότερα, αλλά) 2-0. Εκείνη την εποχή ίσχυε ένας περίπλοκος κανονισμός για να κατακυρωθεί το ματς υπέρ μιας ομάδας και εις βάρος της μηδενιζόμενης: βάσει αυτού, λοιπόν, έγινε το τζάμπολ και μάλιστα μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες (καθώς οι παίκτες του Αρη ήταν επηρεασμένοι από το σοκ) και στη συνέχεια πέτυχε το απαραίτητο για τυπικούς λόγους καλάθι, ο αρχηγός του ΠΑΟΚ Γιάννης Πολίτης.
Η… ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΟΥΒΗ
Ο τελικός Κυπέλλου της 18ης Απριλίου του 1984 στο Αλεξάνδρειο στον οποίο ο ΠΑΟΚ επιβλήθηκε του Αρη με 74-70 σημαδεύθηκε από ένα πρωτόγνωρο και σοκαριστικό θέμα και έμεινε στην Ιστορία με μια μοναδική κωδική ονομασία… «Ο τελικός των ξυρισμένων κεφαλιών», αμέσως μετά όλη η πόλη έζησε τη γιγάντωση του αθλήματος και τα συγκλονιστικά ΠΑΟΚ-Άρης, ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι τότε της Ευρώπης.
Υπάρχει βεβαίως και ένα ματς που ναι μεν άρχισε, αλλά δεν τελείωσε ποτέ: εκείνο της 22ας Μαρτίου του 1986, που διεκόπη από τον Σταύρο Δουβή στο 33ο λεπτό κι ενώ ο Αρης προηγείτο με 83-69. Ο διεθνής διαιτητής έλαβε αυτή την απόφαση εξαιτίας των υβριστικών (εις βάρος του) συνθημάτων και της ρίψης κερμάτων από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ.
ΤΙ ΩΡΑΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ…
Όσοι έζησαν εκείνες τις εποχές στο Παλέ, πιστέψτε μας, έχουν ζήσει τα πάντα… Είδαν ματσάρες, ιστορικά παιχνίδια, απόλαυσαν παιχταράδες, το Παλέ συνδυάζει όχι μόνο στο μυαλό μας, αλλά και στην πραγματικότητα τη μεγάλη ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Εκεί, όπου έπαιξε 548 επίσημα αγώνες (379-169), πανηγύρισε τίτλους, έζησε μεγάλες στιγμές, έκλαψε μετά από μεγάλες ήττες μαζί με τον κόσμο του.
Βλέπεις τις φωτογραφίες και στο μυαλό σου «ξεπαγώνουν» μερικές από τις εικόνες που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη σου. Πλάκα πλάκα μπροστά στο clasico της Θεσσαλονίκης, το ντέρμπι της πρωτεύουσας είναι νινί ακόμα!
Στάθηκα τυχερός και ήμουν παρών όταν στις 5 Νοεμβρίου του 1988 ο ΠΑΟΚ νίκησε με 81-78 και διέκοψε το σερί 80-0, που έτρεχε ο Αρης, ήμουν πίσω στο βοηθητικό του Παλέ όταν έξω από τα αποδυτήρια ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Νίκος Βεζυρτζής δήλωσε έμπλεος υπερηφάνειας: «Κηρύσσω την έναρξη της αυτοκρατορίας του ΠΑΟΚ»! Κάποιος συνάδερφος αντέτεινε, «μα πρόεδρε, σήμερα δεν έπαιζε ο Γιαννάκης» (ΣΣ: απείχε ακόμη λόγω οικονομικών διαφορών), αλλά αυτός το βιολί του: «Ποιος Γιαννάκης, μου λέτε και ποιος Κωστάκης»!
Έζησα το δράμα των χαμένων τελικών του 1991, με το τρίποντο του Γιαννάκη και το καλάθι-φάουλ του Σέλερς, με τον Πρέλεβιτς να ορμάει στον Γκάλη και το παρκέ να μετατρέπεται σε ρινγκ, είδα μπροστά στα μάτια μου τον Μπάνε να πετυχαίνει εκείνο το μνημειώδες (και καθοριστικό) τρίποντο στο 99-96 επί του Άρη, είδα και περιέγραψα τον ευρωπαϊκό τελικό του Κόρατς για τον ΠΑΟΚ του Μπάνε, του Κόρφα, του Μπέρι, του Σάβιτς, του Γαλακτερού, του Μπουντούρη και των υπόλοιπων παιδιών.
