Αυτή η ομάδα, η φετινή ομάδα, έχει μια κατάρα που θα την κυνηγάει όλη την σεζόν. Ό,τι κι αν κάνει, μα ό,τι κι αν κάνει ασυναίσθητα, ενστικτωδώς θα έχει ως μέτρο σύγκρισης από τον κόσμο, όσα πέτυχε η. Και οι περσινοί οι μπαγάσες άγγιξαν το τέλειο, έκαναν άπταιστη διαδρομή. Αήττητο πρωτάθλημα, νταμπλ, κατά καιρούς μπαλάρα και εκπληκτικό δέσιμο με την κερκίδα. Ακόμα κι αν οι φετινοί επαναλάβουν το νταμπλ, με μία ήττα στο πρωτάθλημα, οι περσινοί θα τα έχουν καταφέρει καλύτερα. Οι φετινοί θα κριθούν αυστηρότερα, διότι ο πήχης ανέβηκε πολύ. Πάρα πολύ.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Διαβάζοντας κανείς τις αντιδράσεις μετά το διπλό στο Περιστέρι θα έβαζε το χέρι του στην φωτιά, πως το αήττητο 38 αγώνων στο πρωτάθλημα έλαβε τέλος. Αυστηρή κριτική, καμία ικανοποίηση, προβληματισμός, άγριο χέρι. Κι όμως ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει μες την Αθήνα, σε ένα παιχνίδι που το ψυχολογικό μομέντουμ είχε γυρίσει μπούμερανγκ. Ο παλιός ΠΑΟΚ θα είχε φάει και τρίτο για να δέσει το γλυκό. Ο παλιός ΠΑΟΚ θα τα είχε παρατήσει μετά το ακυρωθέν γκολ του Βαρέλα, άλλωστε η δικαιολογία ήταν έτοιμη. Μα, όχι. Αυτός ο ΠΑΟΚ κυνήγησε με ότι δυνάμεις / τρόπο είχε το τρίτο γκολ και εντέλει το πέτυχε. Δεν πήρε όμως ποτέ το credit που αναλογούσε σε αυτό που πέτυχε.
Άλλες χρονιές, αν το ξεκίνημα είχε τρία στα τρία, ο ενθουσιασμός θα ήταν άκρατος, η θετική αύρα θα ξεχείλιζε από όλους. Αυτή τη φορά, το μόνο που υπάρχει είναι προβληματισμός, δυσπιστία, εγκράτεια.
Έχει άδικο ο κόσμος; Όχι. Έχει άδικο η ίδια η ομάδα; Ξανά όχι.
Καλώς ή κακώς, ο ΠΑΟΚ έχασε αυτό το καλοκαίρι σχεδόν όλες τις σταθερές του και επέλεξε να παίξει αλλιώς. Για να αρχίσει αυτό το αλλιώς να θυμίζει κάτι από… πέρσι θα πρέπει να περάσει χρόνος. Το ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει απώλειες εντός συνόρων μέχρι στιγμής ακούγεται κολακευτικό αναλογικά με την εικόνα του στο γήπεδο, αλλά συνάμα αποτελεί και χαραμάδα ελπίδας. Όταν η μπάντα συγχρονιστεί ξανά, (λογικά) η μελωδία θα είναι πολύ πιο ευχάριστη. Ο πανηγυρισμός του Λέο Μάτος στην αγκαλιά του Αμπέλ Φερέιρα δείχνει ότι ο Πορτογάλος αρχίζει και μπαίνει στην συναισθηματική εξίσωση, στοιχείο απαραίτητο για μια ομάδα που έμαθε να αντλεί δύναμη από το θυμικό της, από τα αποδυτήρια, για μία ομάδα που η έκφραση της στο γήπεδο, είναι πολύ συχνά η εξωτερίκευση των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της.
Κάποια στιγμή θα πρέπει στην εξίσωση να μπουν και τα νέα μέλη. Από τα 8 θερινά αποκτήματα, μόνο ο Άντερσον Εσίτι έχει κερδίσει θέση βασικού, μα και δαύτου η χημεία με τους υπόλοιπους είναι εξαιρετικά συζητήσιμη. Όλοι οι υπόλοιποι (Αουγκούστο, Στοχ, Ροντρίγκο, Ζίφκοβιτς, Μιχάι, Λάμπρου, Μελιόπουλος) παίζουν από λίγο έως καθόλου, η ενσωμάτωση τους είναι απαραίτητη, αν ο Δικέφαλος θέλει να πορευτεί ως το τέλος, με πολλά βέλη στην φαρέτρα.
Για να είμαστε δίκαιοι ακόμα και παίκτες που σήμερα μοιάζουν αδιαπραγμάτευτοι ξεκίνησαν μουδιασμένα την πρώτη χρονιά. Ο Βαρέλα ήταν συνεχώς μες τις γκάφες, ο Μπίσεσβαρ άργησε να πάρει μπροστά, ο Κρέσπο έμοιαζε αρχικά με μετριότητα, ακόμα και ο Βιεϊρίνια στην επιστροφή του χρειάστηκε χρόνο για να θυμηθεί τα παλιά. Μία μεταγραφή συνήθως πια συνηθίζει να αποδίδει καρπούς από την δεύτερη χρονιά, αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει η πρώτη να λειτουργήσει προπαρασκευαστικά. Ο χρόνος κι εδώ θα είναι ο καλύτερος γιατρός…
