Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που ο Λέο Ζαμπά κοιτούσε στα μάτια τους παίκτες της Τσέλσι στα παιχνίδια για τους ομίλους του Europa League το φθινόπωρο του 2018. Ήταν ο μόνος που ορμούσε κατά πάνω τους. Ο μόνος που τους έπαιρνε στα σπριντ. Ο μόνος που τολμούσε να τρέξει την μπάλα, να ντριμπλάρει, να τους παίξει στα ίσα.
Οι υπόλοιποι παίκτες του ΠΑΟΚ ήταν συνεσταλμένοι, μαζεμένοι, ντροπαλοί στο γήπεδο. Εκείνος, με την άγνοια κινδύνου και το θάρρος που είχε στα πόδια του, πατούσε το γκάζι και έδειχνε ότι έπαιζε στα δικά τους κυβικά, στο δικό τους επίπεδο. Μερικούς μήνες νωρίτερα, ακριβώς το ίδιο, το έκανε και απέναντι στον Άγιαξ. Προερχόταν από σεζόν με 7 γκολ και 13 ασίστ στο πρωτάθλημα, το αίμα του «έβραζε», δεν «έβλεπε» κανέναν στο γήπεδο. Απλώς προσπερνούσε, δίχως φλας.
Αυτός ο παίκτης που εκείνη την περίοδο συζητιόταν για όλη την καλή κοινωνία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ, μετά από τέσσερα χρόνια -μόλις στα 24 του- έφτασε να υπογράφει ως ελεύθερος (κι αφού επί μήνες δεν τον ήθελε κανείς) σε ομάδα της χώρας του, που πέρσι έπαιζε στην 4η Εθνική!
Ο Λέο Ζαμπά δεν είχε την παιδεία, την πνευματική υποδομή, το κατάλληλο περιβάλλον γύρω του για να υποστηρίζει το ταλέντο του. Ευκολόπιστος, μποέμ, ανώριμος έγινε έρμαιο στους επιτήδειους και χαράμισε ότι πολυτιμότερο ήρθε. Αν δεν ξυπνήσει, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει και πιο κάτω.
