Άμα τα λέει αυτός ο ψαρομάλλης τύπος από την Πορτογαλία, τότε είναι «ουάου», είναι ο «special one», ο ατρόμητος, ο αμάσητος, ο ασυμβίβαστος, ο μάγκας, η προπονητάρα του αιώνα.
Άμα τα λέει ο εκ Ρουμανίας ορμώμενος κόουτς, τότε είναι ο εριστικός, ο προκλητικός, αυτός διχάζει την Ελλάδα, αυτός δεν σέβεται το ψωμί που τρώει, αυτός που πρέπει να απελαθεί για να σωθεί το γένος.
Για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι σημασία δεν έχει τι λέει κάποιος, αλλά ποιος το λέει.
Μετά το τέλος του τελικού του Europa League, ο Ζοσέ Μουρίνιο αψήφησε το πρωτόκολλο της απονομής πέταξε το μετάλλιο του στην εξέδρα, μίλησε για «κλοπή», για διαιτητικές αποφάσεις που στέρησαν από την Ρόμα τον τίτλο, μάλιστα έφτασε στο σημείο να περιμένει τον διαιτητή στο πάρκινγκ του γηπέδου για να του πει δει επιπλέον λογάκια.
Ελάχιστοι καταδίκασαν την συμπεριφορά ή τα λόγια του, κάποιοι τον είδαν με συμπάθεια και αρκετοί με θαυμασμό, κανείς πάντως δεν είπε ότι διχάζει την Ευρώπη στα δύο.
Ο Μουρίνιο είπε όμως και κάτι άλλο, μετά το τέλος του τελικού απέναντι στην Σεβίλλη: «Θέλω να μείνω στη Ρόμα, αλλά οι παίκτες μου αξίζουν περισσότερα και εγώ αξίζω περισσότερα. Έχω βαρεθεί λίγο να είμαι ο προπονητής, ο άνθρωπος της επικοινωνίας, το πρόσωπο του συλλόγου που λέει ότι μας έκλεψαν μετά από κάθε παιχνίδι. Έχω βαρεθεί να τα βάζω με όλα τα μέτωπα». Συνήθως, οι πολλοί ρόλοι δημιουργούν και πολλή φθορά.
