Ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. Μία έκρηξη ποιότητας, σαν σκηνή από τα προσεχώς. Ήταν το πρώτο του επίσημο παιχνίδι με τα ασπρόμαυρα και είχαν περάσει μόλις επτά λεπτά από το σφύριγμα της σέντρας…
Με την άκρη του ματιού του είδε το σπριντ του Δημήτρη Γιαννούλη από τα αριστερά, μα θα χρειαζόταν ένα τέλειο χτύπημα για να τον σημαδέψει. Η γωνία πάσας ήταν εξαιρετικά δύσκολη, υπήρχαν πολλά κορμιά που θα έπρεπε να αποφύγει, χρειαζόταν το απόλυτο χτύπημα, με την ιδανική δύναμη και το τέλειο φάλτσο.
Ο Στέφαν Σβαμπ ζύγισε το αριστερό του και με το εξωτερικό επιχείρησε το… αδύνατο. Η μπάλα έφυγε σαν τηλεκατευθυνόμενη και «έσβησε» πάνω στο σπριντ του Γιαννούλη.
Εκείνος σέρβιρε ιδανικά στον Χρήστο Τζόλη και το 1-0 απέναντι στην Μπεσικτάς ήταν το προοίμιο πρόκρισης στον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League.
Δυστυχώς η Τούμπα ήταν άδεια ένεκα της πανδημίας, αυτό το αριστούργημα του Αυστριακού το απόλαυσαν ελάχιστοι από κοντά.
Ένα μικρό δείγμα της κλάσης του Σβαμπ, ο οποίος ακούνητος, κάπου στο κέντρο του γηπέδου, σε μία ακίνδυνη ζώνη, με ένα μόνο ακούμπημα, άλλαξε την ροή ενός παιχνιδιού.
Ο Αυστριακός ήταν ίσως η πολυτιμότερη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Όλαφ Ρέμπε, αυτός πήρε πάνω του την απόκτηση ενός 30χρονου μέσου, ο οποίος είχε ριζώσει για 6 χρόνια στην Ραπίντ Βιέννης.
Μετά από 2,5 χρόνια, ο Αυστριακός αποδεικνύεται μία από τις κινήσεις με την μεγαλύτερη υπεραξία. Δεν κόστισε τίποτα, ήρθε ως ελεύθερος και αποδείχθηκε μία από τις μεγαλύτερες σταθερές του σύγχρονου ΠΑΟΚ.
Ναι, δεν είναι γρήγορος, το σκαρί του είναι βαρύ. Ναι, ψάχνει για ανάσες μετά το 60ό λεπτό, δεν μπορεί να παίξει σε υψηλές ταχύτητες όλο το ματς.
Μα, αν τα είχε όλα αυτά, πιθανότατα θα έπαιζε μία ζωή στην Bundesliga. Διότι, όλα τα άλλα, τα έχει.
Ο Σβαμπ είναι ο ορισμός του παίκτη-ομάδας. Σε ό,τι κατάσταση κι αν βρίσκεται, είναι πάντα χρήσιμος, πάντα υπάρχει ένας ρόλος για αυτόν. Στις δύο πρώτες του σεζόν έκανε 48 και 51 παιχνίδια (!), φέτος έχει λείψει σε ελάχιστα παιχνίδια.
Τραυματίζεται σπάνια, είναι σταθερός, είναι παίκτης-κόλλα στα αποδυτήρια και με την προσωπικότητα του βοηθάει στην καθημερινότητα κάθε ομάδας. Μπορεί να μην είναι γεννημένος αρχηγός, αλλά είναι ο χρήσιμος υπαρχηγός που με το κύρος του είναι εκεί, όποτε χρειάζεται.
Πριν καν τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, ξέρει ήδη τι θέλει να κάνει, στην υπόλοιπη ζωή του. Πρόσφατα πήρε το πτυχίο του από το ανοιχτό πανεπιστήμιο στην διοίκηση επιχειρήσεων, συνδυάζοντας σπουδές, οικογένεια και ποδόσφαιρο στο πιο υψηλό του επίπεδο!
Πριν από μερικές ημέρες έγινε για δεύτερη φορά βιολογικός πατέρας, διότι κηδεμόνας δύο παιδιών ήταν εδώ και καιρό, έχοντας πάρει υπό τις προστατευτικές του φτερούγες (μαζί με τον Ίνγκασον) τον Στέφανο Τζίμα, τον οποίο καθοδηγεί και συμβουλεύει συνεχώς.
Ξεκίνησε φέτος πολύ χαμηλά στην ιεραρχία των χαφ, πίσω από Κούρτιτς, Αουγκούστο, Ντάντας, Σοάρες, όμως από την στιγμή που βρήκε τον ρόλο του (φέτος παίζει αρκετά πιο πίσω), ο ΠΑΟΚ άρχισε να ρολάρει πολύ καλύτερα και να έχει πολύ μεγαλύτερη ισορροπία.
Στο ντέρμπι του «Κλεάνθης Βικελίδης» στην πρεμιέρα των πλέι-οφ, ήρθε από τον πάγκο στην ανάπαυλα και άλλαξε όλη την ροή του ματς. Η πρώτη του ενέργεια στο γήπεδο ήταν ένα σκληρό φάουλ -ο υπνωτισμένος ΠΑΟΚ είχε κάνει μόλις τρία στο πρώτο μέρος, χωρίς να έχει κάνει ούτε μισό τάκλιν. Αυτός έδωσε το έναυσμα για να ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι.
Με περίσσια πονηριά τρύπωσε στην περιοχή και πήρε το πέναλτι της ισοφάρισης, με τρόπο καρμπόν, όπως στον νικηφόρο τελικό κυπέλλου του ΟΑΚΑ απέναντι στον Ολυμπιακό.
Με Ολύμπια ψυχραιμία έστησε την μπάλα στα 11 βήματα και έριξε τον Σιαμπάνη στην απέναντι πλευρά, πιστοποιώντας πως είναι ένας εκτελεστής με κρύο αίμα, ακόμα και όταν το γήπεδο βράζει. Βοήθησε τον Δικέφαλο να απλώσει το παιχνίδι του, να έχει ηρεμία στο passing game, να πάρει τον απόλυτο έλεγχο του ντέρμπι και να κερδίσει. Ένας αθόρυβος game-changer…
