Κάθεσαι και βλέπεις, είτε στο γήπεδο είτε από την τηλεόραση, ένα παιχνίδι του πρωταθλήματος μπάσκετ και, κατά κανόνα, περνάς καλά, μια και το θέαμα δεν είναι κι άσχημο. Αν είσαι οπαδός, παθιάζεσαι στη διάρκεια του παιχνιδιού για τη νίκη της ομάδας σου, χαίρεσαι ή λυπάσαι-ανάλογα με την κατάληξή του-στο τέλος. Και μετά; Αν δεν είσαι οπαδός του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, των μόνιμων συνδιεκδικητών του τίτλου, συνειδητοποιείς ότι, είτε βγει 3η η ομάδα σου, είτε γλιτώσει ως τελευταία τον υποβιβασμό στην κατώτερη κατηγορία, δεν έχει και καμία πρακτική αξία. Στην ουσία, παίζουν για να… παίζουν, από τη στιγμή που η τελική κατάταξη δεν βρίσκεται σε συνάρτηση με τα ευρωπαϊκά εισιτήρια, όπως ίσχυε τον (πολύ παλιό πλέον) καιρό…
Από τη στιγμή που καθιερώθηκε η κλειστή Ευρωλίγκα και τα συμβόλαια συμμετοχών, τα εγχώρια πρωταθλήματα έχουν υποβαθμιστεί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Εντάξει, και στο ποδόσφαιρο, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, είναι πολύ δύσκολο για τον πρωταθλητή Ελλάδας να φθάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η ΟΥΕΦΑ αφήνει-τουλάχιστον προς το παρόν-ανοιχτό το παράθυρο για το «όνειρο», δεν το ξεκόβει τελείως. Αντίθετα, αν οποιαδήποτε άλλη ομάδα πλην Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού κάνει το «θαύμα» και κατακτήσει τον τίτλο στο μπάσκετ, θα βρει ερμητικά κλειστή την πόρτα της Ευρωλίγκα.
Οσο θα παραμένει αυτό το καθεστώς, τόσο το ενδιαφέρον του ελληνικού (αυτό μας ενδιαφέρει) πρωταθλήματος θα έχει συγκεκριμένο ταβάνι. Οι δύο «μεγάλοι», λόγω και της-έτσι κι αλλιώς- εξασφαλισμένης παρουσίας τους στην Ευρωλίγκα, θα διατηρούν αναγκαστικά υψηλά το μπάτζετ τους, προκειμένου να ανταγωνίζονται τις άλλες ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις του αθλήματος. Κι οι υπόλοιπες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος θα έχουν -αναγκαστικά κι αυτές- συγκεκριμένα χαμηλά όρια στους προϋπολογισμούς τους, μια και δεν θα τους επιτρέπεται η είσοδος στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η, έστω, διεκδίκηση του πρωταθλήματος θα παραμένει ένας άπιαστος στόχος για αυτές.
Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι, κάποια χρονιά, κάποια ομάδα αποδειχτεί τυχερή και πετύχει διάνα στις επιλογές ξένων -κατά βάση Αμερικανών-παικτών, δεν θα μπορεί να έχει διάρκεια, γιατί την αμέσως επόμενη σεζόν οι «μεγάλοι» θα τους δελεάσουν οικονομικά και θα τους κάνουν δικούς τους. Κάτι αντίστοιχο-έστω και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου-θα συμβεί εφόσον κάποια από τις μη… προνομιούχες ομάδες αναδείξει ένα δικό της σπουδαίο ταλέντο, αφού δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων να ανταγωνιστεί τις οικονομικές προσφορές των δύο «μεγάλων».
