Είναι, αν μη τι άλλο, άδικο για τον Ιβάν Σαββίδη (και καθόλου αντιπροσωπευτικό της προσφοράς του), στη συμπλήρωση των δέκα χρόνων παρουσίας του στο τιμόνι του ΠΑΟΚ, να βλέπει την ομάδα του εκτός Ευρώπης από Ιούλιο μήνα (πολύ πικρή γεύση είχε νιώσει παρεμπιπτόντως και το 2012, λίγες μόνο ημέρες αφότου είχε αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, με την αποτυχία πρόκρισης επί της Ραπίντ Βιέννης και τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ). Στο βαθμό, που έχει τη γενική… επιστασία, ευθύνεται κι ο ίδιος για αυτήν την εξέλιξη. Αλλά για το, λίγο ή πολύ, «σοκαριστικό» αποκλεισμό από τη Λέφσκι ευθύνονται κυρίως εκείνοι, που όφειλαν να παρουσιάσουν στα τέλη Ιουλίου μια αρκούντως έτοιμη ομάδα για να προσπεράσει το εμπόδιο των Βούλγαρων (και τα άλλα δύο εμπόδια, που θα απέμεναν για το μίνιμουμ στόχο της συμμετοχής στη φάση των ομίλων).
Η εικόνα του ΠΑΟΚ και στα δύο παιχνίδια με τη Λέφσκι ήταν τόσο κακή, που δεν δικαιολογείται από το γεγονός της παρουσίας αρκετών νέων προσώπων στην ενδεκάδα και τη συνακόλουθη απουσία «χημείας» με τους «παλιούς». Ο Λουτσέσκου όφειλε να παρουσιάσει ένα πιο αποδοτικό σύνολο, που θα περνούσε, έστω και δύσκολα, μια ενθουσιώδη, αλλά μειωμένων δυνατοτήτων ομάδα, όπως η Λέφσκι. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν σε θέση να το κάνει, μια και το 2-0 της Σόφιας, που ήταν και το καθοριστικό αποτέλεσμα στην υπόθεση της πρόκρισης, δεν ήταν θέμα μιας «κακής ημέρας», αφού ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε το ίδιο ασύνδετος και προβλέψιμος στο παιχνίδι του και στη ρεβάνς της Τούμπας.
Ο Δικέφαλος είναι… καταδικασμένος να «κουβαλά» αυτήν την παταγώδη αποτυχία καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς (και για ακόμη περισσότερες, σ’ ό,τι έχει να κάνει με την κατάταξή του στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ). Τουλάχιστον τώρα δεν θα παραπονιέται ο Λουτσέσκου, όπως έκανε πέρσι, για το λίγο χρόνο, μέσα στην κάθε εβδομάδα, να δουλέψει, με τον τρόπο που θέλει ο ίδιος, με τους παίκτες του. Το ένα παιχνίδι κάθε επτά ημέρες (τουλάχιστον μέχρι να μπει ο ΠΑΟΚ στο κύπελλο από τα τέλη Δεκεμβρίου και μετά) «απελευθερώνει» τις καθημερινές προπονήσεις, κάτι, βέβαια, που σε τελική ανάλυση δεν το ήθελε κανείς στον ΠΑΟΚ να έχει συμβεί…
Λέγεται, και σωστά, ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Η ζημιά για τον ΠΑΟΚ έγινε και τώρα πρέπει να μετατρέψει την (δυστυχώς ιστορική) ευρωπαϊκή αποτυχία του σε πλεονέκτημα και το ένα παιχνίδι την εβδομάδα να το διαχειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προς το παρόν, υπομονή για το πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί το ρόστερ μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου.
