Συμφωνούμε και επαυξάνουμε ότι ο σύγχρονος ανταγωνισμός διδάσκει πως τέτοιου είδους παίκτες είναι ευάλωτοι. Για να στηριχθείς επάνω τους, καθόλου ασφαλές. Στο διεθνές επίπεδο τα «δεκάρια» είναι εύκολο να γίνουν μια… χαψιά στο στόμα του κάθε πεινασμένου κεντρικού αμυντικού αυτού του κόσμου. Μπορεί όλο και περισσότεροι, όσο περνάνε τα χρόνια, να τον θεωρούν ρόλο ξεπερασμένο, ωστόσο στις καρδιές των φιλάθλων τα αυθεντικά «δεκάρια» θα έχουν πάντα μια περίοπτη θέση, αφήστε που γεμίζει το μάτι του θεατή.
Μπορεί ο Γιάννης Κωνσταντέλιας να είναι το επόμενο «δεκάρι» του «Δικεφάλου»; Ερώτημα που ακούγεται όλο και πιο πολύ τελευταία, καθώς όσοι παρακολουθούν από κοντά την εξέλιξη του, γνωρίζουν τις τεράστιες προοπτικές που έχει αυτό το χαρισματικό 19χρονο παιδί από το Βόλο. Ποδοσφαιρική «ευφυΐα», σπάνια πάστα, απίστευτα τεχνικά χαρακτηριστικά.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έζησα από κοντά τα βήματα του Γιώργου Τουρσουνίδη, που προτού πάει στο σχολείο διάβαζε στα περίπτερα της γειτονιάς του στην Άνω Τούμπα κάτι ξύλινους, και συνάμα εκτυφλωτικούς για την ηλικία του, τίτλους στα «Σπορ του Βορρά», που τον έχριζαν «ο επόμενος Γιώργος Κούδας»!
Κάτι ανάλογο ξέρω καλά ότι βίωσε κι ο Δημήτρης Πέλκας, γενικά ο οργανισμός του ΠΑΟΚ, διαχρονικά τρέφεται από την ανάγκη να πλάθει τους δικούς του ήρωες. Όμως, το θέμα μας δεν είναι ο «Ντέλιας», ούτε κι ο Νικολάς Κουαλιάτα, που ήρθε το καλοκαίρι από την Ουρουγουάη με την ταμπέλα του «δεκαριού», αλλά μέχρι τώρα έχει παίξει ελάχιστα λεπτά σ’ αυτή τη θέση.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ
Το πρώτο μεγάλο «δεκάρι» που εμφανίστηκε με την «ασπρόμαυρη» φανέλα στα χωμάτινα γήπεδα της δεκαετίας του ’50 ήταν ο Λευτέρης Παπαδάκης. Ακολούθησε η εποχή του Γιώργου Κούδα, ο παίκτης που έφερε την έννοια «δεκάρι» στον ΠΑΟΚ. Ο «Μεγαλέξανδρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου με τις περίτεχνες ενέργειές του και την ευχέρειά του να οργανώνει το παιχνίδι του ΠΑΟΚ, έδωσε στους φιλάθλους των «ασπρόμαυρων» να καταλάβουν για πρώτη φορά την χρησιμότητα που μπορεί να έχει ένας επιτελικός ποδοσφαιριστής.
Ο πρώτος που πήρε το χρίσμα του διαδόχου του, ήταν ο Βασίλης Βασιλάκος, ο οποίος είχε έρθει το 1979 από τον Αλμυρό του Βόλου. Μπαλαδόρος ολκής έμεινε στη σκιά του Κούδα μέχρι το 1983, αλλά μέχρι την αποχώρηση του (1987) έπαιξε σπουδαία μπάλα στην Τούμπα.
Το επόμενο «δεκάρι» ήταν ο Λουίς Φερνάντο. Κλασικό «δεκάρι», με κάποια παραπανίσια κιλάκια, έμεινε μόλις ένα χρόνο στην ομάδα και σε 23 παιχνίδια σημείωσε 5 γκολ.
Ο ΜΑΓΚΝΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Κανείς από τους οπαδούς του «Δικεφάλου» δεν έχει ξεχάσει τον Μαγκντί Τολμπά. Ο Αιγύπτιος άσος (114 συμμετοχές, 20 γκολ) ήταν μια πραγματική «όαση» σ’ εκείνον τον ΠΑΟΚ με τα πολλά διοικητικά προβλήματα.
Στη συνέχεια ήρθε ο Φρανς Φαν Ρόι, ο οποίος παρόλο που δεν έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Τούμπα, πρόλαβε να αποδείξει ότι είναι σπουδαίο κλασικό «δεκάρι». Αποκτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1994, δανεικός από την Σταντάρ Λιέγης και σε 21 αγώνες πέτυχε 7 γκολ, ενώ μέτρησε δύο ασίστ στο ντεμπούτο του (ΠΑΟΚ-Λάρισα 5-0).
Από την σεζόν ’96-’97 έως την περίοδο ’99-’00 ο Κώστας Φραντζέσκος. κατάφερε να αφήσει το στίγμα του στην Τούμπα, κυρίως, λόγω του γεγονότος ότι σκόραρε με αμείωτο ρυθμό με εκτελέσεις φάουλ, όμως ήταν καθαρόαιμο «δεκάρι».
Ο Πατρίτσιο Καμπς ήταν το τελευταίο «δεκάρι» από τη Λατινική Αμερική που ήρθε να παίξει με το «δέκα στην πλάτη», αλλά έμεινε ελάχιστους μήνες στην Τούμπα, .
Ο Μαχμούντ Αμπντέλ Ραζέκ Φατλάλα ή απλώς Σικαμπάλα. ήταν μεγάλος μπαλαδόρος, αλλά δεν είχε μυαλό για μπάλα. Ήταν τρελός. Και με την καλή έννοια, και με την… πραγματική. Ο Αιγύπτιος, ίσως, ήταν το τελευταίο κανονικό «δεκάρι». Του παίκτη που θα μαρκάρει με τα… μάτια, αλλά με μια περίτεχνη ενέργεια θα ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα.
Στην εποχή του Φερνάντο Σάντος, ο Βλάνταν Ίβιτς ήταν ο ποδοσφαιριστής πίσω από τον φορ, αλλά δεν μπορείς να τον πεις το κλασικό «δεκάρι», ούτε όσοι ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια (Μάρτενς, Νάτχο) κατάφεραν να μακροημερεύσουν στην Τούμπα και να ανταποκριθούν σ’ αυτόν τον ρόλο.
