Το τμήμα Judo του ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας για το 2023, και η προπονήτρια του Δικεφάλου, Νικολέτα Αξιοτίδου, μιλά στη FORZA και μας… συστήνει το τμήμα. Η άλλοτε αθλήτρια των «ασπρόμαυρων» αναφέρεται στη μεγάλη επιτυχία της ομάδας, τους στόχους για τα επόμενα χρόνια, αλλά και τη μετάβαση στο πόστο της προπονήτριας.
Πως αισθάνεσαι μετά από την κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος;
«Ήταν ένα πράγμα που θέλαμε εμείς σαν προπονητές, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του τμήματος Τζούντο. Αποτελεί μια δικαίωση για όλη την προσπάθεια που έχουμε καταβάλλει όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι, μας έδωσε κίνητρο για να μπούμε ακόμα πιο δυνατά τη νέα χρόνια».
Ποια η «ιστορία» του τμήματος;
«Το τμήμα δημιουργήθηκε το 2017, εγώ ακόμα σπούδαζα τότε, κι ήμουν εν ενεργεία αθλήτρια. Πρώτος προπονητής είναι ο Γρηγόρης Βοτίκας. Από το 2018 ξεκινήσαμε να μοιραζόμαστε τα τμήματα, και πλέον το τμήμα τρέχει από κοινού σε όλα του τα επίπεδα».
Σε τι επίπεδο θεωρείς ότι βρίσκεται το τμήμα;
«Παρά τα μόλις επτά χρόνια λειτουργίας, το Τζούντο του ΠΑΟΚ έχει αρκετές επιτυχίες. Βέβαια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος. Θέλουμε να πηγαίνει μπροστά, ήμασταν κι εμείς αθλητές κάποτε. Συνολικά όμως θεωρώ ότι είμαστε σε καλό επίπεδο».
Ποιος είναι ο στόχος σου για το μέλλον;
«Ο στόχος μας είναι δεδομένα να έρχονται στο άθλημα κάθε χρόνο νέα παιδιά. Θέλουμε να διαδοθεί το τζούντο, είναι ένα όμορφο άθλημα που έχει αρκετά οφέλη για τα μικρά παιδιά. Τα βοηθάει, είναι άθλημα αυτοάμυνας. Παράλληλα, θα θέλαμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα σε όλες τις κατηγορίες, και να βγάλουμε πρωταθλητές».
Πως αντιμετωπίζεις την προκατάληψη κατά των πολεμικών τεχνών;
«Είναι η πιο ασφαλή πολεμική τέχνη το τζούντο, αφού δεν υπάρχουν τα χτυπήματα. Φυσικά κι συναντάς μια τέτοια προκατάληψη, αλλά δεν συναντάς εύκολα τραυματισμούς. Είναι δύσκολο να βγάλεις από τη σκέψη του γονέα αυτόν τον φόβο. Παρόλα αυτά, μόλις το παρακολουθούν από κοντά αντιλαμβάνονται το τι κάνουμε εδώ, κι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος».
Πως ξεκίνησε η σχέση σου με το τζούντο;
«Με το τζούντο ξεκίνησα στα 11 μου χρόνια. Το γνώρισα μέσω ενός προγράμματος στο αθλητικό μου σχολείο. Μετά από δύο- τρία χρόνια άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά. Έχω περάσει από πολλά αθλήματα αλλά το τζούντο με γοήτευσε εξ αρχής».
Πως πήρες την απόφαση να αφήσεις τον πρωταθλητισμό για την προπονητική;
«Ο πρωταθλητισμός είναι απαιτητικός, καταπονεί αρκετά το πνεύμα και το σώμα. Αφήνει κάποια κατάλοιπα κι έρχεται κάποια στιγμή που τόσο λόγω κούρασης, όσο και της απουσίας της απαραίτητης υποστήριξης, πρέπει να πάρεις αποφάσεις για εσένα. Ή να συνεχίσεις τον πρωταθλητισμό και να καλύπτεις εσύ όλα τα απαραίτητα έξοδα, ή να δουλέψεις. Οπότε κάπως έτσι αποφάσισα να κάνω αυτή τη μετάβαση».
Τι διαφορές έχεις συναντήσει ανάμεσα στα δύο πόστα;
«Πλέον βιώνω τις επιτυχίες των αθλητών μου ως προπονήτρια. Σίγουρα τα συναισθήματα που έχει ένας προπονητής όταν βλέπει του να παλεύουν, δεν συγκρίνονται. Μπορώ να σου πω ότι τώρα έχω περισσότερο άγχος στους αγώνες, όχι μόνο για τον στόχο, αλλά κυρίως για το πόσο θα τους επηρεάσει συναισθηματικά η έκβαση του».
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα σου;
«Αρχικά, βρίσκομαι στον σύλλογο κάθε μέρα. Θα κάνω την ατομική μου προπόνηση, ενώ ορισμένες φορές θα βγω και για τζούντο με την ομάδα, για να βοηθήσω αλλά και να κρατήσω μια επαφή στο άθλημα. Επίσης, έχουμε καθημερινές προπονήσεις με τα παιδιά, αλλά και τη μεγάλη ομάδα. Ελεύθερος χρόνος υπάρχει, αλλά είναι περιορισμένος. Θα προσπαθήσω να ξεκουραστώ, να παρακολουθήσω κάτι στην τηλεόραση».
